Crybaby.

Chapter 9.

Το καυτο νερο ελουζε το σωμα της.

Την εκαιγε λιγο αλλα δεν την ενδιέφερε ιδιαίτερα.

Της άρεσε.

Ισως στο μπανιο μονο έβρισκε την ησυχία που δεν έβρισκε ολη μερα.

Ηταν μόνη εκεί.

Χωρίς κανέναν να την ενοχλεί.

Χωρις καποιον να την κρίνει.

Χωρις καποιον που να μην την δέχεται.

Το μισουσε οταν δεν την αποδέχονταν για αυτο που ήταν.

Ολοι προσπαθουσαν να την αλλάξουν.

Οι φιλοι της,οι γονεις της,ολοι.

Οτι έκανε για τους γονείς της ηταν λάθος.

Οι φιλοι της την ελεγαν πλεον ξινή,κακιά.

Δεν ηταν πλέον αυτη που ηταν παλιά.

Ηταν αφελής παλιότερα.

Ανώριμη.

Μια χαζοχαρούμενη που πίστευε πως ολα στην ζωη θα κυλήσουν όμορφα.

Αλλα παραήταν μικρή τοτε.

Δεν ηξερε.

Δεν ηξερε οτι μπροστα στον κοσμο,στην κοινωνια ηταν ενα μικρο απροστάτευτο πλασμα.

Δεν ηταν πλέον αυτο το χαζό κορίτσι.

Άλλαξαν πολλά απο τοτε που κατάλαβε τι συμβαίνει γυρω της.

Οι φιλοι της ελεγαν πως άλλαξε,πως εγινε κακια και κρύα.

Απόμακρη,ψυχρή.

Μα ετσι ένιωθε πως έστηνε ενα τοίχος ασφαλείας.

Ελεγαν πως ηταν σαν λεμόνι.

Επειδη δεν εβρισκε αστείες τις μαλακιες που πετούσαν.

Τις έβρισκε ανούσιες.

Οι γονεις της...

Ω! Οι γονεις της.

Ποτε δεν ηταν ευχαριστημένοι.

Ω Alison,πως ειναι ετσι τα ρούχα σου;

Ω Alison μην εισαι τοσο ξινή!

Alison με απογοητευεις.

Εισαι άχρηστη Alison.

Ειχε βαρεθεί.

Οταν ντυνοταν οπως όλες,ειχαν πρόβλημα.

Δεν τους άρεσε.

Οταν ομως η ίδια ξεκίνησε να αποκτάει το δικο της στυλ,τα δικα της θέλω,παλι ειχαν πρόβλημα.

Παλι δεν τους αρεσε.

Με τοση αρνηση,άρχισε να αρνειτε τον εαυτό της.

Να τον μισεί.

Να μην τον αποδέχεται η ιδια.

Μακάρι να πεθάνεις Alison.

Έλεγε στον εαυτο της.

Να πεθάνεις,να φύγεις.