Crybaby.

Chapter23.

Γιατί δεν του μιλάς;

Γιατί δεν συζητάς μαζί του;

Μην είσαι απόμακρη μαζί του.

Αυτά της είπε.

Μα δεν καταλάβαινε πως δεν θα μπορούσε να μιλήσει μαζί του.

Να μιλήσει ψύχραιμα με τον άνθρωπο που της κάνει την ζωή μαύρη.

Και σίγουρα αν υπήρχε πιο σκουρη απόχρωση απο το μαύρο,αυτός ο άνθρωπος θα έκανε την ζωή της πιο σκουρη.

Ίσως ήταν πατέρας της,ναι.

Αλλά ο πατέρας του καθένα δεν είναι επιλογή του.

Ίσως πολλοι πουν πως θα έπρεπε να ήταν χαρούμενη που έχει έναν πατέρα ενώ άλλοι δεν αξιώθηκαν να έχουν έναν.

Ποιος θα ήθελε να έχει έναν πατέρα που δεν τον σέβεται ούτε αυτόν ούτε τα δικαιώματα του,τις απόψεις του και το μόνο που κάνει είναι να τον κάνει να νιώθει σκουπίδι χωρίς κάποιον καλο λόγο στο στομα;

Κανείς.

Όμως το πήρε απόφαση.

Ίσως έπρεπε να του μιλήσει λίγο.

Έστω,για να ξέρει πως είναι η κόρη του.

..

Η Allison περπάτησε ως την κουζίνα.

Αυτός καθόταν εκεί και έτρωγε.

Ίσως δεν ήταν κατάλληλη ώρα.

Όχι,ήταν.

Έκατσε και αυτή να φάει.

Δεν μιλούσε για αρχή.

Σκεφτόταν τι να πει.

Μπήκε στο δωμάτιο η αδερφή της.

"Μπαμπά; Θέλω να βαψουμε το ποδήλατο μου σκούρο μοβ η μπλε, δεν αποφάσισα ακόμα. " είπε χαμογελαστά.

Αυτός την κοίταξε υποτιμητικά.

"Αυτά είναι σκούρα χρώματα Cordelia, δεν είναι για ένα κορίτσι ." είπε με σιγουριά.

Ήρθε η ώρα να ανοίξει το στόμα της η Allison.

"Τα χρώματα δεν χωρίζονται σε αγοριστικα και κοριτσίστικα. Οτι αρέσει στον καθένα, οι άνθρωποι τα χώρισαν σε κατηγορίες. "

Την κοίταξε παραπονεμένος που δεν συμφώνησε μαζί του.

"Μου λες δηλαδή πως το ροζ μπορεί να αρέσει σε ένα αγόρι;"

"Ναι. "

"Μην ακούω βλακείες. Ένας άντρας πρέπει να τιμά τα παντελόνια του. "

"Δεν έχει σημασία το χρώμα. Φοβάστε να βάλετε το χρώμα που σας αρέσει επειδή σκέφτεστε τι θα πουν οι αλλοι."

"Οι άντρες χαλάνε σιγα σιγά. Φαντάσου πως ακόμα και με άντρες πάνε! " είπε αγανακτισμένος.

"Εσένα τι σε νοιάζει; " του είπε με κακία. Πόσο μισούσε τους ομοφοβικους.

"Φυσικά και με νοιάζει! Μη μου πεις πως συμφωνείς με αυτό!"

"Προφανώς και συμφωνώ. Το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του δεν σε αφορά. "

"Δεν γίνεται ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί να έχει αντίθετες απόψεις απο εμένα." φώναξε και χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι.

"Γίνεται. Δεν θα γίνω εγώ ρατσιστρια επειδή είσαι και εσύ. " ίσως του μιλούσε κάπως άσχημα και απότομα αλλα έτσι ήταν αυτή.

"Δεν είσαι παιδί μου εσύ. Αποκλείεται να είσαι. " ειπε με μίσος.

Όντως κάποιες φορές νόμιζε πως την μισούσε.

"Και γιατι όχι;" είπε δαγκωνοντας ενα μήλο.

Προσπαθούσε να το παίξει άνετη.

Αλλά δεν ήταν.

Αυτή η συζήτηση την έκανε να αγχώνεται πιο πολυ και απο όταν την πιάνουν στα πράσα να λέει ψέματα.

"Γιατί το δικό μου παιδί ποτέ δεν θα έβγαινε έτσι! Να μιλάει άσχημα, να υποστηρίζει το κακό και το ανώμαλο. Να είναι τόσο ακαρδο και ψυχρό. !"

Ακαρδο;

Είναι ακαρδη;

Αυτό την πλήγωσε παραπάνω απο όλα αυτα που της ειπε.

Άρα αυτή ήταν ενα μέγα λάθος εκεί μέσα.

Πάντα το καταλάβαινε αλλά δεν ήθελε να το συνειδητοποιήσει.

Ακούστηκε ένας θόρυβος που την έκανε να βγει απο τις σκέψεις της.

"Τι συμβαίνει; Γιατί φωνάζετε; "
Η μαμά της.

"Ρώτα την κόρη σου! Ποιός σου βάζει αυτές τις ιδέες στο σκατομυαλο σου;! Ποιός σε παρασύρει;"

Ώστε αυτό νόμιζε;

"Κανένας. Μόνη μου μαθαίνω να ειμαι ΆΝΘΡΩΠΟΣ." είπε τονίζοντας.

"Δηλαδή εμείς τι λες πως είμαστε; ζώα;" η οργή φαινόταν στο πρόσωπο του.

"Δεν το είπα εγώ, εσύ το είπες." είπε ξέροντας πως τώρα θα γινόταν το κακό.

Το χέρι του ήρθε σε επαφή με το μάγουλο της.

"Allison, φύγε γρήγορα, στο δωμάτιο σου." είπε αγχωμενα η μαμά της αφου γνώριζε τι θα γινόταν αμα δεν έφευγε εκείνη τη στιγμή.

Εκείνη πήγε με αργά βήματα στο δωμάτιο της, και κλείδωσε την πόρτα.

Το χαστούκι δεν πόνεσε ιδιαίτερα.

Έμαθε πλέον.

Αλλά δεν τελείωσε ακόμα.

Μόλις τώρα ξεκίνησε..