the untold story

A real friend

"Hey Nourdin? Waar ga je naartoe." Roept een andere collega.
"Naar huis. Zie jullie morgen!
•••••••••••• de hel breekt los •••••••••••

Perspectief Lina
Ik kom thuis aan nadat ik Sara heb ontmoet. Wat een heks is ze. Tranen rollen nog steeds over mijn wangen. Ondanks dat ze goedkoop is en niks voor Nourdin, ben ik zó onzeker over mezelf geworden. Diep van binnen blijf ik haar zien als een bedreiging. Een bedreiging dat mij en Nourdin uit elkaar kan halen. Ik ben gewoon bang, dat ze hem op een dag verleid en dat hij zich zelf niet kan beheersen. En hoe moet ik daar dan achterkomen? Het zou voor altijd een geheim zijn tussen hen. En daarom voel in me zo onzeker. Ik weet niet wat er allemaal tussen hen speelt op het werk. Ze hebben een goeie band en daar wilde Sara al te graag over opscheppen om mij te raken en dat is haar nog gelukt ook. Terwijl mijn relatie met Nourdin steeds meer downs heeft, hebben zij het misschien wel steeds beter. En dat vreet aan me. Maar misschien overdrijf ik in mijn reactie. Misschien is er wel helemaal niets. Toch blijft het een probleem. Het blijft me dwars zitten totdat zij helemaal uit zijn beeld is. Ik keek in de spiegel en bekeek me zelf. Ik trok mijn hoofddoek af, veegde mijn tranen weg en walgde van mijzelf. Waarom doe ik dit mezelf aan. Ik maak mezelf gek. Nourdin doet niks. Dat heeft hij me beloofd. Ik snik en laat me helemaal gaan. Ik weet niet of het de hormomen zijn die alle emoties een extra boost geven of is het de frustratie en alle irritaties van de afgelopen tijden bij elkaar opgestapelt dat er nu allemaal uit wil komen.
Ik schrik als ik Nourdin naar binnen hoor komen. "Lina ben thuis!"
Ik veeg de tranen weg en blaas met mijn onderste lip richting mijn ogen zodat ze opdrogen. Ik wil niet dat hij mij ziet huilen. Alle jank sessies heeft mij alleen maar weggedreven bij hem. Hij wil een aantrekkelijke vrolijke vrouw bij binnenkomst zien en niet mij zo in deze toestand! Ik draai mijn slaapkamer deur op slot. En probeer de tranen de onderdrukken. Als nieuwe tranen naar beneden willen rollen als ik denk aan mijn onzekerheid, dan bijt ik weer op mijn kaak. Niet huilen zei ik je.
"Lina?"
Shit hij staat al bij de deur.
"Ja wacht even." Ik kon net niet de trilling in mijn stem onderdrukken. Het kwam er vals uit.
"liefje wat is er?"
"Niks. Wacht even ja."
Ondertussen pak ik wat makeup en breng het aan, vooral onder mijn ogen. Want je begint de donkere kringen nu duidelijk te zien. Normaal draag ik nooit makeup.
"Ewa Lina?" Roept hij ongeduldig.
"Geduld Nourdin."
"Wat geduld? Wat doe je daar?"
"Even omkleden."
"En dan moet de deur op slot?"
" ja wacht nou gewoon even."
De donkere kringen waren nog steeds te zien. Ik voegde er nog een laag toe. Waarom ben ik zo lelijk... Het werd er niet beter op. Ik voegde nog meer poeder toe en deed toen vervolgens maar de deur open. Daar stond ik dan in mijn lange jurk en ongekamde haren. Had daar geen tijd voor vanochtend en deed toen alleen een hoofddoek snel om. Terwijl hij me twijfelend aankeek, deed ik mijn haren opnieuw in een fatsoenlijke knot.
"Wat deed je Lina?"
"Niks omkleden."
"Omkleden? Wat is er met je gezicht?"
Ik deed mijn handen op mijn gezicht en deed alsof ik er aan voelde. "Wat moet er met mijn gezicht zijn?"
"Heb je gehuild??"
"Nee"
"Je hebt heyek veel makeup op gedaan. Ben je zo naar buiten geweest?"
"Nee was gewoon thuis."
"Weet je het zeker? Want zo hoef je echt niet de deur uit."
Ik voelde een brok in mijn keel. Bedoelde hij dat goed of slecht. Bedoelt hij gewoon dat hij me liever zonder makeup ziet of dat ik er gewoon lelijk uitzie.
"Ben ik nu lelijk dan?"
"Waarom zeg je dat? Je weet dat ik je liever zonder makeup zie. Je bent mooi zoals je bent. Juist zonder makeup. Je bent perfect."
Ik kijk weg en loop door naar beneden.
"Je bent mooi Lina. My sexy wife." Zegt hij terwijl hij me nafluit. Maar zou hij het ook menen? Ik hoor zijn voetstappen mij achtervolgen naar beneden.
"Trek je schoenen aan schatje. Wij gaan wat leuks doen samen. Had ik je beloofd."
"Ben moe Nourdin."
"Wat moe, wat. Ga snel schoenen aandoen ga."
"Nee liefje ben veel te moe."
"Hm je geeft het me terug heh, omdat ik dat ook gister zei."
"Nee, ben gewoon echt lui vandaag."
"Ja ja, waarom heb je anders makeup op gedaan vandaag. Je wist dat ik je mee uit ging vragen."
Hij liet me lachen. "Wat ben je weer leuk."
"Weet ik. Maar moehiem yallah doe snel klaarmaken dan gaan we."
"Liefje nee. Echt niet."
"Kom ik smeek je Lina. Please."
Ik wilde hem zijn zin geven, maar kon gewoon echt niet. Zou toch niet gezellig worden, aangezien ik in deze negatieve sfeer hang waar ik maar niet onder uit kom. Hij moest eens weten...
"Volgende keer oke."
"Wat volgende keer. Heb vandaag halve dag gewerkt en daarna zaterdag pas weer vrij. Is nu pas woensdag. We kunnen nu gaan."
"Liefje we gaan zaterdag dan oke. Please ben echt moe."
"Oke dan lieverd, wat jij wil. Ga lekker op de bank liggen dan. Ik ga eten maken voor je vandaag."
"Zo lief."
"Je verdient meer dan dat schatje." Hij houd mijn gezicht vast en op dat moment kan ik mijn tranen niet meer inhouden. Ik laat ze de vrije loop gaan. Hij schrikt en kijkt me geschrokken aan. "Liefje wat is er?"
"Hou je van me Nourdin?"
"Waarom vraag je dat nog? Tuurlijk Lina zielsveel!"
"Vind je mij nog net zo aantrekkelijk?"
"Ja liefje tuurlijk. Dat zeg ik toch niet voor niks elke keer?"
"Weet ik niet. Ik heb het gevoel dat we uit één drijven Nourdin." Zeg ik snikkend.
"Helemaal niet. Liefje waarom denk je zo? Kom op. We krijgen bijna een zoontje. We horen nu de gelukkigste te zijn. We horen het van de daken te schreeuwen. Zo blij. We hebben elkaar. Onze liefde is groot. Waar ben je bang voor?"
"Ik weet het niet. Ben zo onzeker."  Ik hou hem vast en laat niet los.
"Ik wil je niet kwijtraken Nourdin. Ik heb je nodig. Ik kan onze zoon niet alleen opvoeden." Ik veeg enkele tranen weg, maar andere verlaten mijn ogen weer.
Hij drukt zich tegen hem aan."liefje. Wie zegt dat je mij zal kwijtraken? Je bent mijn vrouw. Ik heb alleen jou en jij bent van mij alleen. Je hoeft je niet onzeker te voelen."
Ik leun op zijn schouder en voel me weer vertrouwd. Aan de ene kant ben ik opgelucht door hem, maar aan de andere kant blijf ik mij onzeker voelen.
Ik laat los en was mijn gezicht in de keuken.
"Liefje je bent verandert. De laatste tijd merkte ik al dat je kortaf doet en ik zie dat iets je dwars en ongelukkig maakt. Wat is het? Zeg het me."
"De onzekerheid. Het gevoel dat ik je kwijtraak. Dat je niet meer evenveel van me houd als vroeger. Het maakt me kapot Nourdin. Ik wil niet zo denken. Maar het spookt gewoon in mijn gedachte. Ik kan er niks aan doen. Het houd gewoon niet op." Ik snik weer hard en mijn ademhaling wordt ongelijkmatig.
"Rustig lina ino. Niet bang zijn. Alsjeblieft stop met zo te denken alsjeblieft! Je maakt mij ook kapot zo. Ik wil ook niet dat je zo over mij denkt. Ik hou nog meer van je dan vroeger. Je bent mijn vrouw, hoor je me! Je draagt ons kind. Ik hou van je!"
"Ik ook van jou..."
"Lina.. Is het Sara. Zie je haar als een bedreiging? Als dat zo is, dan neem ik ontslag op het werk of ik zorg ervoor dat zij ontslagen wordt."
Zou hij dat alles voor mij doen? Alleen om zijn liefde aan mij te bewijzen? Waar ben ik mee bezig?!
"Nee nourdin dat hoef je niet te doen. Je hoeft jezelf niet te bewijzen. Ik vertrouw je. Geloof me alsjeblieft. Ik vertrouw je. Schaad alleen dat vertrouwen niet alsjeblie-ief-ft."
Weer neemt hij mij in een omhelsing. "Nooit. Niet bang zijn alsjeblieft stop met huilen stop."
Maar de tranen blijven stromen. Ik wil, maar kan niet stoppen. Die Sara heeft me teveel pijn gedaan met haar woorden. Het is alsof ze een deel van Nourdin al van me heeft af kunnen pakken. En dat gevoel is onbeschrijvelijk pijnlijk. Je wilt je man niet delen. Ik kan mijn man niet delen!
Na een tijdje heeft hij me nog steeds vast.
"Ik heb frisse lucht nodig. Ik wil even alleen wandelen oke om mijn hoofd te legen."
"Als dat is wat je denkt dat zal helpen Lina, moet je dat doen."
Ik knik met mijn hoofd en pak een hoofddoek en mijn tas en loop naar buiten.
Nourdin laat ik met een droevige blik achter.
Het komt wel goed met ons!