Crybaby.

Chapter26.

"Κάνεις μεγάλο λάθος για τον πατέρα σου!" είπε απογοητευμενα η μητέρα της.

"Δεν κάνω λάθος, έχω μάτια και βλέπω. Έχω αυτή τη γνώμη από μικρή για αυτόν και δεν πρόκειται να αλλάξει." είπε ήρεμα καθώς προσπαθούσε να κρατήσει την ψυχραιμία της.

"Το μόνο που θέλει είναι να σε προστατέψει! Για το καλό σου τα κάνει, για την ευτυχία σου. "

Ήταν αστείο.

Αρκετά μάλιστα.

Τόσο, που άρχισε να γελάει.

"Σοβαρά; Με έχεις δει ποτέ ευτυχισμένη; Με έχεις δει χαρούμενη; Δυστυχισμένη με κάνει. Έχω στερηθεί τοσα όσα κανένας έφηβος. Κάποιες φορές εύχομαι να μην μπορούσατε να μου προσφέρετε υλικά αγαθά και όχι προσωπική ελευθερία. "

Το χέρι της μητέρας της ήρθε σε επαφη με το μάγουλο της.

"Ποτέ δεν εχω σηκώσει χερι πάνω σου Allison.." είπε απογοητευμένη.

"Σωστά! Άλλος το σηκώνει!" είπε και χαμογέλασε.

"Θα έπρεπε να ντρέπεσαι που μιλάς έτσι για αυτόν, μέρα νύχτα προσπαθεί να σου προσφέρει όσα θες και χρειάζεσαι."

Αυτό ήταν το θέμα.

Η Allison ήταν απο τα παιδιά που δεν ζητούσαν ποτέ τίποτα.

Αμα της έλεγε κανείς να της κάνει δώρο ρούχα για να πλουτίσει την γκαρνταρόμπα της θα έλεγε ίσως και όχι.

Ποτέ της δεν θέλησε πράγματα.

Ένα πράγμα αναζητούσε.

Ελευθερία.

Κατανόηση.

Δεν ήθελε να ήταν πάντα αυτή που είναι κλεισμένη μέσα.

Ποτέ της δεν πήγε στα πάρτυ.

Είτε παιδικά είτε εφηβικά.

Όχι, δεν έπρεπε.

Τι θα έλεγαν οι αλλοι για το παιδί του Simon;

Ότι πήγαινε σε πάρτυ;

Ήθελε αναμνήσεις.

Αυτό ήθελε.

Είχε βαρεθεί απο το να θυμάται ότι έχει ζήσει.

Ήθελε κάτι καινούριο, κάτι χαρούμενο.

Κάτι για να νιώσει ζωντάνια μέσα της.

Μπορεί έξω να έδειχνε ενα χαρούμενο πονυ.

Μα μέσα της ήταν σαν ένα ξεχασμένο λουλούδι στον ήλιο.

Έξω γελούσε, χαμογελούσε.

Μόλις γύρναγε πίσω όμως ήταν σαν αυτόματα όλη η χαρά που υπήρχε γκρεμιζοταν.

Η μικρή σπίθα χαράς έσβηνε σε δεύτερα.

Τον μισούσε που της στερούσε την ζωντάνια.

Πολλούς άκουσε να λένε πως ολα αυτά που κάνουν οι γονείς,θα τα καταλάβουμε μετά.

Αυτή ποτέ δεν θα καταλάβει γιατί, γιατί να στερηθεί τα παιδικά χρόνια της.

Γιατί να ωριμάσει τόσο απότομα;

*Οι παρομοιώσεις μου με σκοτώνουν.*