Crybaby.

Chapter 3.

Βρισκοταν στο χωρο του σχολειου.

Ηταν διάλλειμα.

Καθοταν σε ενα παγκακι με τις φιλες της.

Γελουσαν.

Και αυτη γελούσε.

Εκεινη τη στιγμη ηταν χαρούμενη.

Ετσι ηθελε να πιστευει.

Πως εστω και τοτε,για λιγο,θα ηταν χαρουμενη.

Περιμενε με υπομονη ομως να παει σπιτι και να αφήσει ολη την κούραση της ημερας.Ολη την υποκρισία.

Οταν πηγε σπιτι βρηκε την μαμα της να μαγειρεύει.

Η μαμα της την πλησίασε.

"Τι εχεις πάντα και εισαι ετσι;"
Την ρώτησε.

"Τιποτα."
Απαντησε.

Παντα ετσι απαντούσε.

Τι να της ελεγε;

Για ολα οσα σκεφτόταν;

Ηξερε πολυ καλα τι ειχε,αλλα προσπαθουσε να πείσει τον εαυτο της πως δεν ήταν εκεινος ο λογος.

Το <<τιποτα>> ηταν η κατάλληλη απαντηση σε αυτην την ερωτηση.

Δεν της αρεσε να την αγγίζουν.

Δεν της αρεσε να την αγκαλιάζουν.

Τα έβλεπε ολα ψεύτικα.

Ολοι το εκαναν για να φανουν καλοι,καλοκαρδοι,συμπονετικοι.

Δεν ειχε γνωρισει την πραγματικη αγκαλια.

Δεν αφηνε τους αλλους να την αγγιζουν.

Δεν ηθελε. Ένοιωθε αβολα.

Δεν της αρεσε να την φιλανε.

Την γεμιζαν με σάλια.
Με ψευτικα φιλιά.

Νευριαζε οταν εβλεπε κατι δηθεν κολλητες να λενε "ομγ εισαι η κολλητουλα μου,το κολλητουμπινακι μου."

Αυτες ηταν που στο τέλος μαχαιρωναν η μια την αλλη χωρις λύπηση.

Που πηγε η φιλια τους;

Αυτες που ηταν κολλητες για παντα;

Στα τσακίδια.

Η δικη της κολλητη ηταν ακριβώς σαν αυτήν.

Σοβαρη,ηρεμη,ωριμη,ανοιχτομυαλη.

Ταίριαζαν τοσο πολυ.

Για αυτο ηταν φιλες.

Πραγματικες.

Η καθεμια ομως ειχε τα δικά της προβλήματα.

Τις δικες της σκέψεις.

Τους δικούς της δαίμονες.

Ήταν παραξενες.

Οταν εκλαιγε η μια,η αλλη ποτε δεν ρωτούσε ερωτήσεις του τυπου "τι εχεις;εισαι καλα;κλαις;".

Απλα καθονταν η μια κοντα στην αλλη.

Αμιλητες.

Η καθεμια ηξερε πως η αλλη θα ηταν διπλα της ετσι κι αλλιώς.

Δεν χρειαζοταν επιβεβαίωση.

Οι ανθρωποι που θελουν να ειναι διπλα σου δεν θα προσποιούνται.

Θα ειναι ο πραγματικος τους εαυτος.