Sen... Ben... Biz...

Bölüm 35

Keyifli okumalarrr:))

Multi: Güneşin elbisesi (kardeşim seçti, pek benim tarzım değil:D)

Umarım bölümü seversiniz:).....

Deniz kokusunu içime çekiyorum. Bastığım sıcak kum ayaklarımı gıdıklıyor. Sonra yavaş adımlarla denize yürüyorum. Kupkuru kumun yerini serin deniz alıyor. Yalnız değilim. Bunu biliyorum.  Yanımda bir adam var. Yüzüne bakamıyorum, gözlerim kamaşıyor.  O da benimle birlikte denize ayak basıyor.  Ben ona gülümsorum, o bana bakıyor. Büyük avucuna bırakıyorum elimi. İçimi huzur kaplıyor. Mutluyum. Rüzgar saçlarımı uçuruyor. Yüzünü göremediģim adam midemdeki kelebekleri canlandırıyor.

Sabah gördüğüm rüyanın etkisiyle yüzümde gülümsemeyle uyanmıştım. Rüyamdaki ılıklık hala içimdeydi. Kimdi acaba yanımdaki? Yüzünü görememiştim ama elinin sıcaklığı gerçek gibiydi. Daha önce hiç hissetmediģim duyguları rüyamda yaşamam mümkün müydü?

Aşağıdan gelen sesler beni hayaller aleminden ayırmıştı. Herkes uyanmış olmalıydı. Aklıma gelen şeyle hemen akşam yaptığım yer yatağına baktım. Boştu. Kuzey söylediğim kimi erkenden kimseye gözükmeden gitmiş olmalıydı. Rahatlamış bir nefes alarak yataktan kalktım. Banyodaki işimi bitirdikten sonra üstümü giyip aşağı indim. Gazetesini okuyan babamın yanağına öpücük kondurdum. Annemle Miray mutfakta kahvaltıyı hazırlıyorlardı.

" Günaydın. "  dedim ikisine.

" Günaydın kızım. " dedi annem gülümseyerek. " İyi uyudun mu? "

" Çok iyi uyudum annem. " dedim onun da yanağına öpücük kondurarak. Öpücüklerimden Miray da nasibini almıştı.

" Belli." Annemle Mirayın birbirine garip bir ifadeyle bakıp gülümsemesine kaşlarımı çatarak baktım. Bir şey demeden ben de onlara yardım etmeye başladım. Kapı çalınca  annem Mirayı " Hadi kızım aç kapıyı. Enişten gelmiştir. " diyerek yollamıştı. Zaten ondan sonra bende tüm hatlar kopmuştu. Ben olayları kavrayamadan Miray mutfaktan çıkmıştı bile. Annemin yüzünde hala o gülümsemeden vardı.

" Enişte mi?  Ne eniştesi? "

" Ne eniştesi olacak kızım?  Mirayın eniştesi. " annemin bıyık altından gülmeleri beni iyice işkillendirmişti.

" Mirayın eniştesi de kim? "

" Senin kocan. "

" Kocam mı? " diye sordum korkarak.

" Kocan ya. Gece gizlice eve aldığın kocan. " diyerek annem güldü ve mutfaktan çıktı. Ben de üstümdeki şoku atlatamadan onun peşinden gittim.

Kuzey elinde poşetlerle Mirayın açtığı kapıdan içeri giriyordu. Yok olmak istercesine gözlerimi kapattım. Bu olanlara inanamıyordum.

Annemin " Oğlum sana da zahmet oldu. " dediğini duydum.

"Hiç zahmet olmadı. " diyerek annemin elinden öptü. " Hem ben de bu aileden değil miyim? Böyle şeylerin lafı olmaz."

" Öylesin tabii. Bu evin oğlusun. " diyerek annem genç kız gibi kıkırdamıştı.

Kuzey babamın yanına, koltuğa oturmadan önce bana bakmış ve göz kırpmıştı. Ona kötü bir bakış atıp annem arkasından yine mutfağa yürüdüm.

" Anneciğim sen yalnış anladın. " diyerek söze girmiştim ki annem sözümü kesip konuşmaya başladı.

" Madem kocandan ayrı kalamıyorsun ne diye yalnız geliyorsun kızım? " bunu söylerken yine gülmüştü.