the untold story

Moving on

Perspectief Lina
Met pijn in mn hart nam ik Imad van zijn vader over en liep weg. Natuurlijk was ik woest en natuurlijk had hij dit zelf veroorzaakt. Maar toch is het moeilijk om je kind weg te nemen van zijn vader. Ik bedoel het blijft zijn vader toch. Ik schudde gauw de gedachtes weg en dacht positief na. Je hebt de goede keuze gemaakt Lina. Hij is gevaarlijk. Het is beter zo. Over 9 maanden wordt Imad inshaAllah 1jaar en vanaf dan mag zijn vader hem een dag of twee hebben in de week. Dan is Nourdin inshaAllah wat kalmer en rustiger.
Ik doe dit echt niet alleen om wraak te nemen.

Thuis aangekomen stappen we uit. Laila heeft gereden en ik zat met de kleine achterin. Laila logeert bij me voor 3 weekjes! Wat lief van haar ouders dat ze dat hebben goed gekeurd. School was ze toch klaar mee gelukkig. Ze heeft haar diploma gehaald en werkt inmiddels ook. Ze heeft nu 4 weken zomervakantie genomen en echt tof van Laila dat ze die weken met mij wilt spenden. Ik bedoel zo geweldig is dat ook niet om in je vakantie met steeds dezelfde persoon in dit geval ik en een kindje te zitten. Maar haar lijkt het totaal niet te boeien. Ze vind het geweldig hier en heeft het naar haar zin el hamdolilah. Ikzelf had ook echt behoefte aan gezelschap! Ben zo blij dat ze er is. Een weekje is al omgevlogen, maar ze blijft nog twee weken dus we hebben nog even samen.
Ze staat op. "Ik ga koken ja. Heb je ook zo een trek in lasagne?"
"Hmmm lekker ja!"
"Komt voor de bakker." Ze loopt richting de keuken en stopt halverwege bij de deuropening. "Oh wacht hebben we de nodige groente?"
"Uhmm paprika is er wel, maar champignons bijvoorbeeld hebben we niet." Antwoord ik.
"Ik ga het wel halen ja. Imad slaapt nu toch. Heb je een paar tellen het rijk voor je zelf." Plaag ik haar.
"Boring. Zul je bedoelen. Is goed schat. Begin ik alvast."
Ik knik en doe mijn hoofddoek weer om en loop vervolgens naar buiten. Albert heijn zit hier om de hoek, dus ben er al snel. Ik pak de nodige groente en nog wat lekkers en reken dan af aan de kassa.
"Heh? Ben jij het Lina?!"
Ik kijk geschrokken om als ik de boodschapjes van de rolbank haal en weg wil lopen. Ik kijk in twee bruine shoqeerde ogen.
"Hakim?"
Hij knikt en volgt me mee naar buiten. "Wat doe jij hier?" Vraagt hij dan.
"Lang verhaal en jij?"
"Ook lang verhaal." Zegt hij lachend.
"Hey was jij niet zwanger?" Ik had die vraag niet verwacht.
"Uh ja." Lach ik terwijl ik naar de grond kijk.
"Je kijkt verliefd. Wat is het geworden. Een jongen of meisje."
"Jongen.. Imad."
"Ah mashaAllah. Leuk man. Alles goed verder met hem en met jou en alles."
"Ja alhamdolilah. Mag niet klagen. Met jou ook?"
"Hamdolilah. Sinds ik hier woon, gaat alles stukken beter ja." Zegt hij terwijl hij wegkijkt.
"Bij mij precies hetzelfde gevoel hier."
Hij kijkt me vreemd aan.  "Ooh.. Dacht dat je hier alleen toevallig was. Ben je ook verhuist naar Amsterdam?"
Ik knik met mn hoofd.
"Ah oke oke. Ewa hoe is het met Nourdin meskien."
"Tussen Nourdin en mij is het over."
Hij kijkt weer verbaasd op. "Nee joh. Echt? Sorry man."
Ik haal mn schouders op en pak de boodschappentas weer op. "Ik ga maar weer eens."
"Moet ik je helpen met dragen?"
"Nee hoor Hakim shokran, beslama." En ik loop gauw door.

Pas als ik bijna thuis aankom, bedenk ik me ineens. Wat als Hakim Nourdin tegen komt of spreekt en hem verteld dat hij me hier is tegengekomen?! Shit. Ik had hem moeten waarschuwen. Pf te laat nu. Alles is mekteb.

Ik kom thuis aan en leg de spullen neer. Ik vertel Laila tijdens het koken over Hakim en ze kijkt me met twinkelde oogjes aan.
"Waarom kijk je zo gekkie." Vraag ik haar.
"Uhm maybe, omdat een prins op het witte paard je volgt totdat hij jou de zijne maakt?" Plaagt ze.
"Pf serieus hoor stom kind. Ik hoef echt geen man meer in mijn leven. Geloof me."
"Nu niet nee, maar misschien morgen wel. En als het LANG duurt over een jaartje misschien."
"Ja ja whatever. Het eten is klaar. Laten we smullen!" Verander ik gauw van onderwerp.
Ze begrijpt het en haalt lachend mes en vorken uit de la en brengt ze weg naar de eetkamer. Ik pak drinken en de lasagne en volg haar. We scheppen op en nemen onze eerste hap. "MMMmm"

Perspectief Hakim
Wat was ik blij dat ik Lina was tegen gekomen! Alhamdolilah. En zo toevallig dat zij ook is verhuist naar Amsterdam. Ik schrok wel toen ze zei dat het over was tussen haar en haar man. De laatste keer dat ik ze samen achterliet in het ziekenhuis, leek het alsof niets of niemand hun twee uit elkaar kon halen. Wat zou de reden zijn geweest? Is hij weer gaan dealen denk je? Moehiem. Ik bemoei me niet meer. Ben al lang blij dat ik breda heb achter gelaten en weg ben van alle hoofdpijn en herinneringen daar. Het verlies van mijn ouders, de moeilijkheden, de aanrijding bijna Lina vermoord, drugs alles gewoon. Ben daar helemaal klaar mee. Dat besefte ik de avond nadat ik afscheid nam van Lina en Nourdin in het ziekenhuis. En dat was een goede keuze. Ben trots op mezelf geworden. Ik heb hier elhamdolilah mijn huisje en een goed betaalde werk als administratief medewerker.
Er is nog geen vrouw in mijn leven gekomen, maar inshaAllah komt ook dat wel goed. Ik liep het huis uit om naar de moskee te gaan. Het is bijna tijd voor het gebed. Daarna ga ik helpen. Ik zit elhamdolilah in het vrijwilligersteam en er is zat te doen. Van koran actie en dawah doen tot helpen opruimen. De mensen daar zijn ook mashaAllah zo inspirerend en aardig. Ik voel me gewoon goed als ik daar ben. Ik stap in mijn auto en rijd weg.

Perspectief Nourdin
"Sara? Kan je niet verdomme de boel een beetje opruimen ofzo. Mascara hier, lippenstift daar, kifesh."
"Hey doe is rustig jij. Wayaw. Weer je ochtendhumeur? Of nee moet ik zeggen je dagelijkse 24/7 humeur."
"Pf sorry." Ik loop naar dr toe en omhels haar.
"Sara... Krijg ik Lina en mn kind ooit nog terug?"
Ze houd me dicht tegen haar. "Dat weet ik niet liefje. Maar ik ben er voor je."
"Hou je van me?"voegt ze er aan toe.
Ik blijf stil en antwoord niet. Waarom stelt ze me nou weer die vraag.
Teleurgesteld loopt ze naar haar slaapkamer en doet daar verder haar ding. Ik ga achter de tv zitten en check voetbal. Het is zaterdag. Ze spelen halve finale.
Niet veel later zie ik Sara in mijn ooghoeken in haar lingerie rondlopen.
"Heb je het warm ofzo."
Ze kijkt me droog aan. "Ik wil douchen."
Ik kijk weer naar de tv.
"Hallo Nourdin. Serieus hoor. Je begint echt vervelend te worden. Je komt over mijn spullen zeiken, terwijl jij ook niet echt je eigen rotzooi opruimt heh." Zeurt ze weer terwijl ze naar de tafel wijst.
Lege redbull blikjes en etensresten van de afgelopen nacht.
"Sorry. Ik ruim het zo op oke."
"Bij jou is zo, nooit!" Geïrriteerd loopt ze door naar de badkamer.
Ze is zo verdomd lekker als ze boos doet. Ik sta op en skip voetbal. Ik volg haar naar de badkamer en klop aan de deur.
"Liefje..."
"Wat moet je."
"Mag ik het goed maken met je."
"Wil je het goed maken. Begin dan met die vieze zooi opruimen."
"Ewa shem. Liefje doe open. Dan ga ik daarna opruimen. Beloofd."
Ik hoor niets meer. De deur wordt langzaam open gemaakt.
Ik stap snel naar binnen en neem haar in mijn handen. We belanden meteen in een heftige zoenpartij. Ze kleed me uit en stappen samen de douche in. De rest gebeurt achter gesloten deuren.

Perspectief Sara
Ik wikkel een baddoek om me heen en loop richting mn slaapkamer om mij om te kleden. Nourdin was me voor en is zich al aan het omkleden.
"Was een leuk avontuurtje." Zegt hij hees.
Ik reageer niet en kam mijn haren.
Dit deden we wel vaker als hij gestresst was. Langzaam begon het nu aan me te vreten. Zou hij me alleen gebruiken? Ze zijn gescheiden. Lina wil hem echt niet meer terug hoor. Dus ooit gaat hij diep van me houden toch?
Ik schud de gedachtes weg als hij me ineens knuffelt. "Kijk is naar me."
Ik doe wat hij zegt. "Je bent alles wat ik nodig heb, weet je dat."
Hij doet een plukje haar dat voor mn ogen valt achter mn oor en geeft me een zoen op mn wang.
Het liefst had ik gewilt dat hij er ik hou van je aan toevoegde, maar dat deed hij niet.
Agh geeft niet. Komt wel. Maakte ik mezelf wijs.