the untold story

Its the best way..

Perspectief Lina
Snel belde ik Nourdin op. Hij is het dichtsbijzijnde in haar buurt. Gelukkig neemt hij snel op.
"Ga nu maar Sara!! Nu onmiddelijk. Ik kom er ook aan. Als het goed is, is ze thuis. Ze wil zelfmoord plegen!"
Alles kwam er razendsnel uit. Hij was ook direct in paniek en hing op.
Ondertussen was ik al in de auto gestapt. Ik hoop zo dat hij op tijd is!
Plankgas gaf ik en reed zo snel als ik kon naar haar huis toe.

Aangekomen zag ik Nourdine zijn auto uitstappen. What the fuck? Komt hij nu pas aan terwijl ik een half uur langer moest rijden?
"Nourdin!!"
"Ja sorry ik leg het zo wel uit! Eerst Sara helpen." Snel rende we het huis in.
"Sara??!!" Riep ik. Nourdine keek beneden en ik rende snel naar boven. In haar slaapkamer was ze niet. Ik hoorde alleen het gehuil van Miriam. Met pijn in mn hart liet ik haar zo en snelde naar de badkamer. Die probeerde ik open te doen maar deze zat op slot. "Sara doe open!!" Ik hoopte zo dat ze zou reageren. Nourdine was inmiddels ook boven. Hij trapte de deur open en gelukkig.... Ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld. Jammer genoeg realiseerde ik me als sne dat ik helemaal niet opgelucht kon zijn. Sara had doodveel verdriet. En alles wat er gebeurde raakte mij zo erg!
Ik zag in een flits hoe ze een potje met pillen probeerde te openen in paniek. Maar haar bevende handen en gekke toestand liet het niet toe. Wat ben ik God hier dankbaar voor. Ze zat op de grond en huilde hard. "Ik krijg het niet ope-en. (Gesnik) Ik wil dood." Nourdin had het potje inmiddels weg gesmeten en omhelsde haar dicht tegen zich aan. Ik stond stil toe te kijken. Vol ongeloof. Was ik serieus betrokken in deze situatie. Dit is het naarste van het naarste! Dit wil je echt niet meemaken. Dit was zo zielig! Ik werd afgeleid door de krijsende gehuil van miriam. Snel liep ik naar haar toe. Die andere twee redden zich nu wel. Ik pakte haar uit haar bedje en probeerde haar te troosten. Helaas hielp dat niet. Ze wil drinken natuurlijk. "Aah meisje. Wat maken jullie mee." Een traan rolde over mijn wang. Dit werd me echt te veel. Imad kwam ook het kamertje binnen lopen. Die merkte helemaal niets van het gebeuren. Snapte er natuurlijk niks van. Hij pakte een pop wat op de grond lag en gaf het aan mij. "Whaa-whaa." Zei hij. Dat zegt hij altijd hij een kindje hoort huilen. "Dankjewel lieverd. Ga maar spelen. Ik denk dat Miriam liever wil eten."
Met Miriam in mijn armen liep ik rustig weer terug naar de badkamer.
"We zitten beneden." Hoorde ik Nourdin van beneden roepen. Ik keerde mijn rug en liep vervolgens de trap af. Daar zag ik Sara nog steeds in tranen op de bank zitten. Ze keek even onze kant op en wende haar gezicht snel weer naar beneden. "Ben ik nou een moeder? Verdien ik het om moeder te zijn. Bijna had ik Miriam alleen achter gelaten. Alleen omdat ik mijn eigen shit niet meer aan kan. Hoe egoïstisch ben ik!" Zei ze huilend.
Hier moest ik op inpraten. Voorzichtig liep ik haar kant op. "Lieverd. Het is ook allemaal veel. Iedereen kom wel eens tot een bodempunt waarin je helemaal weg gezakt ben in verdriet. Het is niet jouw schuld. Het was gewoon een reactie. En gelukkig is het niet zo ver gekomen. Miriam heeft jou hard nodig. Je bent een goede moeder en zult alleen nog maar een betere moeder worden vanaf nu. Het komt allemaal goed." Ik overhandig haar haar meisje. "Ze wil eten." Voeg ik er zachtjes aan toe.
Ze knikt. Ze neemt haar mee naar een kamertje.
"Wil je dat ik mee kom?" Vraag ik voorzichtig.
"Nee dankjewel." Ze glimlacht kort en is dan uit zicht.
"Shit man. Wejo bijna heh." Hij doet zijn handen voor zijn gezicht.
"Ja dat kun je wel zeggen. Maar vind je het gek? Ze heeft nooit liefde gevoeld. Ze weet geen eens hoe het is om geliefd te zijn. Ze is gek op jou! En jij duwt haar telkens ruw aan de kant. Als of ze het allemaal maar alleen kan handelen."
" wat moet ik dan doen Lina?"
" wees er voor haar."
"Moet ik mijn eigen liefde waar ik voor wil gaan laten voor haar geluk?" Fluisterd hij zachtjes.
Hier werd ik licht geïrriteerd!
"Het gaat niet om jou of om mij nu op dit moment! Wees een man. Zij heeft je nodig. Ik niet. Oke."
Ik voelde ineens een brok in mijn keel. Was dat omdat dat laatste zinnetje gelogen is?..
Hij schudde zijn hoofd. "Ik moet weg hier." Hij schraapte zijn keel en verliet het huis.

Wat een rot situatie was dit. En ik voelde aan alles dat er nog een stapel van vervelende beslissingen stond te wachten....