Crybaby.

Chapter 1.

Ολα ηταν σκοτεινα γυρω της.

Σαν αυτή.

Το μικρό της δωμάτιο ηταν μέσα στο σκοτάδι.

Δεν θα μπορούσες να διακρίνεις την φιγούρα της εκει μέσα.

Αλλά ετσι της άρεσε.

Το σκοταδι την χαρακτήριζε απόλυτα.

Της άρεσε το σκοτάδι.

Ηταν ο καθρέφτης της ψυχής της.

Αμα την έβλεπες στον δρομο θα την έλεγες τρομαχτική και σίγουρα κακο άνθρωπο.

Μα δε θα την ήξερες.

Απλα το εξωτερικό της θα σε έκανε να σκεφτείς ασχημα για αυτήν.

Ισως φορουσε μαυρα αλλα είχε το πιο χρωματιστό μυαλο.

Ξεχωριστή απο τους άλλους.

Σκεφτόταν διαφορετικά,με τον δικό της τρόπο.

Ίσως οι χαρακιές στα χέρια της την έδειχναν αδύναμη ψυχολογικά,αλλα μονο η ιδια ήξερε ποσα είχε περάσει,και πόση δύναμη χρειάστηκε.

Δεν κοβόταν ποτε πολυ βαθιά.Κοβοταν μονο τοσο ωστε να πονέσει αρκετά.

Τα μακριά καστανά μαλλιά της κάλυπταν το κατάλευκο δέρμα της,και οι πυκνές βλεφαρίδες της έκρυβαν τα σκουρα καστανά ματια της.

Ηταν ενα απλό καστανό χρώμα,ποτε δεν τα βρήκε όμορφα.Πολλοι ομως της ειπαν πως τα ματια της ηταν σαν φουντούκια,ηταν καθαρά,γεμάτα ειλικρίνεια. Ηταν όμορφα. Πολλοι θα ήθελαν να τα έχουν.

Πάντα ένιωθε μονη της.

Φιλους;

Πολλούς.

Οταν ηταν έξω προσπαθούσε να δείχνει δυνατή.

Χαρούμενη.

Αλλα οι δαίμονες της την κατασπαραζαν οταν κλεινοταν στο δωμάτιο της.

Στον εαυτο της.

Οι σκέψεις της γελούσαν οταν ηθελε να κοιμηθεί.

Την κορόιδευαν.

Θυμόταν ολα οσα γινόντουσαν κάθε μερα. Τα λογια πολλών.

Λόγια που υποτίθεται πως δεν έδινε σημασία.

Δεν ηθελε να κανει τους αλλους να νιώσουν ασχημα.

Τα λογια αυτα ομως την πληγωναν.

Αλλα δεν το έδειχνε.

Πολλοι έλεγαν πως ηταν το κορίτσι που ηταν ευτυχισμένο. Που τα ειχε ολα. Που ποτε δεν έκλαιγε.

Επειδη παντα κατάφερνε να δείχνει ανέμελη. Στον δικο της κόσμο.

Ηταν πολυ καλη ηθοποιός.

Έπειθε ακομη και τον εαυτο της καποιες φορες,εστω και για λίγο.