Crybaby.

Chapter58.

Εκείνη την μέρα είδε τον εαυτό της στον καθρέφτη το πρωί.

Και ήταν η πρώτη φορά που δεν τον έβρισε.
Δεν τον μείωσε.

Τον βρήκε όμορφο.

Ίσως να αποδεχόταν το σώμα της όπως ήταν.

Ίσως απλά έπρεπε να συμβιβαστεί με αυτό.
Απλά ίσως έπρεπε να καταλάβει πως ζούσε μέσα σε αυτό.

Όχι πως ήθελε να ζει.

Αλλά όσο το έκανε αυτό ήθελε να το κάνει χωρίς να κλαίει.

Για πρώτη φορά μετά απο τόσο καιρό έδωσε μια συμπονετικη αγκαλιά στο σώμα της.

"Θέλω να σε προσέχω. Αλλά δεν μπορώ. Ίσως απλά σε αποδεχτώ." μονολόγησε.

Πάντα την τρελαινε το γεγονός ότι έβρισκε κάτι όμορφο σε όλους αλλά όχι στον δικό της εαυτό.

Πάντα έβρισκε ωραία όλα τα σώματα, εκτός απο το δικό της.

Θυμήθηκε πόσες μέρες και πόσες νύχτες είχε περάσει κλαίγοντας και παρακαλώντας να αλλάξει το μαρτύριο με το αλλόκοτο σώμα.
Θυμήθηκε πόσα ρούχα θα ήθελε να φοράει αλλά δεν της πήγαιναν.

Πίστεψε ότι άμα αποδεχόταν το σώμα της ίσως ο πόλεμος στο κεφάλι της σταματούσε.

Ίσως έβρισκε γαλήνη.

Και αποφάσισε πως θα προσπαθήσει να βοηθήσει κάπως τον εαυτό της.
Δεν θα τον αγαπούσε.
Αλλά θα τον βοηθούσε.

Εκείνο το πρωινό ένοιωθε εντάξει με την σάρκα της.

Το επόμενο θα ήθελε να είναι τόσο λεπτή ώστε να βλέπει τα κόκαλα της.

Δεν ήθελε να βυθιστεί πάλι στο απέραντο σκοτάδι της σκέψης που δεν είχε τέλος.
Απλά έπεφτε.
Και έπεφτε.
Και έπεφτε.

Και περίμενε είτε κάποιον να την σώσει, είτε να πέσει κάπου επιτέλους.

Αλλά αυτή απλα συνέχιζε να πέφτει.

Και όσο καλύτερα και να ένιωσε σχετικά με το σώμα της,πάλι κάτι πήγαινε λάθος.

Πάλι κάτι την βασάνιζε.

Πάντα θα βασανιζεσαι.

Της είπε το μυαλό της.

Όχι άμα προσπαθήσει.

Είπε η καρδιά μετά απο τόσο καιρό.

Μίλησε η καρδιά.

Και έγινε αυτό που φοβόταν.

Το μυαλό ήρθε αντιμέτωπο με την καρδιά.

Και αυτή συνήθιζε να είναι άνθρωπος που θα σκεφτεί και θα δράσει με το μυαλό.

Δεν ήξερε αν ήθελε να πάει με το μέρος της καρδιάς ή του μυαλού.

Γιατί η λογική είχε έρθει σε διαμάχη με το συναίσθημα.

Και αυτή δεν είχε συναίσθημα για να δώσει.