Crybaby.

Chapter 5.

Το κουδούνι χτύπησε.

Διάλειμμα.

Βγήκε απο την τάξη με μια φιλη της.

Ενα αγόρι πέρασε απο διπλα της.

Της τράβηξε τα μαλλιά.

Το απεχθανοταν οταν της άγγιζαν τα μαλλια.

Ομως ολοι παντα της τα τραβαγαν ή της τα άγγιζαν.

Τι στον διαολο δεν καταλάβαιναν;

Πολλά παιδια την χαιρετησαν καθώς πήγαινε στο παγκακι οπου μαζευονταν.

Τοσα παιδια με χαμόγελα.

Ομορφα χαμόγελα.

Αλλα το κάθε χαμογελο έκρυβε την δική του ιστορία.

Το δικο του δάκρυ.

Τον δικο του πόνο.

Ποιος ξερει;

Ισως πολλα απο αυτα τα παιδια ηταν σαν αυτην.

Προσπαθουσαν να δείξουν δυνατά.

Αλλα η καρδια τους ηταν ραγισμενη.

Ζήλευε πολυ τα παιδιά που χαμογελούσαν πραγματικά.

Που ηταν ευτυχισμένα.

Ενα αγορι ηταν πισω της οσο κατέβαινε τις σκαλες.

"Κανε γρηγορα χοντρη."

Τον κοίταξε με αηδία.

Δεν ειπε ομως τίποτα.

Εκανε απλα ακρη για να περασει αυτος.

Ηλιθιε.

Μπορει να το ειπε για αστειο.

Αλλα αυτην την πείραξε.

Εκανε πως δεν την ένοιαξε,ξανα.

Ηθελε να κλάψει.

Δεν της αρεσε να την λενε χοντρη.

Ειχε κόμπλεξ με το σωμα της.

Ενας αλλος συμμαθητής της περασε απο διπλα της και της άγγιξε απαλα τα μαλλια.

"Εχεις ομορφα μαλλια."

Της χαμογέλασε.

Αυτα τα λογια απαλυναν τον πονο απο τα προηγούμενα.

Υπαρχουν δυο τύποι ανθρώπων σε αυτον τον κοσμο τελικά.

Αυτοι που δεν τους ενδιαφέρει τιποτα εκτος απο τον γαμημενο εαυτο τους.

Και αυτοι που δεν χανουν ευκαιρία να σε κανουν να νιώσεις ομορφα.