the untold story

Wraak

Wat er vooraf gebeurd is
En weg is ze. Ze heeft me nu dan echt voor áltijd de rug toegekeerd. Allemaal te danken aan mezelf! Ik zakte door mijn knieën en huilde hard. Ik schreeuwde het uit. Alle pijn en alle frustraties en shit van de afgelopen tijden.

••••••••••••

Perspectief Laila
Ohmygod wat heb ik gedaan! Ik snik en veeg de tranen weg. Straks heeft ze zelfmoord gepleegd! Hoe ze het huis verliet.... Ik moet haar zoeken! Ik kan hier niet blijven huilen en niks doen. Ik sta op en ren naar buiten. De deur trek ik achter mij dicht en ren de straat uit.

Perspectief Nourdin
Na een tijdje gehuild te hebben, sta ik op. Ik ben een klootzak en verdien dit! Ik stap in mijn auto en rijd terug naar huis. Als ik Laila daar nog tref vermoord ik haar! Ik ga haar afmaken die vieze trut. Mij even veraden bij mijn vrouw jek, alsof zij zehma een heilige pietje is. Ik ga haar leven zuur maken. Ze gaat spijt krijgen en mij om vergeving smeken!!! Ze moet beseffen wat ze gedaan heeft. Eerder laat ik haar niet met rust!

Als ik bijna onze straat inrijd, zie ik Laila bij de bushalte staan. Dat is zij toch. Ik stap uit en loop op haar af.
"Zo moordenaar! Heb je nu je zin gehad!" Zeg ik nog steeds opgefokt.
Ze kijkt me met tranen in haar ogen aan. "Laat me met rust, Nourdin."
"Moet ik je met rust laten? HA! Dan had jij ONS ook met rust moeten laten. Wie heeft je gezegd om je met ons te bemoeien? Wie?!" Ik geef haar een duw en ze huilt het weer uit.
"Safi Nourdin saf klaar please. Heb je haar gevonden?" Ze snikt het uit en veegt haar snot weg. Iegh tfoe.
"Jouw acties hebben haar aangespoord om zelfmoord te plegen. Je had je vieze bek moeten houden. Je weet dat ze niet helemaal 100 was!"
Haar ogen worden groot en ze doet haar handen voor haar mond.
"Is ze dood?" Vraagt ze met een trilling in haar stem.
Ik ga haar mooi niet zeggen dat ze nog leeft. Laat haar eerst maar even goed denken dat ze het niet overleeft heeft, zodat ze goed spijt krijgt!!
"Door jou is ze er niet meer!" Woedend loop ik terug naar mijn auto.
Ik hoor haar jankend schreeuwen. "Ohmygod. Ohmygod waarom. Nee!!!"
Als ik in de auto wil stappen draai ik me snel om en zie haar gezakt op de grond zitten. Goedzo sterf maar lekker! Ik stap in en scheur weg.

2 maanden later
Perspectief Laila
Ik geef mij zelf nog elke dag de schuld. Ik heb Lina vermoord. Ik ben drastisch afgevallen in korte periode en heb mij zelf helemaal laten vallen. Ik ga elke dag naar de moskee, waar ik vergeving vraag aan mijn Heer, voor mijn fout.
Mijn ouders maken zorgen om me. Ik heb het mijn moeder verteld en ze schrok er eerst van. Daarna stelde ze me gerust dat het niet mijn schuld is. Nourdin heeft een fout gemaakt en Lina had recht op de waarheid. Dat ze zelfmoord heeft gepleegd heeft zij gedaan en niet ik. Ik kon dat niet weten, dat ze zoiets zou doen. Maar dat alles wat mn moeder zei om me gerust te stellen, helpte niet. Het is allemAal mijn schuld! Nourdin ben ik soms tegen gekomen. Hij is zoveel agressiever geworden en neemt het mij nog steeds kwalijk. Zijn blik dood me en ik.. Ik vind het zo erg! Weer glijd er een traan over mijn wang.

Perspectief Nourdin
Ik wordt wakker door mn wekker. Weer een klote werkdag. Ik sta op, neem een douche en kleed me op. Lina waar ben je. Waar ben je als ik wakker wordt en naast me kijk of je er ligt. Waar ben je als ik thuiskom van werk en jij weer heerlijk hebt gekookt. Ik mis je verdomme. Ik heb de bevalling niet mee kunnen maken! Onze zoontje. Waar is hij. Ik weet gewoon helemaal NIKS. Niet hoe het gegaan is. Niet waar ze zijn. Niks. Een traan rolt over mijn wang. Ik veeg hem weg, doe mn masker op en vertrek richting werk.

Als ik mn kantoor binnenloop zie ik Sara al zitten. Ze kijkt me bezorgd aan schenkt me een glimlach. Ze staat op en zonder dat ze wat zegt geeft ze me een warme knuffel. Het troost me. Ik laat mijn tranen vallen en trek haar nog dichter tegen me aan. Ik vang haar geur op en denk alleen maar aan Lina.
"Ik mis haar Sara. Ik mis mijn zoontje."
"Sssh ik weet het lieverd."
Ze drukt een kus op mijn wang en houd me goed vast.
"Laat me niet in de steek Sara. Ik heb alleen jou nog. Mijn vrouw heeft me verlaten."
"Ik ben voor altijd bij je. Ik laat je nooit in de steek."
Na deze geruststellende zin voel ik haar lippen op de mijne, die alle zorgen wegneemt.

Perspectief Lina
"Aaaahh fff, fff, ff, fff."
"Goedzo even op adem komen en dan mag je nog een keer persen."
Ik kijk de dokter angstig en bezweet aan en probeer het nog eens. Met alle kracht in mij pers ik nog een keer hard en dan hoor ik een baby gekrijs. Ik zucht uit en laat mn hoofd vallen op de kussen. Hamdolilah. Het is me gelukt! Uitgeput krijg ik mijn kindje in mijn armen gelegd. Ah mashaAllah. Wat is hij mooi. Je lijkt op je vader. Tranen rollen over mijn wangen. Gemengde gevoelens. Verdriet dat nog bezig is met Nourdin en alles wat er gebeurd is. En een scheutje vreugde dat blij en trots is. Trots op me zelf. Dat het me allemaal alleen gelukt is. Wat was het zwaar! Ik wens het niemand toe.
##Einde flashback##

Het is precies een maandje geleden, de bevalling van mijn eerste kleine zoon. Het ging alhamdolilah zo goed en snel. De periode daarvoor was ongelovelijk moeilijk. Ik dacht dat ik het niet zou redden, maar alhamdolilah. Laat ik het daarbij houden en niet in detail treden, want dat is me gewoon te moeilijk om te vertellen.
Ik leg Imad in zijn bedje als hij eindelijk in slaap gevallen is en ga op de bank zitten. Mijn gedachte gaat naar de vrouwen die hulp krijgen van hun moeder, zussen of andere familie leden. Hun moeder die voor hun dochter die net bevallen is de eerste week vertroetelen en allemaal eten voor ze maken. Zussen of familieleden die een babyshower of sebe3 (babyfeest) regelen.
Ik heb die hulp helaas niet gekregen. Maar al alhamdolilah. Ik zal verder niet klagen. Ik ben al lang tevreden, dat ik in mijn eentje Imad op de wereld heb mogen zetten. Daar ben ik trots op. Een babyfeest is niet nodig en de babyshower alvorens de zwangerschap al helemaal niet. Ik leef van dag tot dag en waardeer elke nieuwe dag dat ik krijg van mijn Heer. Ik woon in Amsterdam in een apartement en heb het alhamdolilah naar mijn zin hier. Ik heb Laila helemaal niet meer gesproken. Ze zal zich vast zorgen maken. Gelukkig heb ik haar telefoonnummer opgeslagen, dus ik ga haar vanmiddag even bellen. Ik heb direct na die gebeuren een nieuwe telefoonnummer genomen. Ook heb ik een advocaat moeten regelen, die de scheiding aan het regelen is. Ik zou vandaag van hem een belletje ontvangen over hoe ver ze nu zijn in het proces. De apartement heb ik een week naar moeten zoeken. In de tussentijd verbleef ik in een hotel. Gelukkig kreeg ik hem direct. Dat had ik te danken aan mijn toestand waar ik in zat. Ik ging bijna bevallen, had niemand en de vrouw die mij toen de apartement gaf, gaf het puur om die reden. Omdat ik het meer nodig had dan de andere. Eigenlijk zou ik er geen recht op moeten krijgen, want ik miste wat papieren die nog thuis bij Nourdin lagen. Maar alhamdolilah nam ze mij dus als uitzondering. Ben haar zo dankbaar daarvoor.
Wat betreft Nourdin. Bijna had ik hem willen aangeven bij de politie voor drugsdealen, verkrachting, mishandeling en reden tot poging zelfmoord. Maar uiteindelijk heb ik dat niet gedaan. Ik wilde geen wraak nemen. Het enige wat ik wil is dat hij opdondert uit het huis van mijn ouders. Ook daar ben ik mee bezig, maar als het goed is kan hij elk moment uit dat het huis gezet worden. Hij krijgt deze week een brief met daarin de mededeling dat het huis verkocht wordt. Dus inshaAllah verloopt dat zonder gedoe. Hij kan me toch niet vinden. Heb alle instanties ingeschakelt en gemeld dat ik niks meer met hem te mAken wil hebben en dat geen enkele informatie over mij gedeeld mag worden met hem. Ik heb hem geheel uit mijn leven verbannen.
Op dat moment wordt ik uit mijn gedachte gehaald, als ik mijn telefoon hoor overgaan. Altijd schrik ik er van, omdAt ik toch altijd het angstige gevoel heb dat het op de 1 of andere manier tóch Nourdin kan zijn. Gelukkig het is mn advocaat maar. Ik neem op en voer het gesprek met hem. "Wat goed! Bedankt."
En we hangen op. Hij heeft de scheidingspapieren geregeld. Het is onderweg naar Nourdin. Ik sta op als ik me licht in mn hoofd voel en grijp me vast aan de muur. Ik moet snel iets eten.

Perspectief Nourdin
Twee weken waren alweer om. Het is nu twee maanden en twee weken geleden, dat ik Lina mijn vrouw heb gezien of gesproken. Ze leeft, maar waar ze uithangt dat weet ik niet. Ik heb alles geprobeert, maar niemand mag me informatie geven over haar. Alsof ik 1 of andere zwaar gevaarlijke crimineel ben ofzo! Ik sla mijn glas tegen de muur en ga zitten. Niet veel later hoor ik de brievenbus klep bij de deur open en dicht klappen. Ik sta op en zie een aantal brieven op de deurmat liggen. Ik raap ze op en neem ze mee naar de woonkamer, terwijl ik er één vast openscheur. Advocaten bureau?
Als ik de envelop open heb gescheurd, haal ik er snel de brief uit en lees hem aandachtig. Ik voel een brok in mijn keel en gooi de papieren weg in de prullebak. Het zijn de scheidingspapieren. Wilt ze van me scheiden! En mijn zoontje dan. Heb ik daar geen recht op?! Ik ga die advocaten bureau zo eens even bellen.
Ik open de andere brief en lees alles door. Oh fijn. Dat ook nog. Ik wordt het huis uitgezet. Oke prima. Maar mijn kind is een andere verhaal! Die zin ga ik haar niet geven. Ik heb een fout begaan ja en daar mag ik gerust op bestraft worden. Dus ja haar huis mag ze hebben. Maar MIJN kind... Ya Allah!
Ik sla alles kapot en hoor glasscherven in duizend stukken gebroken op de grond vallen. De laatste tijden was ik erg agressief. Maar VANDAAG. Vandaag is het oorlog!