Crybaby.

Chapter57.

"Είμαι μόνη μου,
κάθομαι έξω στο μπαλκόνι μου.

Σκέφτομαι πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος,
και πως αυτός ευθύνεται που υπάρχει πόνος.

Όλοι στο τέλος σε παρατάνε,
δεκάρα δεν δίνουν,σε πατάνε.

Και είσαι μόνη σου και κλαις,
τα συναισθήματα όλα,προσπαθείς, τα καις.

Και κοιτάω γύρω μου και προσπαθώ να καταλάβω,
πόση προσπάθεια πρέπει ακόμα να καταβάλω.

Γιατί ο πόνος στην ψυχρή καρδιά μου,
τρώει, ξεσκίζει τα σωθικά μου.

Δεν θα σε αφήσουμε μόνη,μου ειπαν,
Όμως με διέλυσαν, με παράτησαν και φύγαν.

Τα δάκρυα καυτά κυλάνε στα μάγουλα μου,
προσπαθώντας να ανοίξουν την κλειστή προσωπικότητα μου.

Δεν είμαι ούτε όμορφη,ούτε καλή,
μα αμα θες σου δίνω όλη μου την ψυχή.

Ή θα σε σώσω ή θα σε σκοτώσω,
μη με αφήσεις όμως να σε εξοντώσω.

Μόνο μην μ'αφήνεις να γίνω σαν όλον τον υπόλοιπο κόσμο,
δεν θέλω σπερνω παντού λύπη και πόνο.

Είμαστε όλοι μας τιποτενια ανθρωπάκια,
που συμπεριφέρονται όμως σαν περήφανα γεράκια.

Χτίζουμε την υποτιθέμενη ευτυχία μας, βασισμένη,
στων άλλων την ψυχή την ματωμένη."

Έκλεισε το τετράδιο της και έγειρε πίσω στην κουνηστη καρέκλα.

Πήρε μοα βαθιά ανάσα και έβαλε το στυλό της μέσα στο τετράδιο, το ακούμπησε πάνω στο γραφείο της και σηκώθηκε.

Ανακαθησε στο κρεβάτι της και κοίταξε για λίγη ώρα τον τοίχο.

Ποτέ θα τέλειωναν όλα αυτά να περνάνε απο το μυαλό της;

Ποτέ θα ξεκουραζοταν απο τις πουτανες σκέψεις της;