TESADÜF

FİNALLLLL

******

GÖKHAN

Bir insan aşkına kavuşmaktan başka ne isterdi ki? Neyi arzulardı hayattan? Mutlu olmak bir zamanlar çok uzakken şimdi yanı başımdaydı. Nefesimi kesiyor, heyecandan dört köşe olmamı sağlıyordu. Ayşe yeniden karımdı. Kalbimi yeniden kabul etmişti. Yeniden benimle olmaya tamam demişti. Hayalde gibiydim. Sanki bir rüyada gibiydim. Uyanmaktan korkuyordum. Onu görememekten öylesine çok korkuyordum. Lavaboya gitmesi neredeyse yarım saat olmuştu. Endişe ile ayaklandım. Tuvaletlerin önüne geldiğimde Ayşe Beril ile Oğuz'a gülümseyerek geliyordu. Şaşkınlık ve öfke hepsi kalbimi doldururken Ayşe gelip boynuma sarıldı.

''Aşkım bak misafirlerimiz var.'' Dedi. Ve ben öfke ile ''Sizin ne işiniz var burada?'' diye bağırdım. Ayşe kolumu sıkıp ''Sakin ol. Beril senin kızının annesi...'' Dedi. Şaşkınlık ve öfke tamamen içime doluşmuştu.

''O çocuk benden değil. Yine ne yalanlar uyduruyorsun?'' dedim. Ayşe kolumu bırakıp önüme geçti.

''Yeter artık. Gökhan, bir kadını böyle suçlayamazsın. Dalga geçemezsin. Kızını gör. O zaman anlarsın zaten.'' Dedi. Yeniden Beril'e baktım. Oğuz'un göğsüne yaslanmış ağlıyordu. Oğuz derin nefes aldı.

''DNA testi mi ne yaptır onu. Kendi güvendiğin doktora yaptır. Bizim nereye yaptırdığından haberimiz bile olmasın. O zaman konuşuruz yeniden.'' Dedi. Ayşe bana bir umut baktı. Ya nasıl kabullenir ki başkasından çocuğumun olmasını?

''Ayşe...'' derken ben birden belime sarıldı.

''Ben hep yanındayım. Kimse ayıramayacak bizi. Farz etti ki Beril ile boşandın. Ve kızın arada bizde kalacak.'' Dediğinde şaşkınlıktan ne diyeceğimi bilmiyordum. Ama kafamda ki en önemli soru şuydu; o çocuk benim miydi? Ayşe'den başka bir kadından ilk çocuğum mu olacaktı? Hatta olmuş muydu?

BEŞ YIL SONRA

AYŞE

Her aşk tesadüfle başlardı. Gözler ilk buluştuğunda kalpte ve beyinde şimşekler çakar, dünyanı alt üst ederdi. Asla desen bile nereye gidersen git o kişinin kalbi senin yuvan olurdu. Araya ne kadar mesafe girerse girsin, ne kadar zaman geçerse geçsin ait olduğun tek bir yer vardır o da sevdiğin adamın kollarıdır. Gökhan'a ne zaman baksam kalbim titrerdi. İçimde kocaman bir elektriklenme olur ve sanki yer ayaklarımın içinden kayıyor gibi olurdu. Öyleydi işte... Gökhan benim ömrümdü, hayalimdi, aşkımdı, kocamdı...

Düşüncelerimi bırakma nedenim oğlumun ayağımın dibinde bağırmasıydı. Yerimde sıçramamla elimde ki boya kovasını Gökhan'ın başına düşürmem bir olmuştu. Sol elimle ağzımı tutarken haylaz çocuklarımın kahkahasına baktım.

''Gökhan! İyi misin...'' sonlara doğru kısılan sesimle gözlerimi kısmıştım. Gökhan boya kovasını başından çıkarıp eli ile yüzünü sildi.

''Yok, kesin ben vakti zamanında babamın çok bedduasını yedim. Öyle ki benim uşaklar benden beter. Selim, Ege siz ne yapıyorsunuz oğlum?'' diye bağırdı Gökhan. Onun beyaz boyalı yüzü ile kıkırdamaya başladım. Beyaza boyanmış kaşını kaldırıp ''He hatun sende gül tam olsun. Zaten bu çocuklar senden yüz buluyor.'' Dediğinde bu kez kaşını çatan bendim.

''He koçacağım benden buluyor. Vakti zamanında şımartma çocukları dediğimde 'Şımarsın hatun. Benim çocuklarım tabi ki şımaracak. Gökhan Özen'in bir tanecik veliahttı bunlar' diyen kimdi acaba?'' dediğimde güzel oğullarımın gözleri ikimiz arasında gidip geliyordu. Duru'nun ağlama sesi ile merdivenden inip Gökhan'a kızmış gözlerle baktım. Hemen koşup örümcek arabadan kızımı aldım. Kucağımda hemen minik eli ile yakama yapıştı.