Leerling van De Dood [OUD]

30.2 Op ziekenbezoek

'Tot morgen, Linde,' zei ik zonder mijn lach te laten vervagen en hoorde haar hard zuchten.

'Ja ja, tot morgen Nickolas.'

In een recordtijd kwam ik bij de kerkers aan en opende de deur. Het berichtje dat ik een paar seconden geleden van Killian had gehad had mijn hart op overuren gezet. Ik rende door de gangen heen en botste bijna tegen Killian op, maar wist net op tijd te stoppen. Zijn ogen zochten de mijne en hij knikte. Aan zijn kleren kon ik zien dat hij eigenlijk een missie had, maar die aan de kant had geschoven. Zijn lange zwarte jas zweefde een paar centimeter van de grond en zijn kraag was opgestoken.

'Kunnen we...?' vroeg ik en Killian drukte zachtjes tegen de deur van de ziekenboeg aan.

'Ja,' zei hij zacht en de deur ging zachtjes open.

De ziekenboeg stak altijd al een beetje af tegen de rest van de kerkers door de lichtgrijze wanden. De ruimte was bezet door een tiental bedden waarvan er maar één bezet was. Op een kastje waar waarschijnlijk verbandjes en dergelijke in zaten zat Dea. Het moment dat ik na Killian de ruimte in stapte keek ze me met samengeknepen ogen aan. Naast Dea stond Yee die duidelijk trots op zichzelf was, de twinkeling in zijn ogen verraadde dat namelijk. En in het bed lag iemand die ik bijna niet herkende, Rea.

Killian liep een beetje twijfelend naar het bed toe en ik bleef staan waar ik stond. Ze zag er raar uit zo onder die witte lakens. Haar huid was bleker dan normaal en haar ogen leken de levenslust te zijn verloren. Haar zwarte haar bevatte vele klitten en hing verward om haar gezicht heen. Ze keek eerst naar Killian en sloot even lichtjes haar ogen daarna keek ze naar mij. Haar ogen bleven even op mij rusten, maar verplaatste zich toen naar de lakens en haar handen die er ineen gevouwen op lagen. Killian keek mijn kant op alsof hij iets van mij verwachtte en ik slikte.

'Sorry,' zei ik in de stilte van de ziekenboeg en Rea keek weer op. Ze schudde haar hoofd.

'Je hoeft je niet te verontschuldigen,' zei ze en zuchtte. 'Ik had het gewoon moeten weten.' Ik wilde iets zeggen, maar kwam niet echt op de woorden. In mijn ooghoeken merkte ik dat Killian een beetje gespannen was, zijn gezicht tekende sporen van een onderliggende jaloezie.

'Het spijt me nog steeds, ik had het beter kunnen brengen,' zei ik uiteindelijk en Rea keek me weer even aan.

'Het is goed, wat gebeurt is is gebeurt. En mijn gevoelens voor jou zijn duidelijk verminderd...' Ik keek haar verward aan en ze schudde met haar hoofd. 'Vergeet dat tweede maar gewoon. Als jij Yee niet had gekozen was ik er waarschijnlijk niet geweest, dus bedankt.' Ik knikte en zag dat Yee's ego duidelijk een stuk groter was geworden.

'Nou, je hoort het Yee,' zei ik tegen mijn demon en hij lachte. Voorzichtig lachte Rea ook mee, maar was nog te zwak. Ze hoestte zacht en Dea schoot als een beschermengel, eerder demon, van de kast af om naast haar zijde te zijn. Rea knikte dat het goed was en stelde Dea met wat zachte woorden gerust.

'Hoe voel je je?' vroeg Killian blij omdat hij eindelijk een paar woorden wist te vinden.

'Kut, maar ik heb me wel eens erger gevoeld,' antwoordde ze en Dea begon samen met Yee te grinniken. Duidelijk demonen humor. Een vage glimlach kwam op Killians gezicht en in zijn ogen speelde een twinkeling van affectie, maar Rea leek dat niet te merken. Plots herinnerde ik me iets en zocht in mijn zakken naar een verfrommeld papiertje.

'Bijna vergeten,' zei ik terwijl ik het papiertje aan haar gaf. 'Er kwam een jongen vandaag naar me toe die naar je vroeg. Mark heette hij. Dit is zijn telefoonnummer.' Rea keek naar het papiertje en daarna naar mij.

'Mark zei je toch?' vroeg ze met grote ogen. Ik knikte. 'En wat vroeg hij precies?'

'Waarom je er zo lang niet was. Ik heb gezegd dat je was aangereden door een auto en dat je een hersenschudding had,' zei ik. 'O, en je ligt in een ziekenhuis in Maastricht by the way.'

'Goeie, ik zal naar hem sturen dat ik nog leef.' Een hele kleine glimlach verscheen op haar lippen, maar was niks in vergelijking met de glimlachen die ze vroeger droeg. 'Ik ga nu weer slapen als jullie het goed vinden.' Killian en ik knikte en liepen langzaam de ziekenboeg uit. Ik wilde de kerkergangen weer in lopen, maar werd tegengehouden door Killian.

'Mark?' vroeg hij licht geïrriteerd. 'Bedoel je die gast met die bril?'

'Ja, sorry, maar ik kon het moeilijk niet doen. Ze heeft nu afleiding nodig die buiten de kerkers is.' Killian begon met zijn tandem te knarsen.

'Oké, je hebt een punt. Ze is waarschijnlijk veiliger als ze bij een normaal mens in de buurt is...' zei hij bedenkelijk en liet mijn los.

'Je krijgt nog een kans,' zei ik en zag Killians woedde stijgen. Alleen begon hij dat ook door te krijgen en schudde zijn hoofd.

'Sorry,' zei hij zacht maar duidelijk. 'Maar jaloezie is mijn vloek, altijd al geweest.' Hij draaide zich om en liep de andere kant uit terwijl hij zijn pistolen op kogels aan het checken was. Ik schudde mijn hoofd, hij moest het zeggen zoals Rea bij mij had gedaan. Het zou voor minder problemen zorgen en waarschijnlijk voor meer rust in zijn hoofd. Ik draaide me om en liep nu ook weg van de ziekenboegdeur, want ik herinnerde me dat ik nog wat documenten uit moest zoeken...

Zuchtend legde ik het laatste, nu gecontroleerde, document op de stapel terwijl ik een van de laatste regels van Youth meezong. 'My youth, my youth is yours... ' Ik zuchtte, dit had ik dan ook weer gehad. Voorzichtig haalde ik mijn oortjes uit mijn oren en draaide een rondje op de bureaustoel waar ik op zat. Morgen naar de film. Diep vanbinnen hoopte ik dat alles morgen gesmeerd zou gaan... Maar ik wist dat met een beschermengel die je in de smiezen aan het houden is dat niet mogelijk zou zijn. En door de raaf die ik vandaag had gezien was ik al helemaal bang dat er iets niet goed zou gaan. En het was totaal niet het geschikte moment om Linde uit te schakelen, ik was pas net over de helft van het plan... Ik zuchtte, morgen moest goed gaan, no matter what.
Alsof Yee mijn zorgen kon horen kwam hij de documenten opslagplaats binnen gelopen.

'Je hebt me morgen nodig, niet?' vroeg hij en ik knikte. 'Gelukkig, want ik wordt helemaal gek van mijn mensen vorm.'

'Waarom keerde je dan niet terug naar de Tussenwereld?' vroeg ik.

'Je weet hoe Dea is,' antwoordde hij. Ik zuchtte en een korte lach vulde de kerkers.

'Ja, daar heb je een punt...'

'Ik heb nog iets gaafs gevonden, Ni,' zei Yee opeens en zag een vrolijke twinkeling in zijn ogen.

'Vertel.'

'De oude muziekkamer.'

Ik volgde Yee door de gangen en kwam in een deel van de kerkers dat nog verder lag dan de zwembaden en ook een stuk dieper.

'Wow,' zei ik toen de deur open werd gedaan. 'Is dit de muziek kamer?'

'Nee, dit is de kamer met onthoofdde hoofden en daarom staat er een vleugel in,' zei Yee sarcastisch. Ik lachte.

'Wauw, inderdaad gaaf,' zei ik en zag dat het hier eigenlijk best goed onderhouden uitzag. 'Hoe kon ik hier al die jaren niet vanaf weten?!'

'Moet je niet aan mij vragen.' Ik zuchtte diep en liep naar de vleugel toe.

'Dot had ik wel even nodig, though.'

'Muziek is net zoals onthoofdde hoofden ontspannend, ik kon de hoofden niet vinden, maar dit wel.' Ik lachte weer.

'Als je me waarschuwt wanneer het twee uur 's middags is, speel ik alles wat je maar wilt.' Yee knikte zo enthousiast dat hij wel een klein kind leek.

'Afgesproken.'

---------------------------
Halloe

Vervroegde update (yay), want... *tromgeroffel* ik heb de kans dat ik vast kom te zitten bij Dover of Duinkerke... (Minder yay) Jup ik ga met de boot.

Troye voor Luna9schrijf

Au revoir!