the untold story

# hoofdstuk 7

De volgende morgen mocht ik naar huis. Mijn vader zou me ophalen. Om 10.00uur was hij er nog niet. Waar blijft hij nou?

"Is je vader nog niet gekomen?" Vroeg de zuster zachtjes.

"Uhm nee." Zoiets kon ik ook wel van 'm verwachten. Het is al heel wat dat hij me niet heeft laten doodgaan thuis maar direct naar het ziekenhuis bracht.

" weet u.. ik ga wel alleen." Zei ik vast beraden. Ik heb hem toch niet nodig?

" weet u het zeker? Bel hem nog 1 keer.. "

" nee, nee. Ik heb al tig keer gebeld. Het geeft niet. Het gaat me wel lukken hoor." Ik zette een korte glimlach op en pakte mijn spulletjes verder in.
Nadat ik alles had, vertrok ik uit de kamer.

Eenmaal uit het ziekenhuis, liep ik richting de tramhalte.

niet veel later stapte ik in. Na een lange rit was ik er. Ik liep nog een klein stukje en daar stond ik voor m'n huis.

Ik deed de sleutel in het gat en opende de deur.

Bij binnenkomst hield ik haast m'n adem in en bleef staan luisteren.

"mijn schatjeee aaaahh" en ik hoorde gelach.

"Ssssst kom ish dichterbij."

??!! What the fuck. Is dat echt de stem van m'n vader?

Ik liep naar boven en smeet de deur open. Klootzak! En jij vieze straath**r!! Uit woede rende ik naar haar toe en trok aan haren. Ik bleef schelden. Mijn vader trok ons uit elkaar en gaf mij er na een klap op mijn gezicht.

Ik wist niet wat me overkwam.

" hoe durf je! Ook nog eens op mama's bed!"

"Lina, je moeder is er niet meer. Wen er maar aan. Ik ben nu samen met haar." Tegelijkertijd keek hij haar bezorgd aan en vroeg haar of het met 'r ging.

Ik kon het niet meer aanzien. "Je ziet mij nooit maar dan ook nooit meer!"
Woedend liep ik weg. Alsof het hem ook wat kan schelen? Waarom had ik heel even die hoop dat hij wel om me gaf?

Ik liep naar m'n kamer en pakte wat belangrijke spullen en nodige kleren. Ik verdeelde alles in mijn weekendtas en koffer.

Ook kwam ik het doosje tegen dat ik laatst van mijn moeder had gekregen en veegde een traan weg. Voorzichtig deed ik het in mijn koffer en verliet erna het huis.

Waar naar toe? Dat weet ik nog niet.

Ik moet mijn spullen ergens kwijt. Waar kan ik naartoe? Ik dacht na en wist het gewoon niet meer. Ik heb ook verder niemand. Ik was niet iemand die graag met vriendinnen omging en buiten childe dus ik had ook weinig contact met andere mensen. Dat is alleen de laatste tijden zo geweest.

Ik pakte m'n telefoon en ging naar contacten toe. Kijk zo heb ik een overzicht..
Neefje.. nee
Sarah nicht .. nee dat kan nooit.
Nourdin.. --
Mama.. en ja hoor meteen had ik haar nodig. Maar dat was niet meer mogelijk.
Mw.jansen. (maatschappelijk werker)..
Ik keek 1 verder maar kwam toch terug op mw. Jansen. Misschien kan het wel gewoon? Ik pakte gauw haar visite kaartje uit m'n tas en zocht naar het adres. Hebbes! via ov9292 checkte ik wanneer de eerst volgende metro zou komen. Ja die haal ik wel. Ik kocht gauw een kaartje en stapte daarna in de metro. Iets later kwam ik aan en zocht verder naar haar straat.
Hier moet ze wonen. Ik stond nu voor het huis met mijn koffer en al. Zal ze wel thuis zijn?

Ik belde aan.. iemand liep richting de deur en deed open.
"heh Lina? Wat een verassing!"
Ik schaamde me diep. Wat doe ik hier on uitgenodigt voor haar deur.
"Ja klopt sorry. Mag ik binnenkomen?"

"Tuurlijk kom binnen lieverd."

Ik nam mn spullen mee naar binnen en liet het achter in de gang. Samen met haar liep ik door naar de woonkamer. We gingen zitten en ze vroeg me wat er aan de hand was. Ik vertelde haar alles. Het moest wel.. ze moest weten in wat voor situatie ik zit zodat zij me misschien kan helpen.

Toen ik klaar was vroeg ik het maar gewoon. " mw. Jansen.. mag ik tijdig bij u thuis verblijven?".....