Crybaby.

Chapter 16.

Έτρεχε.

Έτρεχε οσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Έτρεχε όσο ήταν καιρός,θα της έκοβαν τα πόδια αργότερα.

Πετούσε.

Πετούσε οσο πιο ψηλά μπορούσε.

Πετούσε όσο ηταν Καιρός,θα της έκοβαν τα φτερά αργότερα.

Κολυμπούσε.

Κολυμπούσε οσο ταχύτερα μπορούσε.

Κολυμπούσε όσο ηταν καιρός,θα της ξεριζωναν την ουρά αργότερα.

Βιαζόταν να ζήσει τα όνειρα της,πριν να ειναι αργά.

Μα όσο τα έφτανε,εκείνα έτρεχαν μακρυά της.

Ένιωθε πως δεν θα ειχε μέλλον.

Το μέλλον της ηταν θολό στα μάτια της.

Ηταν ενας άνθρωπος που της αρεσε να φαντασιώνεται πράγματα που δεν θα συνέβαιναν ποτέ,φαντασιωνοταν ενα μέλλον ακανόνιστο,χωρίς κάποια βάση.

Πίστευε πως αμα ονειρευτεί θα χαλάσουν όλα.

Βέβαια ήθελε να σπουδάσει.

Ψυχολογία.

Αλλα δεν ήξερε αν θα γινόταν.

Σκόπευε με την κολλητή της να σπουδάσουν μαζί.

Να συγκατοικησουν.

Να πανε σε μακρινά μέρη.

Να ανακαλύψουν πράγματα.

Να μην παντρευτούν νέες.

Αλλά κάποιες φορές τα πράγματα στη ζωή πανε λάθος.Άνθρωποι με τους οποίους εχεις σχέδια για το μέλλον,εξαφανίζονται. Δεν εχουν κανεναν ρολο στη ζωη σου.Φαντάζεσαι μια υπέροχη φοιτητική ζωή με τους φιλους σου, και μετα απο 5 χρόνια αυτα τα όνειρα ηταν απλα παιδιαστικες ιδεες.

Ηταν στο τώρα.

Αλλα ακομα και το τώρα,δεν μπορούσε να ζήσει.

Της το στερουσαν.

Ένιωθε να χάνεται μερα με την μερα.

Εχανε τον εαυτο της.

Τα πιστεύω της.

Όλα.

Το μονο που απέμενε ηταν ενα σώμα.