Sen... Ben... Biz...

Bölüm 29

Her kese hayırlı, güzel, bereketli Ramazanlar :)))))))))

İftarda bolca yedikten sonra nihayet bölümü bitirdim:) Yine fazla ve fazla geçikti:((

Bundan tam 3 yıl önce "öģrencilik" diye bir hastalığa yakalandım hala kurtulamıyorum. Sınavlarım da başladı. Ayın 15ine kadar tamamen doluyum. Ondan sonra gelsin sık sık yazılacak bölümlerrr:))) Ayy hadi inşAllah:)

Keyifli okumalar :)

"İyi misin Dolunay? " diye bana seslenen Kuzeye baktım. İçimden gözlerimi devirmek geldi ama kendimi durdurdum. Arabaya bindiģimizden beri en az on kere nasıl olduğumu sormuştu. Her seferinde aynı cevabı alsa da sormaktan bıkmamıştı. Bu ilgili halleri hoşuma gitmiyor değildi ama yine de abartıyordu işte. Gerçi ilgisinin sebebinin ailelerimiz olduģu da bariz bir gerçekti.

" İyiyim Kuzey. Beş dakika önce sorduģundan beri bir şey deyişmedi. Kalp krizi falan da geçirmedim. İyiyim yani." dedim alayla.

" Emin misin? İstersen hastaneye geri dönebiliriz. " dedi beni hiç duymamış gibi yaparak.

" Eminim. Gerek yok. "

" Tamam. "

Arabadakı son konuşmamız bu olmuştu. Hastanede fazla oylanmadan çıkış işlemlerim yapılmıştı. Tonton doktorum pansumanlarımın deyişmesi gerektiğini söylemişti. İyice tembihledikten sonra çıkmama izin vermişti. Geri dönüşte Uraz bizimle gelememişti ama beni mutlaka görmeye geleceğinin sözünü vermişti.

Araba evin önünde durduģunda güven ve aitlik hissi beni sarmaladı sanki. O hastene ortamı uzun süre aklımdan çıkmayacak gibiydi. Arabadan çıkar çıkmaz akşamın soğuk nefesini tüm vücudumda hissetdim. Kışın ayazı her tarafı dondurmuştu. Kuzey hızlı bir şekilde kapıyı açtı ve geçmem için kenara çekildi. Uzun zamandan sonra ilk kez bu eve girdiğim için huzurlu hissediyordum. Yavaş haraketlerle kolumu acıtmadan paltomu çıkarmaya çalıştım. Kuzey zorlandığımı farketmiş olmalı ki bana yardım etmeye başladı. Bu hali bana babamı anımsatmıştı. Küçükken o da aynı bu şekilde yardım ederdi bana. Paltomun ucunu yakalar ve kolumu çıkarmam için çekiştirirdi. Anın getirdiği duygularla dolan gözlerimi saklamaya çalıştım.

"Şey... Ben odama çıkıp dinleneyim biraz. " dedim ona bakmadan.

" İstersen salonda bir yatak hazırlayalım sana. Odanda sıkılma tek başına. " Biraz daha burda durursam ağlamaya başlayacaktım. Bugün yaşanılanlar şimdi acısını çıkarmaya başlıyordu anlaşılan.

" Hayır. Odamda dinlenmem daha iyi."dedim ve ona bakmadan merdivenleri tırmanmaya başladım. Arkamdan " Yemek hazır olunca seni uyandırırım. " dediģini duydum.

Odama girdiğimde yaptığım ilk şey banyoya girip yüzümü yıkamak oldu. Pijamalarımı giydikten sonra kendimi yatağa atdım. Fazla beklememe gerek kalmadan sevgili dostum uyku beni kolları arasına almıştı.

***********************

" Sevgilim. " dedi o güzel gözleriyle gözlerimin içine bakarak.

" Ne? " Bu gerçek miydi? Bana "sevgilim" mi demişti?

" Evet sen benim sevgilimsin. " O eşsiz gülümsemesi yüzündeydi.

" Gerçekten mi? " dedim ben de gülümsemeye başlayarak.

" Gerçekten sevgilim. " Ahh. O "sevgilim" kelimesi ne de güzel yakışıyordu ağzına.

" O Serenay cadısını bıraktın değil mi?" dedim ben de. Şu an gözlerimden kalpler fışkırdığından emindim.