GECE'NİN MAVİ KARANLIĞI (TAMAMLANDI!)

3.Bölüm, KOCA GÖZLER..

KEYİFLİ OKUMALAR..

..

SELİN'den..

Arabaya bindiğim gibi derin bir nefes aldım. Yüzümde anlamadığın bir tebessüm vardı. ''Ali..'' diye fısıldadım istemsizce.

İsim beynimde yankılanıyordu resmen. Ne güzel bir isimdi öyle..

Gözlerimi kapatınca o maviler gözümün önüne geliyordu. Ne güzel gözleri vardı. Akılda kalıcı, farklı ve mavi..

Az önce yaşadığım şeylerden sonra kendimi bu kadar farklı hissetmem normal miydi? Aracımı çalıştırıp sürerken de tek düşündüğüm oydu..

Evin önüne arabamı park ettiğimde bir süre başımı direksiyona dayadım düşünmek için sıkıntıyla.

Şimdi napıcaktım ben, anlatacak mıydım bugün olanları?

Biraz düşündükten sonra karar verdim. Anlatacaktım. Sevdiğim insanlarla, sahip olduğum tek ailemle üzüntümü paylaşacaktım. Onlar bana kucak açarlardı, anlarlardı beni biliyordum. Anlatmam gerektiğini hissediyordum. Beni en hızlı iyileştirecek olan onlardı.

Nazlı ve anneme bir anda her şeyi anlatırdım sonra kapatırdık konuyu bir daha açmamak üzere..

Eve girdiğimde Nazlı ve annem beni darmadağın gördüklerinde şaşırdılar. Ne haldeydim bir fikrim yoktu ama kötü göründüğümün farkındaydım. Ahmet'le aramda kötü bir şey olduğunu anlamışlardı.

Bugün yapacağım sürprizi ikisi de biliyordu. Sorular havada uçuştu. Bense hiç birini tam anlamıyordum.

"Birazdan, lütfen..'' diyebildim. Duş almaya ihtiyacım vardı.

Sanırım tamam ifadesini içeren bir şeyler söylediler ve ikisi de gelip yanıma sıkı sıkı sarıldılar bana. Sadece minnet duydum. İyi gelmişlerdi daha şimdiden. Anlatınca daha da iyi olacaktım, biliyordum.

Onlardan ayrılınca gülümsedim hafifçe. İyi olacağım der gibi, anladılar da.

Odama girdim ve sıcak bir duş aldım. Bedenimin ve ruhumun dinlenmeye ihtiyacı vardı. Duştan sonra pijamalarımı giydim, panduflarımı ayağıma geçirdim. Makyaj aynamın önüne oturup yüzümü inceledim.

Gerçekten yüzüm bembeyazdı. Ruh gibiydim. Gözlerim ağlamaktan şişmişti. Sabah bu gün için hazırlanan o eğlenceli kız gitmiş, yerini ise ifadesiz ve bembeyaz bir suratla karşımda duran kız almıştı.

Ben kendime gelmeliydim. Yanılmıştım sadece. Sevmiştim ama sevilmemiştim. Olabilirdi, sevmek zorunda değildi. Bu yaptığı onun adiliğiydi.

Hayatıma devam etmeliydim. Güzel bir okulda okuyordum. Ailem yanımdaydı. Daha ne olsundu ki..

O kadar çok insan aldatılmıştı ki hayatta ben de atlatabilirdim onlar nasıl atlattıysa. Atlatacaktım da.

Ben eski Selin YILMAZ' ı istiyordum, bana şuan aynada bakan kızı değil. Karar vermiştim işte.

Başaracaktım..

Ben Selin YILMAZ'dım.

İstediğimi alırdım.
İstediğimi yapardım.
İstediğime ulaşırdım.

Biraz daha rahatlamıştım artık. Kendime söz vermiştim çünkü. Saçlarımı güzelce taradım önce, sonra da kuruladım. Tepede topuz yaptım ve odamdan çıkıp salona geçtim.

Annem ve Nazlı salondaki üçlü koltukta endişe içinde oturup beni bekliyorlardı. Ben de sert bir kahve yapıp kendime, yanlarına gittim. Kafeine ihtiyacım vardı.

Karşılarına geçip oturdum. Anlatmaya başladım.

Uçurumun kenarına gidene kadar ne yaptıysam tek tek anlattım hatırladığım kadarıyla..

Sadece uçurumda yaşadıklarımı anlatmamıştım. O boşlukta ne yaptığımı sorduklarında ise kafamı dağıtmak için deniz kenarındaydım, yalnız olmalıydım gördüklerimi sindirebilmem için falan deyip geçiştirdim.

Anlatamazdım ki.. Nasıl anlatılırdı?

Kendimden vazgeçtim diyemezdim. Kolayı seçtiğimi bilsinler istemedim. Onları arkamda bırakamazdım. Biliyordum mahvolurlardı. Onları sevmediğimi düşündüremezdim.

Bu benim sırrımdı..

Hala inanamıyordum zaten böyle bir şeyi yapabilecek hale geldiğime. Ben o kadar güçsüz değildim ki. Biliyordum.

İnsanın sevdiğini kaybetmesi ne demekti çok iyi biliyordum. Bunu o uçurum kenarında nasıl düşünememiştim de bırakmıştım kendimi?

Ahh Mavi.. İyi ki geldin de beni kurtardın. Sevdiklerimi parçalamama izin vermedin.

Gözlerimi kapatmıştım bunları düşünürken. Aklıma mavi gelsin istemiştim.

Ben nasıl bu kadar etkilenmiştim ki ondan, nasıl?

İçimde daha önce hiç hissetmediğim garip şeyler vardı sanki. Kelebekler gibi. Ama bunlar daha öncekilere hiç benzemiyordu..

Gözleri aklıma geldikçe kalp atışım değişiyordu. Dudaklarım kıvrılma isteği uyandırıyordu..

Nasıl etkileniyordum hayalinden bile. Aklıma gelişi bile arkasından hoş hisler bırakıyordu. Mutluluk tüm bedenimi kapladı.

Şaşırmıştım bu duygulara zaten alışıkta değildim.

Çok farklıydı o..

Bambaşkaydı..

Hissediyordum işte..

Gözlerimi açarken gülümsedim. Karşımda oturan aileme baktım. Ben şanslıydım. Bir kez daha anlamıştım. Gidip ikisinin ortasına sıkıştırdım kendimi, sevgiyle kucak açtılar bana..

Hepsi çok kızmıştı bu olanlara. Nazlı annemin yanında ne küfürler etmişti. Annemde ilk kez ses çıkarmadı. Hak etmişti çünkü pislik. Bunun hesabını sormak istediler ama ben ikna ettim onları bir daha onunla görüşmemeleri için. Yüzünü görmek istemiyordum, hayatımdan çıkarmıştım artık ve konuyu kapatmak istiyordum.. Ve biz de kapatmıştık..

Ben çok şanslıydım..

..

O eşsiz AlSel yıldızınızı bekliyorum ve yorumlarınızı da tabi..

Bir sonraki bölüme kadar,
AŞK'la kalın..