Crybaby.

Chapter 15.

Ηταν κουλουριασμενη στην γωνία του κρεβατιού της.

Τα καυτά δάκρυα ερεαν στο προσωπο της σαν ρυάκι.

Οχι φωνές.

Οχι κραυγές.

Δεν ακούγονταν τίποτα.

Παραμονο η ανασα της.

Ολες οι φωνές,οι κραυγές,ηταν μεσα της.

Άνοιξε απότομα η πόρτα.

"Παλι κλαίς;"
Η μανα της.

"Φύγε σε παρακαλώ."
ειπε προσπαθώντας να κανονίσει την ανασα της.

"Αλήθεια απορώ γιατί είσαι ετσι!Είσαι άρρωστη; Μήπως είσαι καμια τρελή; Νομίζω σου εχει λασκαρει καμια βίδα,ολη μερα κλείνεσαι εδω μεσα,κλαις,ακους μουσικη και κοιμάσαι! Δεν ειναι ζωη αυτη! Σου λείπει τίποτα;" ειπε με νεύρα.

Ειρωνεία.

Φυσικά και της έλειπε κάτι.

Οχι,οχι αγαθά υλικά.

Ήθελε λίγη ελευθερία.

Λιγη εμπιστοσύνη.

Κατανόηση.

Ολη μέρα ήταν σπίτι,η ζωη της ηταν ρουτίνα.

Δεν έβγαινε.

Ολη μερα τσακωνοταν με τους δικους της.

Ολη μερα σκεφτόταν πως πρέπει να αδυνατίσει.

Δεν άντεχε.

Ένιωθε οτι εχει κατι μεσα της και θελει να το βγαλει απεγνωσμένα απο εκει.

Έχανε τα πιο όμορφα χρόνια της ζωης της με το να σαπίζει μέσα,το ηξερε,αλλα δεν ειχε και που να πάει.

"Θα κλείσω ραντεβού να σε παω σε παιδοψυχολογο,δεν αντέχεσαι πια! Μπορεί να εχεις πρόβλημα στο μυαλό τι να πω! Κάθεσαι σαν αγαλμα ολη μερα και κοιτας ενα πραγμα για ωρα,πως γινεται αυτο; μου εξηγείς; Τι σκέφτεσαι;"

"τίποτα." απαντησε ήρεμα,γιατι οντως δεν σκεφτοταν κάτι.

Απλα κολλούσε το βλέμμα της καπου και δεν το έπαιρνε απο εκει.

Ηταν σαν ο εγκέφαλος της να σταματούσε να λειτουργεί.

"Εισαι χαλασμένη,η αλλη μας βγήκε μια χαρά,δεν καταλαβαινω τι έγινε με εσένα. Ντρέπομαι για εσένα Alison.."

Ντρέπεται.

Ντρέπεται για κατι που η ιδια δημιούργησε.

Αυτο ηταν το πρόβλημα.

Δεν την καταλάβαινε.

Κανείς.