Crybaby.

Chapter 6.

Ξάπλωνε και κοιτούσε το ταβάνι.

Το ταβάνι σιγουρα ηταν πιο ενδιαφέρον απο οτιδήποτε αλλο υπήρχε να κανει.

Δεν εκανε τίποτα απολύτως.

Απλα κοιτουσε το ταβανι με προσοχη.

Δεν σκεφτόταν απολύτως τιποτα.

Απλα τιποτα.

Σαν το μυαλο της να ηταν άδειο.

Καλυτερα ηταν ετσι.

Δεν σκεφτοταν ολα τα αλλα.

Η πορτα του δωματιου ανοιξε.

Ξεπροβαλλε το προσωπο του πατερα της.

"τι κανεις εδω μεσα ολη μερα;"

Τον κοιταξε βαριεστημένα.

"τιποτα."

Αλλαξε πλευρο.

Δεν ειχε ορεξη να μιλήσει μαζι του.

Ακουσε την πορτα να κλείνει.

Δεν ειχε ορεξη να βλεπει τα μουτρα του ή γενικα οποιουδήποτε αλλου.

Απλα ηθελε να μεινει μόνη.

Της αρεσε πολυ να ειναι μόνη.

Μπορουσε να μιλαει ανετα με τον εαυτο της και να λυνει καποια απο τα προβλημματα της.

Σηκωθηκε και πηγε στο μπανιο.

Κοιταχτηκε στον καθρέφτη.

"Γεια."

Χαιρέτησε την αντανάκλαση της.

"Τι κανεις;"

Η αληθεια ηταν πως δεν ακουγοταν τιποτα.

Αλλα εκεινη έπαιρνε απάντηση.

"Σημερα περασα απαισια."

Κατσουφιασε.

"Τους μισω ολους τοσο πολυ.Γιατί να πρεπει να πηγαινουμε στο κωλοσχολειο;Θα επρεπε να πηγαινουν οσοι θελουν."

Ήξερε πως οι ερωτησεις της ηταν ηλίθιες.

Πας σχολειο για να μορφωθεις,να γινεις κατι στην ζωη σου.

Αυτο ακουγε απο μωρο.

Αλλα ετσι ειναι ολοι.Οποιος δεν παει σχολειο ειναι αχρηστος,αμόρφωτος,αγράμματος.

"Τέλος πάντων.Οπως και να εχει...ειχα απαισια μερα,οπως παντα."

Αφησε ενα γελακι να ξεφυγει απο το στομα της.

Αποχαιρέτησε την αντανακλαση της.

Μακαρι να ημουν εγω μεσα στον καθρέφτη.

Σκέφτηκε.

Ηθελε να ειναι κλειδωμένη.

Δεν θα τα περνούσε ολα αυτα.

Κλειδωμενη σε ενα γυαλί.

Χωρις κανενας να την πειραξει.

Γιατι οσο και να προσπαθουσαν να την πειράξουν θα πειραζαν το γυαλι.