Leerling van De Dood [OUD]

27. Schuld

'Rea...'

Haar naam leek als een geest mijn mond uit te komen. Ze lag daar, in Dea's armen die wanhopig haar in leven aan het houden was.

'Wat is er gebeurt?' vroeg ik wanhopig en wilde naar de twee vrouwen toe, maar werd door zwarte magie tegengehouden.

'Nog een stap,' zei Dea met haat en venijn, 'en je kan een jaar niet meer lopen.' Ze spuugde naar me en hitste boos. Ik deed een stap terug en Yee keek mij verward aan.

'Wat heb je nu voor iets stoms gedaan?' vroeg hij mij argwanend en liep rustig naar Dea toe bij wie zwarte tranen over haar wangen gleden. Hij legde voorzichtig zijn hand op voorhoofd van het meisje met de zwarte haren en schudde langzaam zijn hoofd.

'Het is niet goed hè?' vroeg Dea met trillende stem en slaakte een demonische gil. In een reflex legde ik mijn handen op mijn oren.

'Wat is er gebeurt?' vroeg ik en kreeg een dodende blik van de vrouwelijke demon.

'Dea,' zei Yee rustig. 'Beantwoord zijn vraag, dan weet ik misschien wat er aan gedaan kan worden. Voorzichtig lieten Dea's ogen die van mij los en richtte ze zich op haar kameraad. Met veel zorg legde ze het hoofd van Rea op haar schoot en ik kon nu het bloed dat uit Rea's borstkas gutste zien. Trillend begon Dea zachtjes te vertellen wat er gebeurt was.

'Gewoon, uit het niet, opeens,' zei ze en haar ogen werden weer die van een mens. 'Ik hielp haar lopen, want ze trilde helemaal. We waren maar een paar stappen verwijderd en toen opeens een lichtflits.' Meer zwart water gleed over haar wangen heen. 'Het was een pijl, eentje uit de hemel...'

'En hij was waarschijnlijk op jou gericht...' zei Yee bedenkelijk terwijl hij de wond van Rea bekeek. 'Wat heb je gedaan Dea?' Dea's schouders begonnen te schokken.

'Ik ben een mislukkeling!' zei ze. 'Het is me gewoon niet gelukt. Het lukte weer niet! Opeens begonnen die vleugels weer en het rozenwater werkte niet!' Verward luisterde ik naar het demonen gesprek. Vleugels? Rozenwater? Ze bedoelde toch niet...?

'Rustig!' zei Yee fel. 'Eerst Rea, dan jij.' Dea knikte. 'We brengen haar naar binnen, de kritische organen heb ik afgeschermd, maar ik heb een droge omgeving nodig om alles goed te kunnen laten werken. Dea knikte weer en pakte Rea onder haar oksels vast. Yee pakte de voeten en ik keek toe hoe ze naar de deur staarden. 'Ni,' commandeerde Yee mij. 'Open die deur.' Onderdanig pakte ik mijn sleutels en haalde met trillende handen de deur van het slot. De twee demonen snelden naar binnen en ik sloot langzaam de deur achter mij. Toen ze om de hoek van de gang waren stopte ik met erachteraan sloffen. Sowieso wilden ze me er niet bij hebben, Dea al helemaal niet. Die gaf mij nu alle schuld terwijl ik helemaal niks gedaan had... min het feit dat ik Rea's hart had gebroken dan...

Ik sloeg af naar de woonkamer en slenterde naar de keuken toe. Ik pakte een glas uit de kast en vulde dat met water. In een teug goot ik het naar binnen en kneep mijn ogen fijn. Fack, dacht ik tenslotte en zuchtte. Ik dwong mezelf naar de bank te lopen en ik zakte op de kussens neer. Levenloos keek ik voor me uit. Vandaag was duidelijk niet mijn dag... Eerst die tijdfackers die mij dood wilden maken, dan die raaf, dat ene woord en niet te vergeten Mike die gezellig op het plein kwam chillen. Maar het ergste was nog dat ik Rea vandaag moest afwijzen, ik had zo gehoopt dat ik dat pas veel later hoefde te doen en er meer op voorbereid was, want dat was ik vandaag totaal niet. En om vandaag de drama nog even te vertiendubbelen was Rea ook nog eens geraakt door een hemelse pijl dat ook betekende dat de engelen achter ons aanzaten, in ieder geval achter Dea. Dat wetende gaf me niet zo'n veilig gevoel. Ik zuchtte nog eens en wreef met mijn handen over min gezicht. Wat nu? Ik besloot het water op te zoeken.

Het water? Ja, we hebben hier een zwembad. Een beetje afgelegen, dat wel. Met afgelegen bedoel ik dat je een heel eind moet lopen totdat je er eindelijk bent. Mijn voetstappen echode door de verlaten gangen heen die bezet waren met zwarte glanzende tegels. Ik stopte met lopen toen ik opeens een stel andere voetstappen achter mij hoorde komen.

'Nick,' hoorde ik iemand boos tussen zijn tanden door sissen. Het moment dat ik mij omdraaide kwam er een vuist met zo'n grote kracht tegen mijn wang aan dat ik tegen de muur werd gesmeten. Mijn hoofd begon te bonken en mijn ogen zagen wazig. Ik voelde dat iemand mij bij mijn kraag pakte en omhoog trok. Tussen de vlekken van mijn gezichtsveld door herkende ik het gezicht, het was ook moeilijk dat niet te herkenen. 'Jij tyfusleier,' siste hij op dezelfde manier als hij met mijn naam had gedaan. Een andere vuist tegen mijn kaak aan en ik lag weer op de grond. Ik hoestte en het bloed viel tussen mijn tanden door de grond op. Met mijn hand probeerde ik de rode vloeistof van mijn mond te vegen en merkte zo dat mijn neus ook aan het bloeden was. Ik keek op en zag twee gouden ogen mij woedend aan staren, ik liet mijn blik weer zakken.

'Wat de fack heb je echt gedaan Nick?' vroeg Killian met een geforceerde rustige stem, zijn woedde was er nog duidelijk in te horen.

'Het was niet mijn schuld, ik zweer,' zei ik, proberend mezelf te redden.

'Weet je dat zeker?' Ik knikte ferm, in hoeverre dat kon dan. Boos schopte Killian me in mijn maag en ik schoof kreunend een paar meter naar achteren.

'Ja,' zei ik en hoestte nog meer bloed op de grond. Killian liep naar mij toe en hurkte naast mij zodat we op ooghoogte kwamen.

'Dus het was niet jou schuld dat ze door een hemelspijl geraakt werd?' Ik schudde zachtjes mijn hoofd. 'Dus het was ook niet jou schuld dat ze daar precies op dat moment was?' vroeg Killian en zijn stem werd met het woord harder en scherper. 'Dus het was ook niet jouw schuld dat ze huilde?! Dat ze gebroken was?! Dat ze pijn had?!' Ik sloot mijn ogen, de woorden kwamen hard aan, maar Killian was nog niet klaar. 'En jij zweert dat jij geen ene fack hebt gedaan?! Bijt je tong door Nick! Bijt hem door, slik hem door! Ik ben je facking praatjes helemaal spuugzat!'

'Het spijt me,' zei ik zacht en kreeg een voet in mijn gezicht. Mijn achterhoofd kwam met een bonk op de harde koude vloer terecht.

'Dat moet je niet tegen mij zeggen idioot,' zei Killian en in zijn ogen brandden een woedend vuur. Ik sloot mijn ogen, wachtend op de volgende aanval, de volgende pijn. 'Als ze weer bijkomt biedt jij je facking excuus aan! Hoor je me?'

'Ja, maar wat heeft da-' Een harde trap onderbrak mijn zin.

'Hoor je me?!' Een duisternis leek in de gang te vallen en de enige twee dingen die ik nog zag waren de lichtgevende angstaanjagende gouden ogen van Killian. Nee, ik zag drie dingen, want onder een van die ogen was een kleine glinstering van water.

'Oké!' schreeuwde ik terug en sloot mijn ogen. Ik hoorde Killian zich omdraaien en langzaam aanstalten maken om weg te lopen. 'Maar het was niet mijn schuld!' Killian stopte met bewegen, ik kon zijn bloed horen koken. Met grote passen liep hij terug naar de plek waar ik lag. Hij tilde me een stukje van de grond op.

'Niemand wilt je horen, Nickolas,' fluisterde hij boos in mijn oor. 'Niemand.' En met dat liet hij mij los. Ik kwam met een klap weer op de tegels terecht en Killian liep weg, snel zodat ik zijn tranen van woede, jaloezie en verdriet niet kon zien.

------------------------------------------------
Surprise surprise motherfockers, hadden jullie niet verwacht hè? Zo'n hoofdstukje op donderdag :P. (Maark moet in het weekend gedwongen gezellig zijn en had vandaag maar een uur les dus tadaa)

Bring Me The Horizon voor Disgleiro
(Ik hoop dat je de lyrics terug kan vinden ;P)

En omg, ik hou nu officieel van die laatste zin van dit hoofdstuk. ♥•♥ Kga het inlijsten
En geen cliffhanger :D
Ik ben trots op mezelf (dat ben ik wel vaker)

Hoe gaat het verder met jullie?
Met mij wel ok, alleen brainpudding xD

Redfirestar out! *haalt hysterisch adem* 2k! *valt flauw*

Vergeet niet te stemmen, reageren en van je leven te houden :)