Letting Go

Chapter 1

Chapter 1

I thought I was ready to hear the bad news,

But I was wrong. Pain hit me big time.

I felt like the world had stopped

And I was tossed somewhere. . .

A dark, empty and abandoned place

Where no one can save me.

And the truth can no longer be denied!

I'm not the one he needs; I'm not the one he wants

To spend his life with.

Broken hearts, where do they go?

Home, perhaps somewhere. . .

Where silence means rest,

Where darkness means a hiding place,

Where a new mourn means a

Beginning of a new heartbeat.

I hope to find my home soon. . .

Pagkatapos kong isulat ang ginawa kong poem ay sinarado ko na ang notebook kung saan ito nakasulat at niligpit na ang aking mga gamit. Tumayo na ko at lumabas na ng classroom.

Lakad lang ako ng lakad. Wala namang may pakielam sa akin. Wala akong kaibigan at parang wala na rin akong pamilya (kahit meron pa naman).

Naglalakad lang ako ng may nakasalubong akong dalawang tao.

"Jas. . ." di ko na pinatapos magsalita si Nadine dahil nilampasan ko lang silang dalawa.

Sino ba sila sa buhay ko para pagaksayahan ng panahon?

Sumakay na ko sa kotseng naghihintay sa akin at salamat nakarating na rin ako sa aking mansion at binati ako ng mga nakakasalubong kong katulong pero hindi ko man lang sila ginawaran ng tingin.

Naglakad lang ako patungo sa aking silid at dun humiga sa aking kama.

Let me first introduce myself, the name is Veia Jasmine Villamor. Anak ni Oscar at Carmen Villamor may isang kapatid at 'yun ay si Ashley Nadine Villamor. Actually di ko naman talaga s'ya kapatid dahil ampon lang naman s'ya, 'yung magulang n'ya kasi namatay kaya si mama 'yung kumupkop dahil bestfriend n'ya 'yung mag-asawa. Nasa China si mama at inaasikaso 'yung mga business namin dun at si papa naman iniwan na kami nung mga bata pa lang kami ni Nadine. Halos magkasing edad lang kami ni Nadine eh.

Nasira ang pag-iisip ko ng may biglang kumatok at bumukas ang pinto.

"Jasmine mag-usap naman tayo," at ang magaling ko ngang kapatid ang pumasok sa aking kwarto. Tiningnan ko sya at binigyan ng poker face at cold eyes.

"Jasmine naman nakatira lang tayo sa iisang bahay, nag-aaral sa iisang paaralan di naman pwede na iwasan mo na lang kami habang buhay."

"Anong gusto mong gawin ko?" tanong ko sa kanya with a cold voice at gamit pa rin ang poker face ko.

"Kausapin mo naman kami. Tanggapin mo na lang 'yung sorry namin and stop being cold to us."

"Nadine nature ko na ang pagiging cold at di lang naman ako sa inyo cold kundi sa lahat ng tao."

"Jasmine what can we do para lang mapatawad kami?"

"Layuan niyo ko. Umalis kayo sa buhay ko 'yun ang maganda niyong gawin ni Joshua."