Leerling van De Dood [OUD]

19. Beschermengel

Ik lachte toen ze haar handen wanhopig aan mijn armen vastklemde, maar het moment dat Ik net meer druk op het mes wilde zetten gebeurde er iets wat ik totaal niet verwachtte...

Een fel licht verscheen er in het donkere smalle steegje in en ik werd verblind. Hoewel ik verblind werd verslapte ik mijn greep dat moment niet, dat gebeurde jammerlijk een paar seconden later toen er opeens iemand achter mij stond en mij in één beweging ver van Linde vandaan haalde. Mijn arm werd in een stevige greep op mijn rug gelegd. Tyfus, politie?! dacht ik geschrokken en draaide me om terwijl ik me uit de greep wrong. Tijdens die ontsnapping voelde ik iets kraken in mijn arm en beet vloekend op mijn onderlip. Ik keek achter me en zag Linde mij geschrokken aanstaren. Met een seconde oogcontact zorgde ik ervoor dat ze bewusteloos raakte en ik richtte me snel weer tot degene die me in mijn missie gestoord had. Met een schok herkende ik hem, het was niemand minder dan Mike...

Mike keek me woedend aan en ik deed een stap naar achteren. Het moment dat ik dat deed, deed hij een stap naar voren. Ik bekeek Mike van top tot teen, hij was weer in het wit en hij droeg waarschijnlijk gewoon dezelfde kleren als die ene keer dat ik Linde terug naar haar huis bracht. Zijn ogen brandde als gouden aureoltjes en keken mij strak aan. Ik was zo blij dat ik mijn capuchon ver over mijn ogen had getrokken en dat ik daardoor niet herkenbaar was. Dat moment van vreugde werd verpletterd in één facking seconde.

'Nick,' gromde Mike, daar ging mijn cover. Ik wilde me op dat moment uit de voeten maken, maar leek vast gelijmd aan de grond.

'Wat de?' zei ik en begon me als een worm heen en weer te bewegen. 'Wat? Hoe?' Mike begon te lachen.

'Ik laat je niet zomaar wegkomen, meneertje,' zei hij en zijn lach verdween meteen weer. Hij kwam nog dichterbij en zijn gezicht raakte bijna de mijne. Wat hadden mensen de laatste tijd toch met zo dichtbij staan? Eerst Yee, nu deze gappie... Zoekend voor een uitweg nam ik een snelle blik naar achteren en zag dat die dichterbij was dan ik in eerste instantie dacht. Als ik nou, dacht ik en vergat natuurlijk weer het feit dat ik me niet kon bewegen, omdat mister Mike op een of andere wijze mijn voeten aan de straat had vast gelijmd...

'Tyfus,' zei ik en probeer, weer eens tevergeefs mijn voeten van hun plek te halen. Ik moest echt eens stoppen met nutteloze acties, maar mijn hoofd werkte weer eens niet. Hoe kon het ook anders? Terwijl ik zat te strugglen met mijn voeten pakte Mike me bij mijn kraag beet en trok me omhoog. Ik voelde mijn voeten vrij komen en wilde ze meteen in zijn buik schoppen, maar... ze leken nog steeds vast gelijmd te zitten. Vraag me niet hoe!

'Jij,' zei Mike langzaam terwijl ik in aan zijn hand bungelde. Waarom was hij nou zo groot? Hoe lang was hij wel niet? Volgens mij was hij zelfs langer dan Killian en die is een halve kop groter dan ik ben... Mike keek mij opeens nog bozer aan en ik betrapte me er zelf op dat ik weer eens niet aan het opletten was op alles wat er om mij heen gebeurde.

'Ik,' zei ik langzaam, Mike imiterend.

'Ja, jij,' herhaalde hij en kneep zijn ogen fijn. 'Jij blijft uit de buurt van mijn zusje, oké?' Ik zuchtte en keek hem verveeld aan.

'En wat ga jij daar tegen doen?' vroeg ik hem. Ja, je raad het al, ik maakte hem met die opmerking nog bozer en kreeg, hoe kon ik het anders verwachten, een gigantische vuist in mijn gezicht. Het moment dat hij mij raakte liet hij mij los en ik vloog de straat uit, maar vluchten kon ik niet, nee, daar zorgde Mike wel voor.

'Je weet niet wie ik ben zeker?' vroeg hij en pakte me van de straat op.

'Wil ik dat weten?' vroeg ik. Serieus Nick? Moet je die bitchy additude gebruiken? dacht ik er meteen achteraan. Ik had het wéér eens erger gemaakt, ik moest er echt eens mee stoppen... Gelukkig, ten minste ik denk gelukkig, ging Mike lachen.

'Je heb wel echt lef, dat tegen mij zeggen,' lacht hij. 'Ook al wil je het niet weten, ik vertel je het toch en maak het dan in een keer duidelijk voor je.'

'Oké,' zeg ik droog.

'Ik ben haar broer en haar beschermengel.' Ik voelde opeens al het bloed uit mijn gezicht trekken en ik keek hem verbaast aan.

'Nee,' zei ik ongelovig. 'Maar dat betekend dat.'

'Ja, dat betekend dat ik dood ben gegaan voordat ik geboren was,' zei hij en zijn glimlach was nergens meer te bekennen.

'Miskraam,' fluisterde ik tegen mezelf, ik kon het niet geloven... Waarom had ik altijd dit soort missies?!

'Dus, Nick, ik wil je nu vriendelijk verzoeken hier weg te gaan en niet meer terug te komen,' zei Mike met opeen geklemde kaken en liet me eindelijk los. Ik viel op de grond en krabbelde meteen weer overeind. Ik zuchtte, weer een missie in het water gevallen. Met de angst mijn meester weer onder ogen te komen draaide ik me om en sprintte de straat uit. Beschermengelen zijn gevaarlijk, zwaar gevaarlijk, ik moest dit kosten wat het kost zo snel mogelijk melden, want er miste nog steeds een ziel...

---------------------------------------------------
Je weet pas echt hoe diep je gezakt bent als je opeens Céline Dion terug kan vinden in je Spotify playlist... Woeps XD

Hoe gaat het met de mensjes?
Geen zin om te lezen merk ik :/
Alle reads gaan per deel omlaag, zucht...
Hoe heb ik nu weer mensen afgeschrokken?

Sowieso door dit lied:

Lijkt best wel op een kabouterdans in het begin XD

But I wont stop writing! Want ik ben iemand die schrijft voor zichzelf en de twee mensen die mijn verhalen lezen en waarderen :D
Loveyouwguys! :P

Don't forget to vote, react and to make today a good day :)