the untold story

Good heart

Perspectief Sara
Ik gaf mijn kleine borstvoeding en gelukkig was ze meteen weer rustig. Ik keek haar aan in haar oogjes en kon weer even glimlachen. "Liefje.. Ik zou je nooit, nooit, maar dan ook nooit alleen laten." Fluisterde ik zacht in haar oortje. "Ik moest dit doen."
"Wat moest je doen?" Ik kijk geschrokken op als ik Lina de kamer binnen zie lopen.
"Niks.." Antwoorde ik.
" zelfmoord...? Lieverd, ookal lijkt dat als een uitweg om van je problemen af te komen. Het is het totaal niet. Alles komt goed. Dat weet je heh.."
Je zag echt dat Lina heel veel medelijden had. Ze kwam voorzichtig naast me zitten en gooide een arm om mij heen. Ok. Ik had niet verwacht dat ze toch uiteindelijk zoveel om me kon geven. En het werd nog gekker toen ze aanbood om te blijven logeren. Liever niet dacht ik. Het is nu het moment om alleen te zijn met Nourdine en mijn harde best te doen zodat hij toch voor een leven met mij kiest. Ik moet nog heel even mijn best doen om hem volledig van mij te doen houden en Lina te vergeten...
"Nee, dat is niet nodig. Het gaat. dankjewel." Ik nam Miriam in mijn armen terug naar haar bedje.
"Kom even Sara."
Ik keek haar even aan en deed maar wat ze van me vroeg.
"Je hoeft niet te doen alsof heh."
Meteen kreeg ik argwaan. Wat. Gelooft ze me niet meer ofzo.
"Ik bedoel als je nu in huilen uit wil barsten. Moet je dat doen. Ik ben er voor je. Krop het niet en nooit meer alleen op in je hart."
Fieuww..
Ik knikte. "Hoe kun je zoveel om me geven. Na alles wat ik gedaan heb."
" dat is allang vergeten en gedaan. Ik ben er voor je oke?"
Ik knikte weer en omhelsde haar.
Beneden hoorden we de deur dicht gaan.
Daar heb je Nourdine. Hoe zou het met hem gaan? Hij was wel geschrokken van alles. Dit was echt heel erg van mij. Maar ik kon gewoon niet anders.
"Kom laten we naar de woonkamer gaan. Nourdine is als het goed is weer terug. Kijken hoe het met hem gaat."
"Ja je hebt gelijk." Antwoorde ik zachtjes en volgde haar.

Perspectief Lina
"Ik moest even wat doen. Ik ben er weer." Ik zag dat hij gehuild had. Kwam dat door wat ik gezegd heb? Of door wat Sara haarzelf probeerde aan te doen...
Hij schraapte zijn keel en pakte wat water uit de kraan. Hij gaf het aan Sara en vroeg hoe het nu met haar gaat. "Gaat wel." Knikte ze.
"Het is laat. Wil je dat ik blijf logeren?" Vroeg hij.
Wow. Ik voelde me hartslag steeds sneller slaan. Ging hij echt direct bij haar slapen.
"Dan slaap ik op de bank. Geen probleem. Als je maar weet dat ik er voor je ben." Voegde hij eraan toe.
Ze knikte. "Dat is lief."
What the fuck. Was dit jaloezie? Ik wilde helemaal niet dat hij bleef slapen. Maar wat ik al helemaal niet snapte is waarom ze mijn aanbod direct afwees en bij hem meteen ja knikt. Weer voelde ik me radeloos. Pf oke schut het van je af Lina. Het is beter zo. Snap het nou maar gewoon.
"Zal ik dan maar gaan?" Vroeg ik.
Ze gaven alle twee geen antwoord.
"Dat is goed. Bedankt voor alles Lina. Je hebt mn leven gered." Weer omhelsde ze me.
"Geen dank. Zorg goed voor je zelf."
Ik had mijn jas inmiddels aan en mn tas in mijn hand. Imad had ik ook klaargemaakt. We stonden op het punt om weg te gaan en zeiden gauw gedag. Nourdine had zijn kleine Imad een zoen en knuffel gegeven. En mij zei hij droog gedag. Zou hij boos op me zijn? Ik snapte er in ieder geval helemaal niks meer van. We liepen het huis uit en liet hun drie achter in het huis.

Perspectief Nourdine
Oke. Lina had me dus niet nodig. Ze wil me echt niet. Ik vond dit pijnlijk. Ik wil gewoon dolgraag weer met haar zijn. Terug naar hoe het was en mijn fouten rechtzetten.
Nu mag ik dat uit mijn hoofd zetten. Sara wilde zelfmoord plegen en ook dat heb ik deels veroorzaakt. Zij heeft me nu het meest nodig. En ik ga er ook voor d'r zijn. Lina zal ik een tijdje maar even niet zien. Zodat mijn hart de kans krijgt te helen. Wordt dat moeilijk?