Leerling van De Dood [OUD]

3. De tweede schaduw

Zuchtend stond ik op en liep richting de deur, maar voordat ik het huis kon verlaten realiseerde ik me ineens iets en keek achterom. Want ik zweerde dat ik toen ik binnen kwam ik toch maar echt één schaduw had...

'Yee?' vroeg ik gespannen terwijl ik met mijn rechter hand aan de zilveren armband om mijn linker pols draaide. 'Yee?!' vroeg ik dwingender toen er een derde schaduw verscheen. Waar was hij? Waarom negeerde hij- aha. Uit de middelste schaduw, die dan wel van mij moest zijn, kwam een gezicht. Een lichaam kwam tevoorschijn waar flarden schaduw overheen hingen. Als een vampier die uit zijn doodskist kwam, stond hij op en kwam ongemakkelijk dichtbij staan, zijn neus tegen de mijne aan.

'Sup,' zei de jongen voor mij. Hij had ijsblauwe ogen, zijn haar was net zo zwart als dat van mij, alleen waren zijn haarpunten zilver. Zijn huid leek wel papier, zo bleek was hij en hij leek nog bleker door de zwarte kleren die hij droeg. Een koltrui en een legging met daar overheen een paar sokken.

'Kan je een beetje naar achteren?' vroeg ik totaal de situatie vergetend waarin ik me bevond. Yee stapte naar achter en speelde met zijn armband die om zijn rechter pols zat.

'Je riep me?' vroeg de jongen voor mij met een opgetrokken wenkbrauw.

'Nee, ik roep je naam maar gewoon omdat ik het leuk vind,' antwoord ik sarcastisch.

'Nou, mensen zeggen jeeh als ze iets doen of gaan doen wat ze leuk vinden. Dus het zou best kunnen.' Ik zuchtte. Waarom moest hij mij nou altijd de les lezen?

'Oké, maar dat is het niet.'

'Wat dan wel?' zei hij met grote ogen en een enge lach die alleen hij op zijn gezicht kon krijgen.

'Kijk achter je.' Yee keek achterom 'Is dat jouw werk of...?'

'Nope, definitely not me.'

'Dus wat is het dan?' Yee knielde neer en ging met zijn hand over de schaduwen.

'Definitely . . . demon work . . .'

'Dat is focked op...'

'Zeg dat wel, maar ik denk dat ik erachter kan komen wie...' Yee stopte met bewegen en begon een melodie te neuriën die verdacht veel op de melodie van Immortals van Fall Out Boy leek...

'Ben je nou serieus Immortals aan het neuriën?' vroeg ik lachend, maar Yee stak zijn hand op.

'Sst. S-s-s-ssssssssst.' Ik wilde er iets op inbrengen, maar wist wel beter dan Yee niet vertrouwen. Mijn ogen keken naar de duisternis voor mij. Het maanlicht dat het huis in was gekomen, werd opgenomen door de twee vreemde schaduwen. Yee hield zijn ene hand nog steeds omhoog terwijl hij met zijn andere hand naar de gangdeur wees. Langzaam ging die open. De extra schaduwen die ik had, lieten me plotseling los en schoten door de net geopende deur.

'Hun meester is daar,' fluisterde Yee en stond op. Hij pakte met zijn rechter hand mijn linker en loste in het niets op, nou niet helemaal in het niets... Op mijn linker arm, van schouder tot knokkels zaten nu zwarte demonen tekenen, de tekenen van het gebruik van een demoon.

'Oké, let's do this,' zei ik en stapte met opgestroopte mouwen en een mes in mijn hand naar de deur toe. Voor de deurpost bleef ik even staan. Het was donker daar binnen, te donker, nee, onnatuurlijk donker. Moeten we dit wel doen? vroeg ik in mijn gedachten aan Yee.

Hoe komen we er anders achter wat daar is? antwoordde hij met enthousiasme in zijn stem. Hij had gelijk... Ik balde mijn linker hand tot een vuist en de bedeltjes aan mijn armband tikte zachtjes tegen elkaar aan. Ik sloot mijn ogen om ze daarna weer te openen, mijn nachtvisie was aan.

Vreemd...

Wat? vroeg Yee meteen.

Ik zie niks...

Zelfs met nachtvisie? Laat me helpen. Ik hoorde Yee diep ademen en bereidde me voor. Het leek alsof er een slang om mijn arm gebonden zat die zich uitrekte en uitstrekte naar mijn nek, zich een weg kronkelend naar mijn ogen. Ik sloot mijn ogen en voelde een soort zware vloeistof erover heen lopen.
Open je ogen, zei mijn demoon gespannen. Wat zie je?

Langzaam opende ik mijn ogen weer en keek mezelf aan. Ik schrok, maar realiseerde me al snel dat ik voor een spiegel stond... Mijn ogen waren omringd door zwarte patronen, mijn oogwit was zwart geworden en mijn iris met mijn pupil lichte geel op, wat er eerlijk gezegd er best wel awesome uit zag.

Nice. Thanks Yee.

Geen probleem Ni. Ni, een nog kortere versie van mijn naam, omdat Yee geen namen kan onthouden die langer zijn dan drie letters. Ik stelde destijds voor om me dan Nic te noemen, maar dat wilde hij niet, de duivel mag weten waarom. Ik keek verder dan de spiegel en zag dat de kamer, min de duisternis er normaal uit zag. Gewoon een woonkamer. Stoffig, dat dan weer wel.

Welke kant gaan we op?

Keuken? stelde Yee voor.

Oké, de keuken. Ik liep naar het einde van de kamer en sloeg links af de keuken in. Het was daar even donker als in de woonkamer, maar gelukkig kon ik door Yee's demonenkracht zien waar ik stond, en wie daar stond...