the untold story

Bewijs

Perspectief Laila
Na een half uur kom ik thuis bij Lina aan. Ze ligt op de bank en staat rustig op als ik naar binnen loop. Ze had me de sleutels geleend en ik had haar al op de hoogte gestelt dat ik zo aan kom.
Ze staat op en kijkt me met vermoeide ogen aan. Kringen onder haar ogen. Haar haar zit onverzorgd. En haar buik is groot geworden. Is het verstandig om het haar nu te laten zien? Of moet ze het juist zien, zodat ze eindelijk achter de waarheid komt en verder kan met haar leven. Ik weet dat beide verre van leuk is. Maar de keuze moet gemaakt worden.
Ze kijkt me angstig aan. "Laila." Komt er schor uit haar keel.
"Kom ga zitten, Lina."
"Nee zeg het maar direct. Ik heb mezelf toch voor niets gek gemaakt? Er is niks gebeurd toch tussen hun. Ik ben enkel de boosdoener geweest, niet Nourdin. Toch?" Ze lacht alsof ze gek is geworden terwijl de tranen over haar wangen beter weten en de harde waarheid ergens al zien aankomen.
Ik laat haar zitten op de bank en laat haar dan vervolgens alle foto's en beelden zien.
"Is dit Nourdin? Nee dit is hij niet. Zeg me dat hij het niet is. Mijn man? Heeft hij me voor de twee-eede keer belazerd?" De trilling in haar stem, maakt iedereen en alles kapot. "Rustig lieverd. Je weet nu in elk geval de waarheid. Je bent niet alleen. Ben bij je." Probeer ikhaar gerust te stellen.
Ze staat op en loopt heen en weer als iemand die niet stil kan blijven zitten. Ik heb zo met haar te doen meskiena!
Ze huilt steeds harder en houd zich dan weer een beetje in als ze begint te praten. "Dacht ik dat ik de gene was die gek geworden was. Dat het allemaal maar in mijn hoofd spookte. Nourdin kan zo iets vreselijks niet doen. Tenminste niet WEER. Niet NU. Ik draag zijn kindje. Maar oke. Haha ik ben tenminste niet gek toch. Al die tijd was ik potverdorie desperate en paranoïde. Ik dacht dat ik degene was die dit alles veroorzaakt had. Ik gaf me zelf de schuld. Zo gezonken tot het diepe. Helemaal leeg gevreten van binnen. Zo voelde ik mij. Maar weet je. Ik voel me nu beter dan ooit. Omdat ik nu de waarheid weet. Omdat ik weet dat ik GEZOND in mijn hoofd ben. Dat HIJ de walgelijke zieke persoon is in het verhaal! Dat hij na vele malen liegen tegen mij, na het vreemdgaan toen we ooit een relatie hadden, na mij verkracht te hebben, na mij geestelijk mishandelt te hebben tijdens het rouwen om mijn vader en ik hem ongelovelijk maar waar toch vergeven had, NU net zo hard of nee HARDER bedrogen heeft met een ander, na ALLES! Die spoort gewoon niet! Die verdient mij niet! Hoe dom ben ik geweest, dat ik zo desperate om hem was. Bang dat hij van me afgepakt werd. Echt waar? Ik ben blij dat ik hem niet meer hoef te hebben. Sara mag hem gerust hebben. Ik ben helemaal klaar met alles en iedereen. Zijn zoon is zijn zoon niet meer. Ik zal mijn zoon en ik beschermen, tot de dood ons scheidt. Hij mag van mij neervallen. De klootzak!"

Ze hield niet op met praten. Ze luchtte haar hart en liet al haar verdriet los. Het was pijnlijk om te zien hoe ze voor me neus brak in duizend stukken. Alsof haar hart levend uit haar lichaam getrokken werd. Vol ongeloof luisterde ik naar haar met tranen in mijn ogen. Ook ik begon harder te huilen. Ik kan dit niet meer aanzien.
"Lina stop alsjeblieft. Doe rustig please, denk aan je gezondheid. Je-e kindje in je buik." Snikte ik.
Met rode vochtige tranen kwam ze voor me staan. Ze nam me in een omhelsing.
"Je bent mooi en speciaal Laila. Je bezit een goud hart. Laat niemand je breken. Laat je nooit over je heen lopen, zoals bij mij wél het geval is geweest. Blijf altijd sterk en vecht voor rechten!" Ze drukte een kus op mijn wang.
Ik kijk haar verward en angstig aan met tranen in mijn ogen. "Waarom deze woorden Lina?"
Ze blijft stil en drukt een ander kus op mijn wang en omhelst me weer.
"Het is een afscheid. Ik neem afscheid van de énige persoon die mij geholpen heeft. Jij. Dankjewel."
Ze keert me de rug, pakt haar tas van de grond en verlaat langzaam haar huis, waar ik verslagen alleen achter ben gebleven.

Perspectief Nourdin
Ik kom bij ons de straat in en zie dat de buitendeur nog open staat. Lina kan toch niet de deur vergeten zijn dicht te doen? Snel parkeer ik de auto en loop naar binnen.
Ik schrik als ik een onbekende meisje van in de 21 huilend op de grond zie zitten met haar benen voor haar gezicht, helemaal in elkaar gekropen. Mijn hart gaat tekeer. Hier moet iets aan de hand zijn. "Lina? Lina waar ben je??! Waar is Lina?" Vraag ik de jonge dame. Als ik goed naar haar kijk, herken ik haar ergens van. Nee, is zij niet die ene die Sara en ik in de lift tegen kwamen in het hotel. Wat deed zij daar en wat doet zij ineens nu hier? Wat heeft zij hiermee te maken?? Mijn benen, alles bibberde. Ik vreesde het erge.
"Wat is hier gebeurd? Waar is Lina?"
Ze keek me aan met verdriet in haar ogen. Ze kon nauwelijks praten.
"Nourdin?" Komt er gebroken uit. Het is tenminste iets. Maar wacht hoe weet ze hoe ik heet?
"Lina is weg. En denk maar niet dat ze terug komt, nadat ze weet wat je haar allemaal hebt aangedaan!" Ze staat op en staat nu tegenover me.
"Hoe bedoel je?" Vraag ik paniekerig.
"Je weer heus wat ik bedoel. Waarheid komt ooit boven water. Helaas duurde het spelletje voor jou niet lang. Maar voor Lina was het een hel dat eeuwen heeft moeten duren! Ze gaf zichzelf de schuld en maakte zichzelf helemaal gek voor iets wat ze niet zelf gedaan heeft, maar jij! Jij hebt haar leven verwoest! Jij!" Roept ze terwijl ze met haar vuisten op mijn borst slaat. Ik houd haar armen vast en vraag door.
Na een tijdje heeft ze me alles duidelijk gemaakt. Tranen vloeide naar beneden. Hoe dom ben ik geweest! Spijt. Zo een spijt! Wat voor een mens ben ik. Een dier, een ezel is nog beter als ik. Wat heb ik gedaan?!! Wat heeft Laila gedaan!!
Ik grijp haar ruw bij haar armen vast en schud haar heen en weer. "Als haar iets overkomt! Als ze dit niet overleefd! Is het JOUW schuld! Jij hebt het haar op haar zwakste moment zulk nieuws gebracht! Hoe kon je. Noemt dat zich een vriendin?!"
"Laat me los! Durf je mij nog aan te raken ook! Jij bent de gene die haar dit alles heeft aangedaan! Ze heeft RECHT op de waarheid. Hoelang wilde je nog doorgaan met bedriegen. Hoelang?!"
Ik kan mijn woede niet meer onder controle houden en geef uit reactie een klap op haar wang. "Nogmaals als ze haar zelf en mijn kind in haar buik iets aandoet, doordat JIJ haar dit verteld heb, ik maak je af!!"
"Waar is ze nu naartoe??!"
Ze haalt haar schouders op en jankt. Snel ren ik de deur uit, stap mijn auto in en ga haar zoeken.
Ik rijd en rijd overal langs, maar kan haar maar niet vinden.
Ik rijd richting het bos. Een vermoeden doet me denken dat ze daar is. Hier kwamen we ooit vaak. Dan denk ik aan de stijle hellingen die daar zijn. Ik hoop niet dat ze haar zelf iets aandoet! Ya Rabbi. Breng haar in veiligheid.
Ik zie iemand in de verte. Snel stap ik uit mijn auto en roep Lina! "Lina niet doen. Wacht!!" Ik kom steeds dichterbij en zie dan dat ze op het punt van een stijle helling staat. Één verkeerde beweging en ze joekelt naar beneden! "Lina alsjeblieft!"
Ze staat al die tijd met haar rug naar de helling en met haar gezicht mijn kant op. Ze huilt en snikt dat ik weg moet gaan. De grond onder haar voeten, bewegen door haar schoenen en bewegingen die ze maakt. Een steen onder haar voeten verplaatst zich en bijna zakt ze weg. Ze gilt en zet een stap naar voren. "Lina!! Voorzichtig! Alsjeblieft ga weg daar. Laat me je een hand geven."
Ze staat nog steeds op een onstabiele plek op het randje van de stijle helling, als er ineens wordt opgeroepen tot het gebed bij een moskee hier vlakbij, wAt duidelijk te horen is via de speaker (haya alla salaah haya hala lfalah) komt ze hamdolilah eindelijk bij zinnen en rent naar voren weg bij de rand vandaan. Ze huilt nu hard en smeekt God tot vergeving.
"Ya Rabbi, bijna wilde ik zelfmoord pleging!!! Hoe kon ik zoiets in gedachte hebben om te doen. Vergeef mij!" Snikte ze. Ze had haar handen voor haar gezicht.
Ik wil haar vastpakken en een knuffel geven, maar ze duwt me weg. "blijf bij me weg!!! Kom niet bij me in de buurt. Nooit meer! Of wil je dat ik echt naar beneden spring!" Dreigde ze.
"Nee lina nee. Denk aan jezelf en aan ons kindje in je buik. Ik laat je met rust oke. Ga naar huis alsjeblieft. Ga!"
"Niks ons kindje! Ik ga niet meer terug naar
dat huis en jij gaat daar ook ZEKER niet meer blijven hoor je me! Je zoekt een andere plek op. Ik ga het verkopen en ik ga weg hier. Helemaal weg gewoon! Zoek mij niet meer op, wil je?!"
"Goed oke. Oke. Wees gewoon veilig lina alsjeblieft ik smeek je!"

En weg is ze. Ze heeft me nu dan echt voor áltijd de rug toegekeerd. Allemaal te danken aan mezelf! Ik zakte door mijn knieën en huilde hard. Ik schreeuwde het uit. Alle pijn en alle frustraties en shit van de afgelopen tijden.

••••••••••••
Is het nu dan voor altijd over tussen de twee tortelduifjes?
Heeft Laila haar vriendin goed gedaan om haar de waarheid te vertellen en zal Nourdin haar daarvoor nog laten boeten? En hoe zit het met Sara. Komt nourdin er nog achter hoe haar leven er werkelijk uitziet of niet? Wanneer komt de dag dat hij beseft dat hij zelf door leugens van Sara verkeerde dingen heeft gedaan met haar en daardoor zijn vrouw Lina heeft laten schieten voor niets! Of is het al te laat...? Waar gaat Lina naartoe en wat gaat ze doen wat betreft haar baby die in haar buik groeit. Heeft Nourdin nog rechten?
Wat nou als er voor Sara, Lina en Nourdin nou nog een nieuwe verassing in petho onderweg is?