Crybaby.

Chapter 21.

7η περίοδος.

Αρχαία.

Η καθηγήτρια μπήκε μέσα στην τάξη σιωπηλά.

Αναμενόταν το μάθημα να είναι βαρετό.

Η καθηγήτρια κοίταξε τους μαθητές έναν προς ένα.

Έκατσε στην έδρα της.

"Χθες είχαμε σεμινάρια. Ξέρετε τι μας είπαν οι επιθεωρητές;" είπε σιγανά.

Καμία απάντηση.

"Μας είπαν να σας βγάζουμε έξω με το ζόρι. Μας είπαν πως δεν πρέπει να σας αφήνουμε όλη μέρα στο σπίτι. Μας είπαν να σας βοηθήσουμε να μάθετε πολιτισμό. "

Άφησε τα γυαλιά της στην έδρα,έτριψε με τα χέρια της τα εξαντλημένα μάτια της.

"Θα σας πω κάτι,βάλτε το στο μυαλό σας παρακαλώ. Αφήστε τις συσκευές σας και τα καλώδια που έχετε μέσα στα αυτιά σας όλη την ώρα, βγείτε έξω, γνωρίστε κόσμο, είστε νέοι! Είναι κρίμα να χαραμιζετε τα καλύτερα χρόνια της ζωης σας πάνω απο ενα τηλέφωνο ή να εξαρτασται απο το διαδίκτυο. Κάντε φίλους! Πραγματικούς και καλούς φίλους που θα είναι μαζί σας και στα καλά και στα κακά,γιατί ξέρετε, στα καλά όλοι είναι κοντά σας,αλλα στην λύπη; Στην λύπη ποιος είναι κοντά σας; Κανένας απολύτως. Βγείτε,για ένα τσάι,για έναν καφέ, μιλήστε πρόσωπο με πρόσωπο, αλλάξτε γνώμες, συζητήστε για τα πιο άσχετα θέματα. Φτιάξτε αναμνήσεις. Η ζωή είναι αναμνήσεις. Με το να πληκτρολογείτε όλη την ωρα σε μια οθόνη δεν κάνετε τίποτα. Ξέρετε πως είναι η αίσθηση του να βλέπεις την αντίδραση του φίλου σου οταν του λες κάτι; Θα περάσουν πολλοί απο την ζωή σας. Αλλά δεν θα βρείτε τον ιδανικό μέσα απο μια συσκευή."

Τους κοίταξε όλους με στενοχώρια.

"Ανοίξτε κάνα βιβλίο, για όνομα του Θεού, όχι σχολικό, λογοτεχνικό να είναι! Η ηρεμία που προσφέρουν τα βιβλία είναι ανεκτίμητη. Οι σελίδες να περνάνε, η χαρακτηριστική μυρωδιά των φύλλων,το εξώφυλλο. Όλα.
Να χαμογελάτε, είτε άσχημες είτε καλές μέρες. Βέβαια δεν ξέρω τι περνάει ο καθένας, δεν ξέρω τι περνάει ο καθένας σπίτι του, ίσως κάποιοι οταν πηγαίνουν σπίτι να βρίσκουν ενα ζεστό πιάτο φαγητό,χαμόγελα,αγάπη. Άλλοι ίσως να βρίσκουν φωνές,τσακωμούς. Κάποιοι μπορεί να έχουν χωρισμενους γονείς,κάποιοι μπορεί να μην έχουν καν γονεις. Αλλά παιδιά μου, να είστε δυνατά, να παλεύετε για τα θέλω σας, και αμα κάποιος προσβάλει τα πιστεύω σας ή εσάς τους ίδιους να μην τι αφήσετε να περάσει! Πατήστε πόδι! Να είστε έτοιμοι για όλα. Ίσως τώρα νιώθετε πως είστε μεγάλοι,και ξέρετε πολλά, αλλά πιστέψτε με δεν ξέρετε τίποτα. Εσείς είστε τα θύματα και η κοινωνία ο κυνηγός. Ζήστε όσο είστε νέοι. Κάντε τρέλες! Ζήστε με τρέλες! "

Η Alison μαζεύτηκε στην θέση της.

Μήπως είχε δίκιο;

Μήπως έπρεπε να αφήσει τα προβλήματα στην άκρη και να ζήσει;

Αλλά τα προβλήματα πολλά ήταν,και αυτή μόνο μια.

Η καθηγήτρια άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό.

"Κυρία, ωραία όλα αυτά που λέτε, μας κάνουν να αισθανόμαστε ζωντανοί. Αλλά συμβαίνει κάτι που σας απασχολεί; Γιατί έτσι ξαφνικά αποκλείεται να σας ηρθε να μας μιλήσετε για ζωή." είπε ένα παιδί, ο Sam.

Η κυρία τον κοίταξε και του χαμογέλασε.

"Το να είσαι καθηγητής δεν σημαίνει να μαθαίνεις τους μαθητές σου μόνο τις εγκλησεις στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Θα μιλήσουμε πολλές φορές για την ζωή. Τα αρχαία το καλοκαίρι κιόλας θα τα έχετε ξεχάσει, όμως αυτα που σας είπα σήμερα, θα τα θυμάστε. Άμα δεν μορφωθειτε για την ζωή,για το αύριο, δεν έχει σημασία το αν θα μορφωθειτε στα μαθήματα."

Η ησυχία που επικρατούσε ήταν καθε άλλο απο άβολη.

Η Alison κοίταξε την διπλανή της η οποία ηταν και φίλη της.

Την κοίταξε και εκείνη.

"Alison,νομίζω πως η Κυρία θα δακρύσει,κοίτα." είπε ψιθυριστά η Olivia.

"Ποιός ξέρει τι προβλήματα έχει αυτή η γυναίκα στο κεφάλι της."

Ίσως έπρεπε να πολεμήσει για το μέλλον της.

Για την υποτιθέμενη ευτυχία της.