Sen... Ben... Biz...

Bölüm 4

Bir yazar arkadaşımın tavsiyesiyle zaman kavramını daha farklı yazmaya karar verdim. Böyle nasıl oldu hiç bir fikrim yok. Sizin yorum ve oylarınızı bekliyorum. (Bazen burda kendi kendime konuşuyomuşum gibi geliyor:())) Ama hiç okuyucum olmasa da hikayeyi sonuna kadar yazıcam İnşallah.

Keyifli okumalar:))

Sabah erken kalkmaktan nefret etmişimdir hep. Gece geç yatıp sabah erkenden kalkmaksa tam bir işgence. Ama bu gün erken kalkmak zorundaydım. Çünki saat 9 da Kuzeyle birlikte nikah için gün almaya gideceyiz. Tahsin beyin bizi yalnız bırakmak için böyle bir öneride bulunduğuna adım gibi eminim. Belki de biraz yalnız kalmak iyi olur. Sonuçta bir ay sonra evleniyoruz ama adam hakkında hiç bir şey bilmiyorum. Bi tek adının Kuzey olduğunu biliyorum, ha bir de çok baya çok yakışıklı olduğunu. Yani ona baktığımdan deyil. Hiçte süzmüyodum çocuğu. Sadece bütün gece kızlar başımın etini yediler. Mavi gözün yakışıklılığını anlata anlata bitiremediler. Annemin kapıyı açıp "Kızım uyandın mı? " sözleriyle düşüncelerinden sıyrıldım. Neredeyse yarım saatdir düşünüyorum yaa. Üniversite sınavında bu kadar düşünsem daha çok puan topladım vallahi. Anneme hala cevap vermediyimi fark edip "Evet annem kalkıyorum şimdi. " dedim. Annem bana güzel bir gülümseme gönderip kapıyı kapatıp gitdi.

Çok fazla oyalanmadan hazırlandım. Normal bir kot ve sade bir tişort giydim fazla hazırlanmaya gerek duymadan. Sonuçta boğazda yemeye gitmiyoruz di mi? . Çok süslenmeye gerek yok sonra hevesli sanmasın. Püfff taktiye bak. Tamam fazla havalı biri değilim ve hiç bir zaman çok süslü olmadım. Ben bu halimle benim. Kendimi birisine beģendirmek için deyişemem. Tabi azıcık da üşengeçim.

Hızlıca aşağıya indim. Kuzey neredeyse gelir. Kahvaltı masasından bir zeytin atdım ağzıma. Evde annem ve benden başka kimse yok. Babam işe gitmiş olmalı, Miray da derstedir. Teyzemler zaten geceden evlerine dönmüşlerdi.

Annem mutfaktan boynunu uzatdı ve üzerimdekilere hoşnutsuzlukla baktı.

" Daha güzel bir şey giyseydin ya kızım. Bu ne böyle? Sözlün geliyor. Makyaj bile yapmamışsın. "

"Aman anne ya. Böyle gayet güzel. "
Biliyorum ben kendimi. Süslenseydim daha da heyecanlanacaktım. Acaba beğendi mi diye. Zaten beni hep böyle görecek, şimdiden alışsın da sonradan hayal kırıklığı yaşamasın.

*********

Saat 10:25. Kuzey bey hala gelmedi. Telefon numarası bile yok bende. Dün vermesini umdum ama evden her kesten önce çıkmıştı. Zaten geleceyini de Tahsin bey yani dede, söylemişti. Belki de işi çıkmıştır. Derken kapının ardından da annemin sesini duydum. "Güneş, Kuzey bey oğlum geldi. " İşte bu sözler heyecanlanmama yetmişdi. Derin bir nefes alıp odamdan çıktım ve onu kapının önünde gördüm. Sanırım annem onu içeri geçmesi için ikna etmeye çalışıyordu. "Acalemiz var efendim. Başka bir zaman. " diyerek annemi ikna etmeyi başardı. Ardından bakışlarını bana çevirdi. Tabi sözlerinin ardından gülümsemesi de annemi ikna etmiş ola bilir. Çünki gerçekten çok güzel bir görüntüydü . Çene gamzesi bile vardı. Sanırım Allah onu boş zamanında özüne bözene yaratmış. İlk kez makyaj yapmadığım için çok pişman oldum. Keşke daha güzel bir şey giyseymişim ya. Hala ona baktığımı fark edip gözlerimi kaçırdım. Annemle vedalaşıp çıktık evden. O önden ben arkadan yürüyoduk. Çok pahalı bir marka olduğunu bildiyim bir arabanın kapısını açıp sürücü koltuģuna yerleşti. Ben de onun ardından biraz tereddütle bindim arabaya. Tek kelime etmeden motoru çalıştırdı ve arabayı sürmeye başladı.

Neredeyse 10 dakikadır yoldaydık ve hala tek kelime konuşmamıştık. Arabaya bindiyimizden beri gözünü yoldan ayırmadı. Yüzü öyle ifadesizdi ki ne düşündüyünü anlamak mümkün deyildi. Evde annemle konuşan insanla arasında öyle büyük bir fark vardı ki. Hangisi gerçek anlayamıyordum. Birden arabanın durmasıyla yola baktım. Hayır gideceyimiz yere ulaşmamıştık sadece arabayı kenara çekmişti.Onun " Beni izlemeyi bıraktığına göre artık konuşa biliriz. " sözleriyle yeniden ona döndüm. Ne ? Kim kimi izliyomuş ya? Ben daha bir şey söyleyemeden o devam etdi konuşmaya.