Letting Go

Chapter 27

Chapter 27

Drew's POV
It has been a week simula nung birthday ni Nadine at sa mga nagdaang araw ay masasabi ko na mas napalapit nga kami ni Veia sa isa't isa. Pinaparamdam ko sa kanya na hindi siya nag-iisa dahil 'yun ang kailangan niya.

Nandito ko ngayon sa veranda ng bahay at kasalukuyang ka-text si Veia. I know I am so nosy to her pero nasanay na lang siya and it is a good thing dahil nagiging mahaba na ang convo namin.

"My God Drew! Si Jasmine na naman ba ang ka-text mo?" Saad ni Barbara.

"Uh huh," sagot ko rito habang hindi inaalis ang mata sa phone.

"Pinapahalahanan lang kita Drew. Paano pag naging kayo? Drew naman alam mo ang tama at mali, bakit mo pa kailangang gawin 'to? Kahit araw araw pa kita paalahanan hindi ako mapapagod dahil hindi kayo ang para sa isa't isa," dahil dito sa sinabi niya ay napatingin na ako sa kanya.

"Anong magagawa ko, sa mahal ko eh?"

"You shouldn't have if you don't let it to. We are given choices but why are you choosing this one? Makinig ka naman sa akin oh."

"Barbara hayaan mo na lang ako. Let me take care of this. Mamahalin ko siya sa paraang alam ko."

"But never on what she deserves," aniya at umalis na.

Well I understand her sentiments but I can't control my heart on whom it should love.

Barbara's POV
Dahil sa inis ko kay Drew ay nagpunta akong plaza para magpahangin.

Ano sa tingin niya ang ginagawa niya? Hindi maari 'to lalo pa't uuwi rito si Alexa sooner or later.

Is he insane? Yes, our heart is powerful pero binigyan rin tayo ng utak para mag-isip and this is not what he is doing. He chose heart over mind and I pity him for chosing the wrong path.

Natigil ang pag-iisip ko ng maramdamam kong may malagkit na kung ano ang maramdaman ko.

"Sorry," sipi ng bwisit na Kester na 'to pero mas kinainis ko pa ay halata kong pinagtritripan niya lang ako dahil sa pigil niyang tawa.

"Bakit ba kapag naiinis ako dumagdag ka pa?"

"Dahil sa gwapo ako." It was more like a statement than a question. Napairap na lamang ako sa narinig.

"What a joke," saad ko pagkatapos ay tumayo na nga ako at iniwan siya roon.

I need to look for a wash room!

Joshua's POV
Kasama ko 'yung ibang barkada ko dito sa mall. Wala gala lang nang biglang nahagip ng mata ko si Nadine.

"Nadine," sambit ko at ng makita niya ako ay agad itong tumalikod at naglakad paalis.

"Sandali lang ah," paalam ko sa mga kasama ko. Hindi ko na hinintay ang mga sagot nila sa halip ay sinundan ko na siya.

Tinawag ko siya ng tinawag pero ni isang lingon ay wala siyang ibinigay. Nang mahabol ko siya ay agad kong hinablot ang braso niya para matigil siya sa paglalakad.

"Nadine, ano ba!" Singhal ko sa kanya. Pagkatapos nun ay napabuntong hininga na lamang.

"Iniiwasan mo ba ko?" tanong ko rito habang siya naman ay napangisi na lamang pero halata namang pilit.

"Hindi ah. Bakit ko naman gagawin 'yun?"

"You tell me."

"Hindi talaga kita iniiwasan."

"Hindi pag-iwas ang hindi sumasagot sa text, tawag at chat? Pati na rin kapag nagkakasalubong tayo sa school ay isang ngiti lang ang ibinibigay mo? Kapag pumupunta rin ako sa inyo, laging sinasabi wala ko o kaya naman tulog? Seriously Nadine? Hindi pag-iwas 'yun?"

"Fine. Joshua you don't expect someone to act as if nothing happened after confession."

"Kung dahil lang 'to dun. . ."

"You don't understand. Napakahirap magpanggap sa best friend mo na hanggang kaibigan lang kayo. It is a matter of risk losing the friendship or taking it to the next level. Ang pinakamasaklap 'yung kailangan mong tanggapin na hanggang dito na lang talaga. Believe me Joshua, hindi ko naman ginusto 'to eh. I did everything that I could to save this friendship but everything now is ruined between us from the moment you know my feelings."

"Hindi naman kailangan may magbago." Saad ko sa mahinang tinig.

"Pero hindi 'yun ang nararamdaman ko. Isa lang ang pangako ko, just let me get through this pagkatapos nun everything will be back to normal. Just give me time," aniya at iniwan na nga ako roon.

Naiinis ako sa sarili ko dahil napaka insensitive ko. My best friend love me pero hindi ko man lang 'yun nahalata.

'Yung isang linggo ng pag-iwas niya sa akin nakakapanibago, nakakamiss 'yung tawa niya.

How long would I survive na hindi siya makasama?

Third person's POV
Nabawasan na ang inis ni Barbara ng mahugasan na niya ang sauce sa balikat niya.

Naglalakad siya ng biglang tumunog ang phone niya kaya agad niya itong binuksan at binasa ang text message.

"What? Seriously?" 'yun ang nasambit na lamang niya ng pagkabasa ng message.

Habang si Drew naman ay nagluluto ng biglang may nagdoorbell. Iniwan niya muna ang niluluto niya sandali at binuksan 'yung pinto.

"Surprise," nakangiting pagbati ng bisita dahilan ng pagkabigla niya.

"Miss me?"

"Anong ginagawa mo dito?" tanong nito habang ang bisita naman ay dumiretso sa loob.

"Ow are you cooking my favorite sinigang?"

"Yeah," maikling wika ni Drew.

"Drew, I have something to tell you," wika ni Barbara na nasa intense na emosyon pero pababa ito ng makita niya si Alexa.

"Hi Barbara long time no see," nakangiting saad nito.

"I didn't expected na nandito ka na agad."

"Well I have to visit my baby's first," saad ni Alexa at niyakap si Drew.

Wala na siyang nagawa kundi yumakap na rin pabalik kay Alexa ng marahan at pinikit ang mata.