Leerling van De Dood [OUD]

26.2 Het regende

Life Of The Party

~ Hearts are gonna break
'Cause we don't have the time to be sorry ~

Shawn Mendes

We waren misschien twee blokken van de lantarenpaal verwijderd toen Rea stopte. Ik draaide me om. 'Je weet me ook altijd de meest idiootste dingen laten doen,' zei ze met een lach niet wetend dat die ene lach voor drie maanden niet meer zou verschijnen...

'Door de regen lopen is niet idioot hoor,' zei ik droog en maakte aanstalten om weer verder te lopen.

'Nick,' zei Rea. 'Wacht.' Ik stopte en draaide me langzaam om. Rea keek op en zocht wanhopig naar mijn ogen.

'Wat is er?' vroeg ik en kreeg een raar gevoel in mijn maag dat onheil voorspelde. Het liefst wilde ik verder lopen, naar de kerkers toe. Ik had het gevoel dat het dan niet zou gebeuren. Dat ik de volgende dingen niet hoefde te zeggen.

'Nou...' begon ze en ik zag door de regen heen dat haar wangen langzaam rood werden. Met een hand zat ze verlegen aan haar staart en de andere hield ze licht trillend in een vuist. 'Ik... mag ik je iets vragen?' Ik begon een beetje ongemakkelijk te lachen en deed een minuscule stap achteruit.

'Ja hoor,' zei ik en kon me wel voor mijn kop slaan. Waarom zei ik geen nee? Waarom moest ik die aardige Nickolas zijn die open stond voor alle vragen en die heel gewoon ja zei? Terwijl ik schreeuwde in mijn hoofd lachte Rea verlegen en ik zag dat ze haar moed bij elkaar aan het rapen was.

'Het is niet echt een vraag eigenlijk, maar het was heel gezellig vandaag...' zei ze en beet op haar onderlip. 'En ik, nou ja euhm, ik denk dat ik misschien wel...' Ik fronste mijn wenkbrauwen, ik wilde niet doen wat ik zou gaan doen. Ik wilde het niet, maar ik kon niet anders. Waarom liegen, het zou voor alleen maar meer problemen brengen en ik zou waarschijnlijk ergens opgesloten in het ondergrondse labyrint eindigen door een bepaald iemand. Zou het beter zijn als ik nu haar woorden zou stoppen?

'Nick?'

'Ja?' zei ik en zag een vastberaden blik in haar ogen, ondanks haar onderliggende onzekerheid.

'Ik denk dat ik van je hou.'

Fack, dacht ik meteen en kon niet op woorden komen. Welkom bij iemand afwijzen voor dummies. Stap één: wees niet te lang stil. Stap twee: zeg zijn of haar naam.

'Rea,' zei ik rustig na een veel te lange stilte. Een sprankje hoop verscheen in haar ogen en ik begon het benauwd te krijgen. Er viel weer een stilte. Stap drie: probeer lopende wijs haar af te wijzen. 'Ik moet je iets vertellen.' Oké, stap drie ging goed...agtig. Ik zag haar hoop groeien en voelde mijn hart zwaar worden.

'Ja?' zei ze en haar ene hand ontspande zich terwijl de ander in haar haar bleef rusten. Haar ogen waren groot en keken mijn zo hoopvol aan dat ik moeite had met de volgende woorden. Ik slikte.

'Maar ik voel niet het zelfde...' zei ik en realiseerde me dat dat niet heel erg lopende wijs was. Waar kwamen die stappen überhaupt vandaan? De vorige keer had ik dat niet...

'Ow,' zei Rea zacht en liet haar blik vallen. Ze wreef met haar handen in haar ogen, maar de regendruppels konden haar tranen niet verbergen. Grote druppels vielen uit haar ogen en kletterde samen met de regen op de grond. Haar ogen werden rood en de zoute vloeistof liet sporen op haar wangen achter in een mengsel van het zoete dat uit de hemel viel. Ze haalde haar neus zachtjes op en ik stond als een idioot haar aan te staren.

'Rea,' zei ik zacht en ze kneep haar ogen dicht proberend haar stroom van tranen tegen te houden. 'Ik ben niet degene waar je naar opzoek bent,' vervolgde ik rustig en wachtte even voordat ik verder ging met praten. Ze keek met een betraand gezicht op. 'Ik geef wel om je,' zei ik met een zucht, 'maar niet op de manier zoals jij om me geeft. Dat snap je toch?' Verdrietig knikte Rea en probeerde de haren die door de regen tegen haar gezicht aangeplakt waren naar achteren te brengen richting haar staart.

'Ja,' zei ze met een klein stemmetje en meer tranen vielen tussen haar wimpers door.

'Degene naar wie je opzoek bent is dichterbij dan je denkt,' zei ik rustig, maar met medeleven in mijn stem. 'Maar omdat je zo op mij gericht was heb je hem over het hoofd gezien...' In de stilte die viel begon het langzaam minder te regenen. Het leek misschien wel een stilte, maar de snikken van het meisje voor mij waren duidelijk te horen en mijn ogen begonnen branden. Haar schouders schokte en ik wist dat ze bevroren op haar plek stond, niet wetend waar ze heen moest. Ze had dit vast anders voorgesteld en ik kreeg steeds meer medelijden met haar. Ik wilde eigenlijk een arm om haar heen slaan en zeggen dat ze de goede man nog zou vinden, maar wist dat ik van deze handeling ontnomen was. Ik kon haar broer niet meer spelen, haar dood normale vriend ook niet meer. Ik was in een klap een vreemde geworden. Een vreemde die haar afwees en haar hart in stukken had getrapt. Ik kon niks, ik stond daar, zij stond daar en het stopte met regenen...

De plas van regenwater en tranen waar Rea in stond werd langzaam donkerder. Uit het duistere water kwam een lichaam uit gerezen dat twee armen om Rea sloeg en haar zo naar zich toe bracht. Een gezicht werd duidelijk en twee gespleten ogen keken mij woedend aan. Dea had haar armen beschermend om Rea heen geslagen en liet haar in haar schouder huilen zonder de boze blik met mij te verbreken. Ik sloot mijn ogen met gefronste wenkbrauwen en het moment dat ik ze weer opende zag ik dat Dea Rea hielp om naar de kerkers te lopen. Ik zuchtte en keek omhoog. De zon brak door en scheen op mijn gezicht, de pijn die ik in mijn borstkas voelde liet mijn oogleden weer vallen. Uiteindelijk besloot ik ook maar te gaan lopen en zuchtend stopte ik mijn handen in mijn zakken. Maar ik haalde ze er al snel uit en begon te rennen, want wat ik net hoorde... Een hoog piepend en schreeuwend geluid... Het kon niks anders dan de schreeuw van een demon zijn, die van Dea om precies te zijn...

Het water spatte omhoog toen mijn voeten door de half ondergelopen straat heen renden. Terwijl ik me naar de schreeuw toe haastte draaide ik aan mijn armband en hoopte dat Yee nu wel bereikbaar was. Yee verscheen en begon aan mijn zijde mee te rennen. Ik realiseerde me dat moment pas dat we veel verder van de kerkers verwijderd waren dan ik in eerste instantie had gedacht.

'Wat is er aan de hand?' vroeg Yee heel nonchalant.

'Dea,' zei ik en Yee fronste zijn wenkbrauwen.

'Wat is er met haar?' vroeg hij en zijn stem was een halve toon gezakt. Dea stond namelijk niet bekent om problemen hebben.

'Ik hoorde haar schreeuwen,' antwoordde ik bezorgd en met dezelfde frons die Yee op zijn gezicht had. Yee versnelde en schoot de hoek om, ik volgde zijn voorbeeld en bij de lantarenpaal kwamen we met een schok tot stilstand.

'Rea...'

----------------------------------------------------------
Shawn voor kaatjexxx
(Eindelijk weer een verzoek verwerkt :D)

O, lord, ik voel me wel heel schuldig over wat ik Rea heb aan gedaan... (I blame it on Nick...)
En sorry voor de tweede cliffhanger guys...

Ben zo blij dat ik dit stuk al had geschreven, want ik ben zo dood als een aardappel door de toetsweek. Gisteren na de laatste toets alleen thuis op de bank gelegen en anime gekeken.... Jup, I'm dead.

Redfirestar out! *sleept zich met moeite de kamer uit en valt halverwege in slaap*

Vergeet niet te stemmen, reageren en te slapen, want slapen is goed!