the untold story

# hoofdstuk 6

"Bismillah irahman irahim. Ya rabbi laat het niet mijn moeder zijn..." met hartkloppingen in mijn keel liep ik snel mijn kamer uit.

Ik liep haastig naar mn vader toe. "Papa wat is er??!"

" Kun je niet je tijd besteden aan wat nuttigs in plaats van alleen op je mobiel zitten!" Zei hij irriterend en boos.

"Wat? Riep je me hier om? Je liet me schrikken! Ik dacht dat de tijd was aangebroken." Tegelijkertijd liep ik naar de kamer waar mijn moeder lag. Ik bekeek haar even bij de deuropening en liep terug naar mn vader. Ik voelde nog steeds hartkloppingen, maar ook woede die nu flink steeg.

"Wat is voor jou nuttig dan? Doe jij iets nuttigs hier in huis? Wie ruimte er op? Wie wast je kleren? Wie maakt je eten? Ik."

" Lina. Ik wordt jouw grote mond echt zat. Zodra je moeder er niet meer is. Moet je echt een andere plek zien te vinden. Dit werkt niet zo."

Flikker dat ie is! Tuurlijk was ik allang voorbereid. Nooit dat ik hier met hem alleen achterblijf. Maar dat dit ooit uit zijn mond zou komen had ik nooit verwacht. Hoe durft hij?! Hij zet me als het ware het huis uit. En dat na dat mijn moeder te overlijden komt. Is hij wel een mens?

"Je durft heh! Je wilt me het huis uit zetten en zegt het zogenaamd met medelijden. 'Het werkt niet tussen ons,' is je zogenaamde excuus jek. Nou maak je geen zorgen. Ik was allang een andere woonplek aan het regelen. Denk je dat ik met jou wilde achterblijven? Na hoe je ons behandelt hebt? Nooit!"

Hij hefde zijn hand en wilde me een klap geven. Maar op dat moment riep mijn moeder. "Lina". Heel zwak. En nauwelijks te horen. Maar ik was er zo aan gewend, dat ik heel oplettend ben geworden. Ik kan zelfs een speld horen vallen. Ik liep snel naar haar toe.

"Ja yemma." Ik liep naar haar bed e pakte haar hand vast.

Ze bleef even stil.

Ze was kortademig en probeerde wat te zeggen.

Ik kwam dichterbij en vroeg of ze het wilde herhalen.

"Laat hem." Zei ze, met veel moeite.

Ze had alles gehoord dus. Het deed me pijn, dat haar laatste dagen, zo moesten lopen. Het liefst haalde ik haar hier weg, maar dat gaat niet en zelf wil ze ook niet weg van hier.

"Ik weet het yemma. Me3lish..geeft niet. Ik blijf ook niet hier. Ik heb alles geregeld. Ik ga bij een goede vriendin van me wonen. Ik zal werken en mijn best doen. Mama heb vertrouwen in mij. Ik zal echt goed voor mezelf zorgen." Ik voelde me best klote dat ik dat moest liegen. Ik heb nog helemaal geen ander onderdak, maar goed dat ga ik regelen!

Ze knikte en daarna kwam dat laatste moment. Het einde... ik probeerde me er elke dag op voor te bereiden. Hoevaak ik er ook aan gedacht heb, ik zal dit nooit vergeten. Deze einde. Mijn moeder die haar laatste ademing uitblaast. Ze zal daarna niet meer bestaan. Dan is ze volledig uit mn leven. Ze zal me niet meer kunnen steunen, niet helpen nog troosten. Dit betekende dus het einde... ook voor mij. Ze nam een diepe ademhaling.. het leek alsof ze naar adem snakte.

Ik vergat mijn vader er bij te halen. Ik dacht geen eens aan hem. Ik bleef naast mijn moeder zitten. Ik hield haar hand vast en wachtte het af. Vanbinnen voelde ik me leeg worden, misselijk en verrot. Ik durfde niks te zeggen. Tranen bleven naar beneden stromen. Ik hoorde haar heel zachtjes de shahada zeggen. En toen brak ik los. Mijn hart kon het niet meer aan. Ze nam nog 1x diepe lucht en blies het uit. Haar ogen waren gesloten. Tranen rolde over mijn wangen. "Yemmaa-aa-a!"
Geen ademhaling. Geen hartslag. Geen beweging. Net was ze nog bij me. Nu is ze weg. "Yemmaaa." Ik huilde en huilde totdat ik zwart voor m'n ogen begon te zien.

Ik hoorde een verre stem mijn naam roepen. Het leek op de stem van mijn vader die mij nu optilde. Ik was van mijn stoel gevallen en lag op de grond. Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer. Behalve dat ik mijn ogen na een hele lange diepe slaap voorzichtig open deed.

"Lina?" Hoorde ik. Ik draaide mijn gezicht om naar rechts en zag dat mijn vader daar naast me zat.

"Ik trof je op de grond aan en heb je direct mee genomen naar het ziekenhuis." Zei hij

Ik probeerde het me te herinneren en ik herinnerde het me inderdaad weer. Ook m'n moeder zag ik weer voor me. Mijn ogen werden weer vochtig. "Mijn moeder ligt thuis. Wat doe ik hier??!!!" Riep ik histirisch terwijl ik me los probeerde te rukken van de draden.
"Lina. Doe rustig alsjeblieft. Je moeder is al opgehaald. Ze ligt niet meer thuis." Zei mn vader weer.
"Ik wil nu naar haar toe!", snikte ik.

"Dat gaat niet meer Lina. Het is klaar. We komen er wel overheen inshallah."

"Voor jou is het klaar. Voor mij nooit!"
Ik wilde de draden weghalen, maar mijn vader hield me tegen en de dokter kwam binnen.

Ik werd helemaal gek. Ik sloeg mezelf en draaide helemaal door. Al heb ik zoveel gehuild de afgelopen dagen, weken, maanden. Deze tranen vandaag zal ik nooit vergeten. Ik heb nog nooit zoveel gehuild.

Ik kreeg een kalmeer middel ingedient. Ze gaven me een hoge dosering en niet veel later viel ik in slaap.

Mama ik mis je. En al ben ik niet meer bij je. In mijn gedachte ben je er. Ben ik er. Ik hou van je. Ik kan niet zonder je....