the untold story

# hoofdstuk 9

De volgende morgen werd ik wakker rond 11.00uur. Lekker uitgeslapen dus. Mijn gedachte ging automatisch naar mijn moeder. Ik mis haar zo erg. Het is onbeschrijvelijk. Daarna ging mijn gedachte naar m'n vader. Die ga ik geen eens m'n vader meer noemen. Ik schudde gauw mijn gedachtes weg, want ik schiet er niks mee op om alleen maar te zitten huilen zoals ik de afgelopen tijden heb gedaan. Ik sloeg mezelf en dat is niet gewoon. Ik moest dus zien te veranderen en ik denk dat ik daar nu een manier voor gevonden heb. Negeren en gewoon van dag tot dag leven. Sterk staan in je schoenen en er het beste van maken. Met de wil van Allah komt alles vanzelf goed inshallah.

Ik stond op en ging een douche nemen. Daarna deed ik het gebed en ging vervolgens ontbijten. Ik nam een croissantje en wat sinnaasappelsap. Daarna deed ik de tv aan en ging lekker hangen op de bank.

2uur later keek ik op mijn telefoon. Oh shit het is al half 2 joh. En ik had 2uur afgesproken met nourdin. Ben dat gewoon vergeten.

Snel stond ik op om mij aan te kleden. Het zag er wat regenachtig uit buiten, dus ging ik voor een donkere spijkerjeans met daarop een leuke tuniek tot aan de knieën. Ik deed mijn hoofddoek op en gebruikte alleen wat mascara en vaseline.

Het was nu 13.50uur. Oke best snel gedaan. Ik pakte mijn tas. Deed daarin mijn telefoon en sleutels en vertrok er na uit huis.

Het was 20 minuten met de tram, dus ik kwam uiteindelijk een kwartiertje later aan in het park. Ik zag hem al zitten op het bankje.

Ook hij had zich netjes aangekleed. Hij zag er goed uit moet ik eerlijk zeggen.

Ik liep met een beetje snelle passen naar hem toe anders zou hij denken dat ik expres te laat ben gekomen.

"Hey.. sorry dat ik laat ben.."

" geeft niet. Hoe gaat het met je?" Terwijl hij opstond en mij een hand gaf.

" goed hamdolilah. Met jou?"

En zo raakte we al snel weer in gesprek. Best een leuk gesprek. Hij liet me lachen, waardoor ik mij zorgen vergat. Hier was hij goed in.

Hij stelde voor om ergens wat te gaan eten en dan zouden we bios pakken.

Iets later kwamen we aan bij el aviv. Een turkse shoarma zaak. Dan denk je. Lekker slim om met een jongen op date knoflook te gaan eten. Je wilt eerder laten zien dat je netjes bent en gewoon normaal kan eten haha maar hij en ik zijn altijd zo geweest. We eten gewoon waar we zin in hebben op dat moment en hoeven ons niet te schamen voor mekaar.

We bestelde een kapsalon en aten alles op. Nadat we klaar waren nam ik mijn flesje water mee en samen liepen we richting de bios.
Daar zaten we dan.. samen naast elkaar in de bioscoop. Het voelde aan de ene kant heel gezellig met hem. Gewoon zoals vroeger. Maar aan de andere kant dacht ik. Is dit wel verstandig? Na alles wat er is gebeurd gewoon weer bam leuke dingen doen samen..
Hij merkte op dat ik in gedachte aan het nadenken was en weer terughoudend werd. Hij speelde daarop in en liet me snel weer goed voelen.

Daarna kwam hij dichter bij m'n oor en zei: "lina ino, als wij samen zo onze best blijven doen, dan worden wij ooit nog de gelukkigste koppel ooit. Maak niet uit wat zich heeft afgespeeld in het verleden.. ik hou van je wollah."

Ik kon niet meer na het horen van deze woorden. Mij hart klopte steeds sneller en ik voelde weer die vlinders in mijn buik.

Ik besloot niet te reageren en knikte alleen met mijn gezicht.

Hij pakte mijn hand vast en ik liet het toe.

De film begon en samen hebben we echt genoten van deze dag.

2uur later bracht hij mij naar de tramhalte, zodat ik vanaf daar zelfstandig naar huis zou gaan. Hij wilde me graag tot aan huis brengen, maar dat wilde ik niet.

Het was inmiddels al half 9. Mijn tram kwam er al aan. We namen afscheid van mekaar met een snelle knuffel en ik stapte in.

Eenmaal thuis aangekomen deed ik de tv weer aan en ging mijn pyama aan doen.

Nourdin smste of ik thuis was. Ik reageerde terug en zo bleven we de hele avond smssen en bellen. Ik begon al mijn aandacht en energie weer aan hem te geven. Overdreven veel, maar dat besefte ik niet. Hij begon als drugs voor me te worden. Ik kon niet meer zonder hem, want hij liet me mijn zorgen vergeten. Hij was er voor me en hij steunde me en hij begreep mijn verhalen. Als ik hem een dag of twee niet gesproken had begon ik mij weer down te voelen en dan dacht ik weer aan alle ellende in mijn leven.

Zo gingen er dagen, weken voorbij. Ik was al die tijd op zoek naar een huisje, maar helaas kreeg ik nooit positieve reactie. Met claudia ging het goed. We kregen steeds meer een vriendschappelijke band. We bespraken alles met mekaar. Behalve nourdin. Daar had ik het nooit over met haar. Ze denkt dan ook dat ik vrijgezel ben.

Op een dag probeerde ze mij te koppelen met ene Hakim. Ook hij was een client van haar. Hij bezocht claudia regelmatig bij haar thuis voor een gesprek. Ze nodigde mij uit en zo begon ik hem te leren kennen. Ze wilde dat we open waren naar mekaar en dat we op die manier mekaar konden helpen, want dat we in dezelfde situatie ongeveer zaten kwam al snel naar voren.
Ik begon hem aardig te vinden en hij werd mijn kletsmaatje.

Ik ben altijd al iemand geweest die het sneller met jongens kan vinden dan meiden. Ik vind dat jongens je op een of andere manier beter begrijpen. Die worden niet jaloers en die zijn gewoon eerlijk tegen je.

Ik begon hierdoor weer minder te praten met Nourdin. Ik vertelde hem eerlijk over Hakim. Gewoon dat ik hem heb leren kennen via Claudia en dat we mekaar alleen helpen. Er zit ook verder niets achter. Alhoewel ik soms wel denk dat Hakim gevoelens voor me heeft. Ik weet niet waardoor, maar gewoon zoals hij naar me kijkt soms. Echt diep in de ogen. En alsof hij dwars door m'n hart wil kijken. Hij leeft zo mee en wil mij liever helpen dan zichzelf. Naja, volgens mij is hij gewoon een goeie persoon die graag wil helpen verder niets.

Toch merkte ik aan Nourdin dat hij jaloers begon te worden. Ik snapte dat wel, maar hij moet begrijpen dat Hakim een steun voor me was. Gewoon om het verleden te verwerken. Nou wilde Nourdin dat graag allemaal zelf doen, maar dat is niet realistisch. Tenminste het werkte niet altijd.

Vandaag hadden we onze laatste groepsgesprek met mekaar. Claudia, Hakim en ik. We hadden al heel veel bereikt en het was tijd dit op eigen voet alleen verder te doen.

Nadat we het gesprek gehad hebben stonden we op om ieder naar huis te gaan.

Bij de deuropening stonden Hakim en ik alleen.

"Hey, dit betekend niet dat we mekaar niet meer gaan zien of spreken toch?"
Zei hij met een twijfelende stem. Alsof hij niet zeker wist of hij dit wel kon vragen of niet.

"Haha tuurlijk niet. We hebben mekaars nummer heh."

"Oke dan. Ewa doe rustig aan man en take care of yourself."

"Shokran. Jij ook!"

Het was heel gek, maar hij gaf me gewoon een knuffel?

" uhmm.. sorry. Volgens mij moest ik dat niet doen."

"Uh nee.. ja. Najaa moehiem laat zitten joh. We zijn duidelijk 'beste matties' geworden." Zei ik expres met de nadruk op matties.

Hij glimlachte en knikte met zijn hoofd.

" yallah tot gauw een keertje."

"Is goed beslama.. " antwoorde ik. En we namen ieder ons pad.

Wat ik niet wist.... dat Nourdin gewoon op de uitkijk stond en ons samen heeft zien praten bij de deur. En misschien ook wel die ene zogenaamde knuffel.

Loopt dit wel goed af? Nourdin kennende ....

----------------------------

Lieve lezers.. ik was even een tijdje weg hier. Maar ik begin weer elke dag een lange stuk te publiceren. Wel hopend dat jullie een reactie achter laten. Ik ben nog steeds benieuwd wat jullie er van vinden..... dus let me know please.
Xx