DERSİMİZ AŞK HOCAM.

30.BÖLÜM

NİHAL:

Ayakkabılarımı giyindikten sonra sesli bir şekilde kapıyı çekip gidiyordum. Geceyi burda geçirmeyi düşünmüyordum. Arkadaşlarla ders çalışmayı planlamıştık ama herkesin derdi kendine yetiyordu zaten.
Aynı zamanda bugün Ekin'in Hazala olan ilgisini öğrenmiştim. Gerçi ilgi onun hissettiklerinin yanında dünyadaki bir kum tanesi kadar küçük kalırdı. Sırılsıklam aşık olmuştu arkadaşım ve bildiğin aşk acısı bile çekiyordu. Üstelik bunu onca zaman kimseye belli etmeden yaşamış. Hazala olan hislerini ben bir kere sezmiştim ama bana öyle gelmiştir diye sustum. Aslında ikiside çok tatlılar ve çok şirin bir ikili olurlardı.. Tabi Ekin ona açılmayı becerirse...
İpek desen bugün Selim'le uğraştı. Daha doğrusu ortada birşey yok ama içi bir türlü rahat etmedi.

Ben ise şu anda kendimi bir sorunun içinde görmüyordum ama ilerde bir bataklığın içinde bulacağımdan emindim. Peki bu beni neden hiç korkutmuyordu? Çok basit; ânı yaşıyordum çünkü. Şu anda yüzleşmem gereken şeyler varken birde ilerdekilerini kafama takamıyordum. İşte zaten çoğu şey bu yüzden başıma gelmemiş miydi?
Yani körü körüne.
Bu akşam Ekin'le dertleşmiştik. Ve onun dedikleri içime bir kıvılcım bırakmıştı ve şuan da bu kıvılcım tutuşup alev oluyordu.
Taksiye bindim ve içim içime sığmıyordu. Evet Savaşa gidiyordum ama aynı zamanda ayaklarım beni geri geri götürüyordu. Şuan onun yanında olmam lazım ama içimdeki istek bunu onaylamıyordu. Zorla ve zevkle, severek ve nefret ederek, eğlenerek ve mutsuz olarak onunla konuşuyordum, onunla temas haline geçiyordum. Gözlerine bakasım gelmiyordu çoğu zaman. Ama aynı zamanda onun bakışlarını diğer insanlardan ayrı tutan bir şeyler vardı. Bunu daha yeni fark ediyordum mesela. Benim onun güvenini kazanmam için onunla çok vakit geçirmem gerekiyordu. Ama bunu yaparkende o benim kalbimi fethetmeye başlıyordu ve buna karşı savunmasız kalışım beni çileden çıkarıyordu. Savaş beklenmedikti. Savaş olmaması gerekendi. Güzel havada yürüyüp birden sağnak yağmura kapılmaktı Savaş. Savunmasızdım ve benim üzerime damlayan her duygusu benim içimde anlatılmaz sellere yol açıyordu. İşte böyle karışık duygular besliyordum ona karşı. Bugün Aslı bana oyunu bitireceklerini söyledi. O an ki mutluluğum paha biçilmezdi. Savaşı kendimden kurtarıyordum. Ona bu iyiliği çok görmüyordum. Sevindim sevinmesine ama o an aklıma geldi; bir daha Savaşın yanında, evinde, kısacası onun hayatında olamamak beni son derece hayal kırıklığına uğratmıştı. Dediğim gibi ben ona çok alıştım. Biliyorum asıl amacıma ulaştığım zamanda bitecek ama o zamana kadar onunla daha çok vakit geçirmek istiyordum. Ve bu yüzden kızlara bana güvenmediklerini öne sürerek üste çıktım. Yani sırf kendimi ispat etmek için sanıyorlar ama aslında ben Savaş'la biraz daha bu ortak oyunu paylaşmak istiyordum. Bu onu sevdiğim anlamına gelmiyordu. Sadece Savaşı çok benimsedim. O artık bana ait gibi birşey oldu. Onun tarafından gördüğüm ilgi anlayış sevgi beni mest ediyordu. Değer görmek güzel bir şeydi. Zaten işin mantıklı tarafından bakarsak bu zaten ortadaydı: Savaş'la ben bir cümlede yan yana gelebilecek en son iki karakterdik. Hem kişilik olarak hemde konum olarak. Zaten Savaş benim bu oyunumu öğrenecek ve eski kız arkadaşını nasıl unuttuysa benide unutacaktı. Ki benimde aklımda kalacak diye bir şey yok. Benim onu aşk adına aklımda tutmaya lüksüm yoktu....

Eve vardım ve giriş katı bomboştu. Acaba evde değil mi diye düşünürken yukardaki odaları geziyordum. Çalışma odasına geldim ve şu lanet olasıca kapıyı tekrar kilitlemiş. Sanki hazine saklıyor içerde. Alt tarafı iki soru kağıdı. Hayret birşey. Bu duruma sinirlenerek yatak odasına gittim ve onu orda gördüm. Yatıyordu. Saate baktım ve daha çok erken olduğunun tespitine varmıştım. Allah Allah bu saatte yatan biriside değildi ki.
Yanına gittim ve yüzündeki boncuk boncuk terin farkına vardım. Elim alnına gitti ve ilk temasta parmaklarımı yakan o ısıyı hissettim. Bildiğin yanıyordu. Ona değdiğim an hafif sıçradı ve gözlerini küçük çizik kadar açıp bana baktı.