Crybaby.

Chapter24.

Σχολείο.

7η περίοδος.

κενό.

Τον κοίταξε πριν αυτός πηδήξει πάνω απο τα κάγκελα.

Όλα τα όμορφα συναισθήματα που είχε για αυτόν χάνονταν μερα με την μέρα.

Δεν γινόταν να δίνει αυτή το 100% του εαυτού της και αυτός ουτε το 3%.

Βαρέθηκε να τον βλέπει και να σκέφτεται πως δεν θα γινόταν τίποτα για διάφορους λόγους.

Ήταν ασταθής σαν άνθρωπος.

Την μια μέρα ίσως ήθελε κάτι απεγνωσμένα και την άλλη δεν ήθελε καν να το βλέπει.

Έτσι και με τους ανθρώπους στη ζωή της.

Αυτούς που ήθελε πραγματικά τους κρατούσε σαν φυλαχτό.

Αυτούς που την ήθελαν οπότε την χρειάζονταν τους διέγραφε σαν μια αχρείαστη εικόνα.

Την πλησίασε ενας φίλος της,ο Daniel.

Ωραίο κομμάτι.

Σκουρόχρωμη επιδερμίδα και πλούσια κόκκινα χείλη,μεγάλα χέρια,ψηλός.

Άρχισαν να μιλάνε για πολλά θέματα.

Διάφορα αχρείαστα.

Ήξεραν αρκετά ο ένας για τον χαρακτήρα του άλλου.

3 χρόνια δεν ήταν λιγα.

Η όλη συζήτηση τους κατέληξε στις φάσεις μεταξύ αγοριών και κοριτσιών.

Ο καθένας είπε την γνώμη του.

Αυτή τις έβρισκε νορμάλ.

Ήξερε πως όλοι οσοι ήταν σε σχεση στην ηλικία της το έκαναν μόνο και μόνο για να φασωθουν "καλυμμένα".

Για να μην πουν τις κοπέλες πουτανες.

Αυτός το ίδιο.

Κάθε εβδομάδα ίσως έκανε κάτι με άλλη.

"Δεν κομπλαρω να φασωθω με κάποια απο την τάξη μας αλλά μετά τα βλέμματα που θα ρίχνει με χαλάνε." της είπε.

"Κοίτα, άμα είναι cool η κοπέλα δεν νομίζω να υπάρξουν οι ματιές που λες." είπε αυτή αδιάφορα.

"Εσύ είσαι cool δηλαδή;" της απάντησε με ερώτηση σηκώνοντας το φρύδι του.

"Εμ, εγώ πιστεύω ναι, αλλά δεν νομίζω να κολλάει καπου." δεν είχε καταλάβει πως αυτός μιλούσε για αυτήν.

Η ατμόσφαιρα άρχισε να γίνεται άβολη μεταξύ τους.

Αυτή κοίταζε με προσοχή τα χιλιάδες σκουπίδια που πετούσαν οι μαθητές.

"Τι σκέφτεσαι;" την ρώτησε ξαφνικά.

"Ότι έχει πολλά σκουπίδια εδω που καθόμαστε." είπε αυτή.

Στριφογυρισε τα μάτια του.

Κοίταξε αλλού.

"Εσύ;" ρώτησε αυτή.

"Οτι έχει πολλά σκουπίδια εδώ." της χαμογέλασε αχνά.

Ενα χαμόγελο εμφανίστηκε στα σκασμένα ροζ χείλη της και γύρισε το κεφάλι της απο την άλλη μεριά για να μην την δει.

"Μου δανείζεις την μαστίχα σου;" την ρώτησε απότομα.

Θα την έδινε.

Με τις φίλες της αντάλλασσαν μαστιχες καθημερινά.

Την έβγαλε στην άκρη των χειλιών της περιμένοντας να την πάρει με τα χέρια του.

Αυτός πήγε κοντά της και άγγιξαν τα χείλη τους.

Πήρε την τσίχλα απο τα χείλη της αφήνοντας την έτσι.

Τα μάγουλα της πήραν ένα ανοιχτό ροζ χρώμα και τα μάτια της γουρλωσαν στιγμιαία.

"Ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει." είπε απότομα και την έπιασε απο την μέση.

Την έβαλε πάνω του και οι ματιές τους κλειδώθηκαν για κλάσματα δευτερολέπτου.

Συγχρονισμένα τα χείλη τους συγκρούστηκαν και άρχισαν να "παλεύουν".

Η γλώσσα του εισχωρησε στο στόμα της και η δική της στο δικος του.

Τα πόδια της ήταν τυλιγμένα γύρω του καθώς αυτός καθόταν.

Έπιανε όλο της το σώμα.

Ενιωσε άσχημα για κάποια στιγμή, θυμήθηκε πως δεν είχε το τέλειο σώμα για αυτόν,ουτε για να το χουφτωνει.

Προσπάθησε να μην δώσει σημασία.

Άγγιξε τα χείλη της στον λαιμο του και άρχισε να τον πιπιλαει.

Αυτός είχε κλειστά τα μάτια του.

Ξαναενωσε τα χείλη τους.

Ήταν έντονο όλο αυτό.

Αλλά την έκανε να ξεχαστεί.

Από όλα.

Ήξερε πως ήταν απλά για φαση που το έκαναν.

Κανένα συναίσθημα.

Απλά ανεξέλεγκτες ορμόνες.

Την επόμενη μέρα θα συνέχιζαν να είναι το ίδιο καλοι φιλοι.

Δεν ένιωθε τύψεις για τους γονείς της.

Όχι.

Εξάλλου δεν θα το μάθαινε και κανείς , θα το κρατούσαν για τον εαυτό τους.