DERSİMİZ AŞK HOCAM.

34. BÖLÜM

EYMEN:

Elime basket topunu almıştım bahçenin arka tarafında olan saha ya gidip şut çalışıyordum. Pazar akşamları aslında daha eğlenceli geçirmeye alışkın olsamda şu son bir ayda tek kalmaya ve kafamı toplamaya çok ihtiyacım vardı. Çocukları da çağırmadım, zaten Selim yaşayan ölü gibi dolanıyordu Meriç'i de hiç çekecek durumda değildim. Hızlı bir tempoda böyle stresimi atarak sertçe topu sekerekde hıncımı çıkarıyordum.
Artık bu olan hiçbirşeyden emin olamıyordum. Adım atmaya korkuyordum çünkü ben çok fazla yanlış yapmıştım. Doğruyu bulsam, kader bana sadece tek bir ipucu verse önümü görebilirim ama lanet olsun ki bir arpa boyu kadar yol bile alamıyordum. Oturup Nihale yaptıklarımı, söylediklerimi düşünüyorum da.. Saçmalamışım. Bir kaç sefer tesadüfen de olsa Savaş hocayla aralarında birşey olduğuna o kadar emindim ki. Kesin net diyebiliyordum ama şuan acaba yanılmış olabilirmiyim? Öfkem gözümü kör edip o ters köşe olan video'ya kanmışmıydım yoksa? Ah o lanet görüntüler. Apaçık ortada olan ikisinin samimi halleri beni bu ikilemeye düşürüyordu. Ya Meriç'in dediği gibi bizi ayırmaya çalışan birisi tarafından gönderildiyse? Kafayı yiyecektim! Şu basit sorulara neden bir cevap bulamıyordum?
Elimdeki topu, sahanın etrafını saran örgü tellere doğru fırlattım. Eğer bu telden duvar olmasaydı Meriç'e isabet ediyordu.

"Sakin ol şampiyon" dedi gülerek yanıma gelirken. Gelişine sevinsem mi üzülsem mi bilemedim. En azından beni başka düşüncelere getirip beynimi yakan bu soruları ortadan bir müddet kaldırabilirdi.
Fırlattığım topu eline alarak yanıma geldi. Bana değil potaya odaklanarak şutladı.

"Neyin var?" Dedi bana. Boşver dercesine potadan düşen topun yanına gittim ve sekerek yanına geldim. Konuşmak yerine oynamayı tercih ediyordum.

"Selim nerde? Onuda çağıralım." Dedi nefes nefese bir süre sonra.

"Nerde olacak yine İpeğin dibindedir."

O salakta madem pişman olacaksın niye başkasına gidiyorsun. Gerçi Hazal hoş kız İpek'ten nefret ettiğim kadarda o kızı severdim. Bari Hazalı elinde tutmayı becerseydi ama o gitti yine sümsük İpeğine. Selim'i severim ama biraz fazla dürüst iyi niyetli saf çocuktu. Takılı kaldı İpeğe ve şimdi tam kurtulmuşken yine gidip o kızın kapısında sürünüyordu. Sanırsın bulunmaz hint kumaşı. İpek gibileri her köşede mevcut, birde böyle kızın biryerlerini kaldırıyordu.
İlk duyduğumuzda şaşırmıştık. Dediğim gibi Selim'in bu taraklarda bezi yoktu, meğer Hazal bir güzel kışkırtmış bizimkini, zaten fazla birşey olmamış aralarında.

Bazen acaba Aslı'nın da bu olanlarda bir parmağı var mı diye düşünmüyor değilim. Kız joker gibi her yerden çıkıyor. Zehrini herşeye akıtıyor. Belki yine canı sıkılmıştır bu seferde İpeğe sarayım demiştir. Zaten o meraklıdır kendi işlerini başkalarına yaptırmaya. Sonra uzaktan uzaktan dört köşe olup marifetlerini izlemeye bayılıyordu.

Sıkı bir tur oynadıktan sonra yorgun argın taşlı zemine oturduk. Yanımdaki su şişesini kafama dikmiştim ki Meriç yeni bir bar'ın açılışı olduğunu söylemişti.

"Kardeşim sen git nereye gidiyorsan ben bi Selim'e bakmaya gidiyorum" dedim. Zaten bugün bu düşünce hep aklımın bir köşesindeydi.

"Boşuna evine gitme ordan geliyorum zaten. Evde değil." Biliyorum zaten bende evine gitmeyecektim. Kesin yine İpekle konuşabilmek için onlara gitmiştir. Bu olay sayesinde tekrar Nihalle aramı az da olsa düzeltmiştim. Şükürler olsun ki yüzüme baktığında artık en azından yine tatlı tatlı gülümseyebiliyordu.
Yeni yıl partisinde onu gördüğümde ilk defa keşke Zaman'ı geri alabilseydim dedim. Keşke Nihal hâla benim yanımda olsaydı. Savaş hocayla ne kadar bir ilişki yaşadıklarını öne sürsem de elimde ne kanıt nede başka birşey vardı. Yani artık bu iddia ettiklerime ben bile inanmıyordum. Şuan sevgilisi var mı yok mu bilmiyorum ama onun yanında olmayı o kadar istiyorum ki. Maalesef ama bunun olur yanı kalmamıştı. Aramızdaki meseleyi az çok düzeltmiş olsakta bana karşı bir çekingenliği bir soğuk rüzgarları vardı. Ama belki zamanla bunu bile aşabiliriz. Gün doğmadan neler doğuyor sonuçta...