the untold story

Its not the end

Perspectief Hakim
Mijn hart brak toen ik Lina huilend haar verhaal hoorde vertellen. Ik had niet verwacht van Nourdin, dat hij zoiets zou flikken. Dat hij haar zo slecht behandelt heeft! En voorál op de dag dat ze gehoord heeft dat haar vader is overleden. Ik wilde hem doodslaan toen hij mij ook nog durfde aan te raken en mij de schuld van alles wilde geven. Nog liegen ook! Maar moehiem nu weet Lina behda hoe het zit. Hij verdient haar niet en gelukkig beseft ze dat zelf ook.

Perspectief Lina
Een week was inmiddels langzaam voorbij gegaan. Een dag lijkt voor mij een week. Door de pijn, door de eenzaamheid en door alles gewoon lijkt het alsof de tijd stilstaat. Wat ik ook doe om tijd te rekken, ik blijf me vervelen.
Maar vandaag gaan we daar verandering in brengen! Ik ga op eigen benen staan en weer lekker werken!! Mijn vader wilt me graag gelukkig zien dus dan ga ik mijn best doen ook. Het zal niet gemakkelijk worden, maar alles beter dan opgesloten thuis zitten. Ik ben daardoor alleen maar depressief geworden. Ik heb serieus de hele week met niemand niet gesproken. Al met al moet dit gewoon stoppen voordat ik nog zieker wordt!
De eerste stap begint met mijn spullen ophalen bij Nourdine. Mijn laptop, kleren en mijn andere waardevolle dingen zoals het doosje dat ik van mijn moeder kreeg de dag dat ze overleed, deze dingen wil ik bij me hebben. De rest mag hij in stikken!
Ik zie er tegenop dat ik hem onder ogen moet zien, maar ik kan niet anders. Wat zou het fijn zijn als hij niet thuis zou zijn. Ik heb de sleutel tóch wel, kan ik gauw mn dingen pakken en weggaan.

Ik maak me klaar en pak mn telefoon en tas en loop naar mn auto. Hamdolilah heb ik altijd mn eigen auto gehouden. Wilde daarmee nooit afhankelijk zijn van hem, aangezien hij veel werkte.

Later aangekomen bij Nourdins huis, parkeer ik de auto en draai vervolgens de sleutel in het gat. Ik doe open en loop rechtstreeks naar boven. Daar pak ik al mijn dingen. Het doosje ligt nog in mijn ladekast. Yemma ino ik mis je en zal je nooit vergeten!

Na een half uur heb ik alles verzamelt. Nou moet ik opschieten, want Nourdin kan elk moment thuiskomen.
En alsof hij mijn gedachte kon lezen, schrok ik toen ik hem de woonkamer zag binnenlopen.
"Sorry, dat ik je liet schrikken."
Ik hou mn schouders op. "Geeft niet."
Snel pak ik mijn tas en koffer om te vertrekken.
"Waar ga je naartoe?" Hij klinkt echt gebroken.
"Weg Nourdin. Dat zie je toch. Je weet heus wel waar ik verblijf."
"Dat hoeft toch niet. Je kan hier blijven."
Ik schud mijn hoofd en wil richting de deur lopen om weg te gaan. Ik kan dit niet. Oude gevoelens voor hem komen ongevraagd weer naar boven. Ik kan hem zo niet zien.
Hij houd me tegen en kijkt me aan.
"Lina.. Ik heb een grote fout gemaakt. Ik erken de fout en toon berouw. Je beloofde me ooit.. nooit bij mij weg te gaan. Waarom wil je mij geen kans geven?"
Ik blijf stil.
"Geef mij een kans..."
Hij had misschien wel gelijk. Ik heb hem nooit zijn verhaal laten doen en eigenlijk moet ik het ook eerst uitpraten en oplossen met hem. Ik mag niet op deze manier direct vluchten en scheiden!
Ik kijk hem heel even aan. Maar waarom kan ik het hem niet vergeven voor hoe hij mij mishandelt heeft.. Ik voel een traan over mijn wang naar beneden rollen en wil hem wegvegen. Maar hij is sneller en heeft zijn hand al op mijn wang gelegd en veegt het zachtjes weg.
Ik blijf verslagen naar de grond kijken en voel meerdere tranen opkomen. Voorzichtig zet hij een stap dichterbij en neemt mij in zijn gespierde armen. Ik heb hem gemist.....
Na een tijdje zo te hebben gestaan laat ik los. Is dit wel verstandig? Ik moet niet vergeten dat hij mij nog heel wat uit te leggen heeft! Misschien kan ik hem dat ook niet vergeven, dus heeft het geen zin hem en mijzelf valse hoop te geven.
"Nourdin.." Zeg ik met een bibberende stem.
Hij knikt en kijkt me diep in mijn ogen aan.
Ik ben zo bang op het antwoord dat hij mij zojuist gaat geven op mn volgende vraag.
"Heb je drugs gedealt en heb je het zelf gesnoven?"
Hij blijft stil. Tranen rollen over zijn wangen.
"Ja Lina! Ja! Ik ben een flikker! Ik heb alle twee de dingen gedaan. Niet 1 keer, niet twee keer, maar 4 keer. En twee keer heb ik die shit gesnoven! Ik haat mij focking zelf!!" Hij begint om zich heen te slaan. "Ik wilde niet, maar werd elke keer aangemoedigt. En die duivelse stemmetje in mijn hoofd liet mij het besluit doen nemen om het te doen. Maar geloof me Lina! Geloof me!" Hij stopt met dingen kapotgooien en pakt me bij mijn armen. "Die afgelopen nacht, was de laatste keer dat ik dat zou doen. Ik ben er helemaal klaar mee en heb berouw getoont. inshaAllah vergeven jullie het me!" Hij huilt steeds harder. "Vergeef het me...!"
De tranen houden niet op. Waarom heeft hij die dingen gedaan. Als ik iets verafschuw, dan is het drugsdealen! En dat wist hij. Toch deed hij zijn dingen. En dat geld... Daar loog hij dus om. Nachten laat thuis komen.. Daar loog hij ook om.
"Nourdin... Besef je dat je mij hebt voorgelogen? Laat thuiskomen. Mij alleen achterlaten. En dan dat geld... Je weet dat ik niks met zoiets te maken wil hebben! Je weet dat ik dat niet wil..  En toch ben je er aan begonnen."
"Weet ik Lina. Ik heb er spijt van! Ik doe het niet meer. Ik ben volledig gestopt. Het was maar voor 3 of 4 keer. Daarna zou ik zoiezo stoppen. Ik werd ontslagen en wilde jou blij maken. Wilde jou alles kunnen geven.. Maar ik heb het helemaal fout aangepakt. Sorry Lina sorry!!"
Het blijft stil in de kamer. "Lina.. Laat me er voor je zijn. Laat me je vasthouden. Ik ga je niet loslaten! Ik wil je alleen maar gelukkig zien! Laat me je gelukkig maken Lina!"
Hij pakt me weer vast en kust me vol op mn lippen. Mijn ene helft wil loslaten en hem uitschelden voor verkrachter, maar de andere helft voelt Genezing.. Troost.. Rust.
Dat vertrouwde gevoel.. Als hij mij kust.