Crybaby.

Chapter 2.

"Αντίο."

Χαιρέτησε την φιλη της και μπήκε στο σπιτι.

Αλλη μια μερα περασε.

Το σπιτι άδειο.

Έσβησε τα φωτα και έκατσε στον καναπέ.

Καθόταν σαν γατα πανω στον καναπε,μεσα στο σκοτάδι.

Τα ματια της εκαναν διαφορα με το σκοτάδι.

Οι σκεψεις τις δεν άργησαν να ερθουν.

Δεν αργησαν να την στοιχειωσουν.

Εγιναν πολλά εκεινη την ημέρα.

Ενας συμμαθητής της την ειπε χοντρή.

Το μόνο που έκανε ηταν να πει ευχαριστώ.

Έκανε πως δεν την ενοιαξε καθολου.

Πως τα λογια του ηταν του αερα.

Ομως βαθιά μεσα της ηξερε πως αυτο την πλήγωσε.

Δεν ηταν χοντρή.

Οχι,δεν ηταν.

Ισως ειχε 2-3 κιλα παραπανω.Αλα χοντρη δεν ηταν.

Ενας αλλος σημερα της ειπε πως ειναι ασχημη.

Ειπε ξανα Ευχαριστώ.

Εκανε πως δεν την ενοιαξε.

Αλλα την ένοιαξε.

Δεν ήθελε να ειναι άσχημη.

Δεν ήθελε να την λενε άσχημη.

Εξαλλου ποια το θελει;

Κανενας δεν ειναι άσχημος.

Ο καθενας εχει πραγματα πανω του που τον κανουν να φαίνεται ξεχωριστά όμορφος.

Ετσι πίστευε.

Ισως δεν ειχε το υπεροχο σωμα όλων των αλλων συμμαθητριων της.

Αλλα ολοι οι αλλοι σημμαθητες της δεν ειχαν το υπεροχο μυαλό της.

Ήταν πολυ ώριμη για την ηλικία της.

Πίστευε πως δε θα έπρεπε να ζει.

Δεν ηθελε να ζει.

Ηθελε να πεθάνει.

Καθε μερα και πιο πολυ.

Ηθελε να πεταξει.

Σαν ενα μπαλονι.

Τα μπαλόνια πετουσαν ψηλα και στο τελος έσκαγαν.

Ετσι ηθελε να ειναι και αυτη.

Σαν μπαλονι.