Crybaby.

Chapter28.

Τα βλέμματα που αντάλλασσαν μεταξύ τους της άρεσαν.

Πολύ.

Αυτά τα "βρόμικα" βλέμματα.

Ο,τι είχαν κάνει το είχαν συζητήσει,είπαν αν τους άρεσε ή όχι.

Της το θύμιζε.

Κάθε μέρα.

Ήταν ντροπιαστικό αυτό για αυτην.

"Δεν είναι ανάγκη να μου το θυμίζεις καθε μέρα ξέρεις.." του είπε.

"Έτσι και το μετανιώσεις θα φας μια σφαλιάρα." της είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού.

"Όχι δεν το μετάνιωσα,αλλά σταμάτα." ίσως μετάνιωσε λιγο.

Ξέρετε,όλο αυτο, τα χαμόγελα, οι "προστυχιες", οι ματιές, της άρεσαν.

Είχε διαβάσει πως το χάος πριν την σχέση ειναι η καλύτερη καυλα.

Μόνο που στην περίπτωση τους δεν υπήρχε σχέση.

Φιλοι με οφελειες.

Κάτι τέτοιο.

Γενικώς στο σχολείο ήταν καλά.

Ήταν λίγο χαρούμενη.

Δεν ήξερε τι ακριβώς την βασάνιζε καθημερινά.

Ένιωθε σαν να μην την βαστουσαν τα πόδια της.

Σαν μεσα της να υπήρχε ενα κενό.

Ένιωθε να κουβαλούσε μόνο το σώμα της.

Ότι κάποιες φορές απλά περιπλανιωταν χωρίς να σκέφτεται κάτι.

Πολλές φορές ειχε πιάσει τον εαυτό της να μην σκέφτεται τίποτα.

Τουλάχιστον έξω έβλεπε κάποια άτομα,γελούσε.

Μόλις όμως σκεφτόταν πόσο χαμενη ένιωθε επέστρεφε πίσω στο αγαπημένο της χρώμα.

Στο μαύρο.

Η διάθεση της ήταν μαύρη.

Ηταν μπερδεμένη.

Πιο πολύ απο όσο θα έπρεπε.

Θυμόταν τα λόγια εκείνου.

Την έλεγε χοντρή.

Και εκείνη ένιωθε σαν όλα γύρω της να μεγάλωναν αυτόματα και αυτή μικραίνει.

Σαν Όλοι να ηταν απο πάνω της και όλοι της το θύμιζαν.

Αλλα δεν μπορουσε.

Έτρωγε συνέχεια.

Δεν μπορούσε να σταματήσει για κάποιον λόγο.

Τις τελευταίες μερες έτρωγε ο,τι έβρισκε.

Ένιωθε τύψεις μετά όμως.

Έκανε εμετό λόγω των καουρων.

Είχε κουραστεί.

#2η θέση στο non fiction. Ευχαριστώ πάρα πολύ.
15-03-16.