Leerling van De Dood [OUD]

35.1 De betaling

Alles werd zwart.

'Ik moet toegeven,' zei een stem die ik herkende tegen mij in een soort droom. 'Ik had niet verwacht dat je hem weer zou kiezen.'

Ik opende mijn ogen en hoorde in mijn slaperige hoofd Wake Up van EDEN weergalmen. You'll feel better when you wake up... Ik wreef een paar keer in mijn ogen en zag dat ik op de rode loper in het paleis van de Opperdemon lag.

'Ik had je zo veel betere keuzes gegeven, maar weer kies je voor hem. Weer met de reden in de hoop dat het misschien je dode broer is.' De woorden werden gevolgd door een kwaadaardige lach die meer een lach van vermaak leek. 'Je hebt Yee gered, je ziel niet vernietigd, die van Yee niet. Gefeliciteerd.'

'Wat was het eigenlijk voor wond?' vroeg ik de demon en mijn geheugen vergeleek het scenario dat ik net door was gegaan met de echte herinnering.

'Eén gemaakt met een demonenwapen en dat is vreemd,' antwoordde de Opperdemon mij. 'Want alleen ik heb de autoriteit andere demonen te straffen.'

'En dat veroorzaakte dat hij niet meer heel kon zijn?' De duivel lachte.

'Dat is de enige manier om een demon te martelen,' zei hij lachend. 'In geen van beide vormen kunnen blijven. De twee helften vechten om de macht en zorgen ervoor dat het lichaam uit elkaar scheurt van zowel de mensenvorm als de demonenvorm.' Ik sloot mijn ogen en was blij dat ik het contract had ondertekend.

'Hoeveel tijd heb ik nog?'

'Half uurtje, maximaal. Je hebt geluk dat ik Yee mag, dus heb ik in het contract gezet dat ik je terug naar de normale wereld stuur zonder te veel gedoe.'

'Bedankt.' De Opperdemon lachte op een griezelig lage toon.

'Dat zou ik niet zeggen als ik jou was, want dat bloed komt nog,' lachte hij.

'Gaat Yee ook nog mee?' vroeg ik toen Lucifer uitgelachen was.

'Denk je dat die wond herstellen echt zo snel gaat? We hebben hier ook limieten aan hoe snel alles kan.' De Opperdemon haalde adem. 'Morgen na vijven kan je hem weer oproepen, maar verwacht er niet veel van.' Ik knikte. 'Nou,' zei de duivel vrolijk. 'Dan pak ik nu een vierde van je ziel en stuur ik je terug. Heb een duivelse reis.' Hij verplaatste zich naar voren en zijn zwarte substantie begon mijn hele lichaam te bedekken. Alles begon te branden en met moeite hield ik mijn prikkende tranen tegen. De pijn viel gelukkig weg en ik viel weer in een soort zwart gat. Krampachtig hielden mijn gedachten zich vast aan Yee, bang dat hij weer uit mijn herinneringen zou worden gehaald.

Met een enorme klap kwam ik op de straat terecht en de lucht werd uit mijn longen gezogen. Ik hoestte een paar keer en merkte dat de tijd hier nog steeds stil stond. Mijn ademhaling weer ophalend stond ik op en keek om me heen. Waar was ik? De vraag, drie woorden lang, werd beantwoord door één gebouw, de bioscoop. Voor de bioscoop stond Linde, bevroren, met haar beschermengel naast haar. Mijn blik kruiste die van Mike en vertelde mij dat ik waarschijnlijk net uit de lucht was gevallen. Ik bedacht me dat het raar zou zijn dat als de tijd weer ging lopen ik hier zou staan, dus ik verplaatste me achter Linde, bij de bioscoopdeuren. De tijd liep weer en ik liep naar haar toe.

'Awh, man,' hoorde ik Linde zeggen toen ik nog één stap van haar verwijderd was. 'Waar komt deze hoofdpijn vandaan?!' Ze wreef tegen haar slapen aan en draaide zich naar mij om, Mike was gelukkig al verdwenen, maar ik wist dat hij niet ver zou zijn. Linde keek mij aan en vergrendelde haar ogen met die van mij. Ze fronste. 'Nick?' vroeg ze. 'Gaat het?' De onschuld en de bezorgdheid in haar stem brak iets in mij, maakte een scheur in de muur die mijn gevoelens tot nu toe tegen had gehouden. Ik opende mijn mond, bewoog mijn lippen, maar kon geen woorden vormen waardoor ik hem weer sloot. Ik schudde met mijn hoofd, haar frons werd dieper. 'Is er iets wat ik voor je kan doen?'

'Ah, fack,' schold ik zacht en kneep mijn ogen even dicht. Ik schudde weer mijn hoofd. Mijn haar kwam voor mijn gezicht, maar ik voelde dat Linde nog steeds mijn blik vast hield.

'Nick?' Ze zette een stap naar voren. 'Wat is er?'

'I-k...' Ik wendde mijn blik af en keek naar de grond. 'Het is gewoon...' Ik zuchtte. 'Alles gaat de laatste tijd anders dan ik gehoopt had...'

'Hoe bedoel je?' Ik lachte een beetje verdrietig.

'Een vriend van mij... Hij...' Ik haalde diep adem. Het beeld van het toegetakelde lijf van Yee kwam weer naar boven en ik rilde. De Opperdemon zei dat het goed zou komen, maar wie was ik om hem te geloven. 'Hij is.... in levensgevaar...'
Ik ben in levensgevaar...
Ik slikte en voelde opeens twee armen om mij heen geslagen worden. Verward keek ik naar beneden en zag dat Linde mij omhelsde. Met trillende handen legde ik mijn armen ook om haar heen en ruste ik mij hoofd op de hare. 'Sorry.'

'Waar bied je je excuus voor aan?'

'Dat het zo moest eindigen vandaag...' Ik voelde Linde lachen.

'Het maakt niet uit, ik vind dit ook wel een goed einde van de dag.'

'Hm.'

'Maak je maar geen zorgen. Ik neem het je niet kwalijk.'

'Bedankt,' zei ik en liet haar uiteindelijk los. Mijn lichaam voelde vreemd warm aan. Linde keek op met nog een lichte bezorgdheid in haar ogen.

'Je zag er uit alsof je er een nodig had.'

'Dat had je dan goed gezien,' zei ik en wist een kleine glimlach op mijn gezicht te vormen.

'Veel sterkte,' zei Linde. 'Als er iets is mag je bellen.'

'Ik zal het onthouden...' zei ik en wist dat ik net kostbare tijd had verspild. Ik moest zo snel als ik kon terug of ik stortte midden op straat in. En in een ziekenhuis belanden was wel het laatste dat ik wilde hebben.
Onze wegen scheidden ons, maar ik kon het niet laten nog een keer om te kijken. Daardoor zag ik dat Mike haar weer volgde en ze er niks van merkte.

Hijgend viel ik half de kerkers binnen en liep rechtstreeks naar de slaapkamers toe, maar voordat ik de mijne in kon stappen hoorde ik een stem.

'Niet om het een of ander, maar aan jouw gezicht te zien hebt je nog maar een paar minuten te leven.' Ik draaide me om en keek in de gouden ogen van Killian. 'Je ziet er namelijk niet uit, Nick.'

'Vertel mij wat,' mompelde ik en opende mijn slaapkamerdeur.

'Kan je niet beter naar de ziekenboeg gaan?' Ik schudde mijn hoofd en stapte mijn kamer binnen. 'Weet je het zeker?' Ik schudde weer mijn hoofd en strompelde naar mijn bed toe. 'Hulp nodig?' weer schudde ik mijn hoofd en ik hees mezelf op mijn lakens en ging op mijn buik liggen. Ik sloot mijn ogen en zag twee beelden op mijn netvlies. Een van Yee, de ander van Linde en zo viel ik in slaap.

-------------------------------------------
Gallo :)

En welkom bij de eerste onregelmatige update ;P

Super druk, nu al en word beladen met huiswerk... O.o niet oké.

TerrarianSara ik heb je verzoek verwerkt :D Het nummer heeft me best wel geholpen toen ik bijna in een Writers block zat, dus bedankt!

En de zin van de flaptekst gebruikt xD #überfaal

Vergeet niet te stemmen, reageren en me misschien een leuk nummer aan te raden? (Al moet ik nog best wel wat verwerken tho xD)