the untold story

The letter

Zijn handschrift. Zijn handen hebben deze brief geraakt. Ik doe hem voor mn neus en probeer zijn bekende geur te ruiken. Tranen rollen over mijn wangen. Mijn ogen richten zich op de eerste woorden uit zijn brief. Met tranen lees ik ze op.

Lieve Lina,
Als je deze brief leest, lees het dan met een gerust hart. Wees niet verdrietig. Maak je zelf niet kapot en wees de gelukkige Lina die ik voor het laatst zag. Waarom ik hiermee begin is, omdat ik wil dat je weet dat zo het leven is. We blijven niet eeuwig op deze dunya. We zullen allemaal terugkeren naar onze Schepper.
Lina... Ik heb je niks gezegd over de ziekte, omdat ik de mooiste vrolijke ogen heb gezien de laatste keer dat ik je zag en wilde daar geen verandering in brengen. Je leek op je moeder toen ik pas getrouwd was met haar. We hadden een goed leven alhamdolilah. En wij twee hebben het goed mogen afsluiten. Wees daar dankbaar voor! Net als ik. Het is tijd dat ik ook terugkeer naar mijn Schepper. En inshaAllah vergeeft Hij mij voor mijn daden. Want ik heb oprechte spijt gehad en er alles aan gedaan om mijn fout recht te zetten.
Lina.. Ik hou van je omwille van Allah. Je bent mijn kleine meisje en hebt mij trots gemaakt! Ik zie je graag lachen dus hey kop op. Vergeet en vergeef het mij alsjeblieft! Beloof mij 1 ding... Zorg altijd maar dan ook altijd goed voor je zelf! Laat je zelf niet in de steek. Zorg goed voor Nourdin en wees gelukkig! Mocht je het moeilijk krijgen... Ren dan niet weg voor het probleem. Maar los het op. Vecht er voor!
Tot slot wil ik je zeggen dat het geld allemaal op jouw naam staat en het huis ook. Zorg er goed voor! Als Nourdin het goedkeurt.. Verhuis dan naar ons huis. Laat het niet leegstaan en verkoop het niet door. Nogmaals zorg goed voor je zelf. Wees Allah swt dankbaar. Verricht je gebeden en doe dua voor mij en je moeder. Ik hou van je.
Liefs, je vader
....

De tranen rollen over mijn wangen. Ik leg het briefje voor me neer en doe mijn handen bij elkaar en doe dua. Daarna doe ik de wassing en verricht het gebed.

Ik heb veel gehuild en dua gedaan voor mijn ouders en voor mij. InshaAllah komt het goed.

Ik loop naar mijn oude slaapkamer en trek de kast open. Er liggen nog wat kleding in. Ik haal er een pyama uit en trek het aan.
"Zorg goed voor je zelf." Hoor ik als stem in mijn hoofd. Het zijn de adviezen van mijn vader. Zou ik ze kunnen volgen. Ben ik echt zo sterk? Ik sta op en zoek iets te eten. Ik voel me licht in mijn hoofd dus moet nodig snel wat eten. Ik doe de koelkast open en tref niets. Uiteindelijk besluit ik snel eten te bestellen. Ik neem een pizza en al binnen een halfuur wordt er aangeklopt. Ik pak snel het geld en loop naar de voordeur.

"Hakim...? Wat doe jij hier?" Zeg ik vol verbazing.
Ook hij verwachtte dit niet.
"lina...? Je pizza." Hij kijkt vol schaamte naar de pizzadoos.
"Je hebt werk gevonden..." Zeg ik zachtjes.
Hij knikt. "Haha ja."
Ik neem het van hem over en geef hem het geld. Hij bedankt me en geeft me een knipoog.
"Lina mag ik vragen wat je hier doet?"
Waarom moet hij altijd zo nieuwsgierig zijn en vragen stellen.
"Dat gaat je niks aan, Hakim. Sorry."
Hij knikt en loopt weg. "Uuh Hakim. Wil je alsjeblieft tegen niemand zeggen dat ik hier zit. Dus ook niet tegen Nourdin."
Hij kijkt me vol medelijden aan en loopt terug.
"Je ziet er moe uit. Gaat het om die drugs?"
"Hakim. Hou op. Ik vroeg je alleen om een gunst."
Hij knikt weer. "Maar Lina, ik kan je niet zo alleen achterlaten. Heb je ruzie gehad??"
Ik knik en zeg hem dat dat alles is wat ik kwijt wil en vraag hem nog een keer tegen NIEMAND iets te zeggen. Hij belooft het me, maar vraagt me wel morgen af te spreken om te praten. Ik schud met mijn hoofd. "Nee Hakim. Dat gaat dus niet gebeuren. Zet het maar uit je hoofd." Ik doe de deur dicht en loop met mijn pizza naar de eettafel in de keuken. Langzaam eet ik stukjes pizza. Het lijkt wel alsof het vastblijft hangen in mijn keel. Met moeite eet ik door.

De volgende morgen..
Mijn vader is inmiddels overgebracht naar Marokko en is daar begraven. Ik heb het nog steeds erg moeilijk als ik denk aan hoe het allemaal zo heeft kunnen lopen. Mijn telefoon heb ik uitgezet, omdat Nourdin mij continu belde. Hij is de laatste persoon die ik nog onder ogen wil komen.
Even later wordt er geklopt. Ik wikkel een hoofddoek om en loop naar de deur. Ik doe open en zie twee vochtige rode ogen. Zonder toestemming loopt hij naar binnen en trekt hij me in een omhelsing. "Lina, ik wil je niet kwijt wollah. Het spijt me. Het spijt me." Hij zakt naar mijn voeten en bied zijn excuses. Maar ik.. Ik krijg gewoon een black-out. Ik kan gewoon niet meer. Ik kan hem niet meer accepteren. Hij heeft me misbruikt op het moment dat ik al was ingestort. Dus hij heeft me geestelijk helemaal kapot gemaakt. Hij negeerde mijn gehuil die avond en ging gewoon zijn eigen gang! Dat kan ik niet omvatten. Al wil ik graag dat het goed zou komen met ons. Want eerlijk is eerlijk. Hij is de enige persoon die ik heb. En ik heb iemand nodig aan mijn zijde, die me zal troosten. Maar ja.. Waar was hij toen ik getroost WILDE worden. Toen ik in de armen viel van een onbekende vrouw in plaats die van mijn man! En ten slotte weet ik het zeker. Nourdin verbergt heel wat dingen voor me. Dit alles bij mekaar laat mij tot het besluit komen dat ik van hem wil scheiden...