Αυτές οι μέρες άρχισαν να επιστρέφουν.
Αυτές που δεν ήθελε ξανά.
Το μαύρο που άρχισε να εξαφανίζεται σιγά σιγά απο μέσα της, άρχισε να επιστρέφει απότομα.
Δεν ήξερε γιατί.
Μα δεν το ήθελε.
Δεν ήθελε να νιώσει πάλι εκείνο το απαίσιο συναίσθημα.
Ο πόνος,η μοναξιά,και η λύπη δεν ήταν καθόλου καλός συνδυασμός.
Δεν ήθελε αυτά τα τρία να ξανά κυβερνήσουν μέσα της.
Άρχισε να νιώθει την λίγη ζωντάνια της να χάνεται ξανά.
Άρχισε να νιώθει για άλλη μια φορά κενή.
Ήταν τόσο απαίσιο.
Τόσο οδυνηρό.
Ήθελε.
Χρειαζόταν.
Δεν ήξερε τι ακόμα.
Αλλά το αναζητούσε.
Και κάθε μέρα αυτό το κάτι μεγάλωνε, την τρελαίνε.
Σηκώθηκε και πήγε στον καθρέφτη της.
Μετά απο 2 εβδομάδες."Μην πέσεις πάλι Allison..." ένιωθε τα μάτια της να καίνε.
"Σε παρακαλώ μην τρελαθεις πάλι." τα δάκρυα έτρεχαν σιγά σιγά.
Ένιωθε όλο της το σώμα να καίει.
Ένιωθε την ανάγκη να φύγει απο αυτό ξανά.
Ένιωθε εγκλωβισμένη ξανά.
Ο αέρας λιγοστεύε και αυτή πνιγόταν.
YOU ARE READING
Crybaby.
SpiritualΣκοταδι. Μαύρο. Ψυχρό. Αλλά και το αγαπημένο της χρώμα. Ο δικός της παράδεισος. Έξω απο έναν κόσμο όπου δεν ανήκει. Ενας δικός της κόσμος.