Crybaby.

Chapter22.

Το μικρό μπουκαλάκι άδειασε.

Το γλυκό υγρό κύλισε αργά στον λαιμό της.

Αηδία.

Το έκλεισε και το πέταξε στον κάδο.

Είχε κουραστεί απο τα φάρμακα που έπρεπε να πίνει.

Κάθε μέρα,ίδια ώρα.

Αλλά δεν είχε άλλη επιλογή.

Σε λίγο καιρό έπρεπε να πάει να κάνει αναλύσεις.

Εκτός απο το γεγονός ότι φοβόταν λίγο τις ενέσεις,φοβόταν αν θα δει η νοσοκόμα τις χαρακιές στα χέρια.

Πάντα το φοβόταν αυτό.

Πριν πάει κάθε φορά,έβαζε το χέρι της κάτω απο το ζεστό νερό για να μαλακώσουν οι πληγές έτσι ωστε να τις βγάλει ύστερα με τα νύχια της.

Ίσως πονούσε λίγο αλλά δεν την ένοιαζε ιδιαίτερα.

Το τι θα σκεφτόταν η νοσοκόμα για αυτήν έπαιζε μεγάλο ρόλο.

Το τι θα σκεφτόταν ο καθένας την ένοιαζε.

Για το οτιδήποτε.

Το προσωπο της για παράδειγμα.
Μισούσε την ιδέα κάποιος να πει κάτι για το πρόσωπο της.
Τις φακίδες της,το πόσο λευκή είναι,το πόσο φαίνονται οι φλέβες στο πρόσωπο της,τα φρύδια της,το στόμα της,τα δόντια της. Όλα της δημιουργούσαν κομπλεξ.

Επίσης τα μαλλιά της.
Μισούσε να τις αγγίζουν τα μαλλιά, διότι έπεφταν συνέχεια, και χαλουσαν.

Αλλά το μεγαλύτερο θέμα της ήταν ρο σωμα της.
Ντρεπόταν τόσο πολύ για αυτό.
Τα κιλά της, τα παραπληγικα γόνατα της, το δέρμα της που ήταν σκληρό και ξεραμένο, τις ελιές της. Όλα στο σώμα της τα μισούσε.

Ντρεπόταν για το σώμα της.

Ντρεπόταν για την εμφάνιση της.

Προσπαθούσε να μην είναι αισθητή στους χώρους όπου βρισκόταν.

Ένιωθε να πνίγεται όταν την κοιτούσαν.

Ένιωθε σαν ένας αθώος φυλακισμένος πίσω απο τα κάγκελα της φυλακής.