Crybaby.

Chapter 10.

Φούσκωνε ενα μπαλόνι.

Ενα μπαλόνι μαυρο.

Μολις το εδεσε σε ενα κομπο το κοίταξε.

Χαμογέλασε.

"Εισαι τυχερό." του ειπε.

"Πετάς."

Εφόσον ηθελε να πετάει και να νιώθει ελεύθερη αγόρασε πολλα μπαλόνια.

Η μαμα της,της ειπε πως δεν ηταν μικρη,να μην συμπεριφέρεται σαν παιδι.

Μα ηταν παιδί..

Ήθελε να ειναι πουλί.

Για να πετάξει.

Για να μπορέσει να χεσει τους πάντες και να γελαει μαζι τους.

Ποσο μισουσε τον κόσμο..

Ολοι κατεστραμμενοι.

Διεφθαρμένοι.

Σηκωθηκε και ανοιξε το λαπτοπ της.

Εβαλε να ακουσει το Dollhouse.

Άρχισε να σιγοτραγουδαει τους στίχους.

Της αρεσε να τραγουδάει.

Η μελωδίες ηχούσαν πολυ καλυτερα απο τις σκέψεις της.

Χανόταν.

"Everyone thinks that we're perfect,please don't let them look through the curtains."

Εχετε παρατηρήσει οτι παντα θα βρεθεί ενα τραγούδι να ταιριάζει με την ψυχολογία μας;

Ενα τραγουδι παντα θα μας ηρεμήσει.

Αυτην την ηρεμουσαν όλα.

Απλα δεν ένιωθε.

Απλα ενιωθε σαν ενα αντικειμενο,ανίκανο να νιώσει οτιδήποτε.

Τον πονο,την θλιψη,την χαρα.

Ενιωθε σαν ενα αψυχο αντικείμενο που απλα καθόταν και κοιτούσε στο κενό.

Ένιωθε σαν πτώμα.

Ακίνητη.

Με το ιδιο βλέμμα στο πρόσωπο συνέχεια.

Δεν ήξερε τι ένιωθε.

Ενιωθε;

Μπέρδεμα..

Καλη χρονια σε ολους,να πετύχετε τους στόχους σας,και να χαμογελάτε. ☺

Αν μπορειται διαβαστε την ιστορια της @noiser_till_the_end "Γιατι Χωρις Εσενα Δεν Ζω" ,ευχαριστω.