TESADÜF

49. bölüm- Gulyabani...

Artık dünyam kararmıştı. Çünkü dünyamı aydınlatan güneşimdi o. Benim güneşim, sıcacıktı, apaydınlıktı. Ama şimdi dünyam buz tutmuştu. Karanlığa gömülmüştü. Bende bir ömür bu soğuk, karanlık yerde hapsolmuştum.

‘’Gitme Ayşe… Gitme SENİ SEVİYORUM… ÇOK SEVİYORUM… SEN BENİM NEFESİMSİN!’’

****

Biri beni sarsarken gözlerimi açtım. Bahçede sol yanıma uzanmışım. Ve sanırım her şey rüyaydı. Kalbim hala deli gibi çarpıyordu. Her yanım ıslanmıştı. Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu. Koray beni sımsıkı tutmuş ‘’İyi misin? ‘’dedi. Başımı evet anlamında sallarken öksürüyordum. Soğuktan titrerken ‘’Ayşe, Ayşe nasıl?’’Dedim. Koray umutsuzca bana bakıp ‘’Hala aynı.’’dedi. Gözlerimden yaşlar yine süzülürken Koray beni kaldırmaya çalışıp’’Hadi eve gidelim. Üstünü falan değiştir.’’

‘’Hayır gitmem. Burada kalacağım.’’

‘’Oğlum saçmalama. Hadi gidelim. Sıcak suyla banyo yap. Üzerini değiştir. Biraz dinlen geri geliriz.’’

‘’Benden bir şey saklamıyorsun de mi? Ayşe iyi değil mi?’’dedim korku ile. Kafama bir tane vurup ‘’Geri zekâlı kıza bir şey olsa sana eve git mi derim? Kalk benim asabımı bozma eve gidelim.’’dedi. Mecbur dediğini kabul ettim.

Eve gelince banyoya girip duş aldım. Üstümü değiştikten sonra yatak odasına geçtiğimde bir süre ayakta kalakaldım. Yine ağlamaya başlarken yavaş adımla yatağa oturdum. Ayşe’nin yastığını alıp koklarken ağlamam hıçkırıklara dönüşmüştü. Ben onsuz yapamam. Ömrümün sonuna kadar onunla olmalıyım ben. Saçlarını okşamak, ona sarılmak, bu güzel kokusunu koklamak istiyorum. Allah’ım ne olur uyansın ne olur.

‘’Gitme sevgilim. Gitme her şeyim.’’diye mırıldandım. Odanın her köşesinde o vardı. Kokusu, gülüşü, yürüyüşü. Ona bakıp çocuk gibisin Ayşe demeyi özledim. Onunla film izlemeyi. Daha doğrusu her seferinde o filmi izlerken ben ona çaktırmadan, onu izlemeyi özledim. Daha uyanmaması bir hafta olmuşken ben onu şimdiden çok özledim. Yavaş adımlarımla kalkıp bizim odanın yanında ki odaya geçtim. Kapıya baktığımda Ayşe’nin eli ile süslediği aklıma geldi. Güzel karım bebeğimizin odasının kapısını bile süslemişti. Üstüne de bebeğim yazmıştı. Kapıyı açıp içeri girdiğimde bebeğimizin beyaz ile açık maviden oluşan beşiğini gördüm. Biz yaşadıklarımızı nasıl atlatacaktık? Nasıl acımız dinecekti? Ortaya koyduğumuz beyaz sehpanın üstünde süslü büyük bir defter vardı. Daha önce bunu görmemiştim. Sehpanın yanına çöktüğümde son kez odaya göz attım. Bir sürü oyuncak almıştık. Ayşe hepsini özenle yerleştirmişti. Duvara üçümüzün çektireceği fotoğraf için çerçeve bile alıp asmıştı. Bir tane rahatça bebeğimizi emzirmek için açık mavi koltuk almıştı. Gözlerimden yaşlar süzülürken yeniden deftere baktım. Üzerinde ‘’Bebeğime: D’’ yazıyordu. Titreyen elimle kapağını açtığımda gördüğüm şeyle dağa da ağlamam şiddetlendi. Bebeğimizin ilk ulratsyon fotoğrafını yapıştırmıştı. Altına da yazı yazmıştı.

‘’Bebeğim, bu senin ilk fotoğrafın. Seninle ilk tanışmam. Çok küçüksün. Nokta kadarsın. Seni böyle görünce daha da korkmaya başladım. Seni bu hayata karşı nasıl koruyacağımı hiç bilmiyorum. Ama şunu bil seni karnıma düştüğün ilk anda çok sevdim. ‘’

Sağ elimi başıma koyup hıçkırıyordum. Benim yüzümdendi. Benim yüzümden bebeğim artık yoktu. Ben ikisini de koruyamamıştım.  Düşüncelerimi kafamdan atarken diğer sayfayı çevirdim.

İkinci ayki ultrason fotoğrafı yapıştırılmıştı.

‘’Baban ile ilk kalp atışını duyduğum da çok heyecanlandım. Gözlerimden yaşlar süzülürken kalbinin ne kadar küçük olsa da çok güzel olacağını düşündüm. Bebeğim, hep o küçük kalbin böyle atsın olur mu? Çünkü sen benim yaşama sebebimsin.’’yazıyordu. Nefes almam güçleşiyordu. Koray koşarak geldiğinde korku dolu gözleri ile bana baktı. Ben çaresizce ona bakıp ‘’Ben ne yaptım Koray?’’Dedim. Koray hala bana endişe ile bakarken defteri ona uzattım. Elimden alıp her okuduğunda o da hıçkırarak ağlıyordu. Yanıma oturup ağlamama eşlik etmeye başladı. İçim acıyordu. Ben yaşama sebebim olan karımın elinden yaşama sebebini çalmış biriydim. Ben bir katildim. Bu duyguyla nasıl yaşayacağımı da hiç bilmiyordum.