Leerling van De Dood [OUD]

5. Terug naar de kerkers

Ik stapte het huis uit en... botste keihard tegen iemand op...

'AU! Kijk uit waar je loopt idioot!' schreeuwde het meisje waar ik tegenop botste.

'Ow, so-sorry,' stamelde ik terwijl ik achteruit deinsde. 'Mijn fout, ik lette niet op. Heb ik je pijn gedaan?'

Ze haalde haar korte donkerbruine haar uit haar gezicht en bekeek zichzelf van top tot teen. 'Zo te zien niet,' zei ze.

'Het spijt me echt,' zei ik en keek haar in de ogen aan, ze kwam me bekend voor...

'Beter, kijk volgende keer uit waar je loopt.' En met die woorden liep ze weg. Ik keek haar na, waar kende ik haar nou van? En wat doet ze hier zo laat? Terwijl ik diep in gedachten verzonken raakte, merkte ik niet dat Killian vlak achter me was gaan staan.

'Zo,' zei hij in mijn oor, 'lekker aan het flirten?'

'Gast, ik botste alleen tegen haar op.'

'O, ja? Was het niet zo'n meisje van je studie?'

'Hoe bedoel je? En hoe kan jij dat weten?'

'Spoilers,' zei hij lachend en liep op een drafje naar de overkant van de straat. Ik zuchtte, maar hij had gelijk, misschien zat ze wel bij mij ergens in de studiezaal. Er zitten veel mensen dus er is een grote kans dat ik elke keer over haar heen heb gekeken.

'Je kan niet eens tijdreizen!' schreeuwde ik Killian als late reactie nog na, maar hij was al weg. Ik wil ook zo'n sleutel waarmee je elke deur in een schaduw mee kan openen naar de kerkers van De Dood. Maar voor dat moet ik nog iets van honderd- nee wacht eens even... Terwijl ik terug keerde naar de verblindende lantarenpaal telde ik op mijn vingers de jaren na. 'Dat betekent dus...' mompelde ik in mezelf. 'Dat ik volgend jaar... erh of dat jaar erna eenentwintig wordt?!' Verbaast staarde ik naar de deur voor mij. 'Eenentwintig...' zei ik zacht. 'Wie had dat gedacht...' Ik haalde mijn minder geweldige dan die van Killian sleutel tevoorschijn en stak hem in het slot. Langzaam ging de deur open en in een soort trance stapte ik naar binnen. Ik kon nog steeds niet geloven dat ik weer een jaar ouder zou worden. Het was ook zo lang geleden, de laatste keer. Ik kan het me nog vaag herinneren, mijn twintigste verjaardag. Best grappig was die, volgens mij had Killian een lama in de kerkers gekregen.... Of was dat de verjaardag daarvoor? Mijn vorige verjaardag was namelijk net na de eerste wereld oorlog... Of er nog net in? Aaaah, het is allemaal te lang geleden! Doordat ik zo in gedachten verwikkeld was had ik niet door dat ik al weer bij mijn bureau was aangekomen met de enorme stapel documenten.

'Ah, tyfus,' zei ik iets te hard waardoor mijn woorden door de kerkers weergalmden. Snel sloeg ik mijn hand voor mijn mond, maar kwam erachter dat mijn meester er op uit was en dat hij me dus niet zou hebben gehoord. Snel ging ik achter de tafel zitten en bedacht me ineens dat ik mijn telefoon nog moest opladen. Na tien minuten zoeken had ik de oplader eindelijk gevonden en kon ik in stilte 'zucht' aan het werk.

Ik weet niet hoe lang ik bezig was met die tering dingen, maar wat ik wel weet is dat het lang was. Maar nu ik alle documenten door had genomen vroeg ik me toch af over welk tweede document Killian het nou had... In de stapel die ik net had gehad zat het in ieder geval niet... Misschien dat Killian hem zelf had gezien, of dat hij het van Rea had gehoord, dat tweede leek me onwaarschijnlijk. Ik zuchtte, man wat zucht ik vaak de laatste tijd. Ik liet mijn hoofd op het lege bureau vallen en merkte dat ik moe was. Dat was ik al een tijdje niet meer geweest en besloot daarom mijn bed op te zoeken.

Met half dichte ogen liep ik door de duizelingwekkende vele gangen en kwam eindelijk in iets aan wat een beetje op de binnenkant van een normaal huis leek. Het was een grote woonkamer met een keuken en deuren die naar de badkamers, ja we hebben er meerdere, en de slaapkamers leidden. Ik opende de deur die naar de slaapkamers en kwam in een gang te staan die verlicht werd door wat gelig licht. Als ik niet een leerling van De Dood was, was ik al gillend weggerend door de griezelige sfeer die er hing. Slaapdronken liep ik naar het einde van de gang en stopte voor een van de gitzwarte deuren. Hoe ik wist dat die van mij was? Simpel, er staat een gigantisch grote grijze letter N op, dat is toch niet te missen? Ik duwde de deur open stapte het duister in, zocht naar mijn bed, liet me erop vallen en viel als een blok in slaap.

'Je hebt me teleurgesteld Nick.' Verbaast keek ik de lange man voor mij aan.

'Hoe bedoelt u?'

'Je hebt me teleurgesteld.'

'Dat zei u net ook al.'

'Teleurgesteld.' Die man begon me te irriteren. Ik wilde hem slaan, maar iemand botste tegen me op en haalde me uit balans. Ik belande op de grond.

'Idioot,' zei het meisje dat boven mij uittorende en me misprijzend aan keek. Ik begon te huilen en mijn tranen maakte mijn kleren helemaal nat.

'Echte mannen huilen niet,' hoorde ik Killian zeggen. Ik draaide me om en zag hem staan, maar dan veel jonger. Ik probeerde iets te zeggen, maar mijn tranen stroomde in mijn mond en weerhielden mij ervan te spreken.

'Hij is niet iemand waar ik voor zou sterven.' Hoorde ik iemand achter mij zeggen.

'Ik wil graag sterven.'

'Waarom laat je andere in de steek als je je zelf in de steek wilt laten?'

'Ben jij dit echt?'

'Je leugens worden je ondergang!'

Steeds meer stemmen begonnen zich er bij te voegen en om mij heen cirkelen.

'Weet je wel wat je gedaan hebt?!'

Met alle macht probeerde ik mijn oren van mijn hoofd te rukken, maar het lukte niet en de stemmen bleven maar door gaan.

'LAAT ME MET RUST!' schreeuwde ik, rolde ongecontroleerd mijn bed uit en knalde keihard op de grond. Mijn neus begon pijn te doen en ik voelde bloed op de houten vloer vallen. 'Auw,' kreunde ik terwijl ik overeind probeerde te komen en naar mijn neus greep. 'Tissues, waar zijn de tissues... I need tissues,' dacht ik terwijl ik met mijn hand over mijn nachtkastje ronddwaalde. 'Hebbes.' Meteen propte ik een stel in mijn neus en liet mezelf weer op de grond terug vallen. 'Auw.'

'Hey,' zei iemand aan de andere kant van de deur terwijl hij er op klopte. De deur ging open en een straaltje licht glipte mijn bijna helemaal zwarte kamer binnen. 'Zin in een feestje?'