Leerling van De Dood [OUD]

17. De dertien jaar oude missie

'Zorg gewoon dat ik die ziel krijg,' antwoordde hij en verdween vlak voor mijn ogen. Ik zuchtte en ging met het document op de bank zitten. Wat had ik nu weer gemist...?

Ik opende het document en haalde de blaadjes eruit. Zachtjes liet ik mijn vingers er doorheen ritselen en ik bekeek de bovenste. 2005 stond er op, mijn hersenen begonnen op volle toeren te rekenen, als het nu 2018 was... dan heb ik gefaald precies, het zal weer eens niet zo zijn, dertien jaar geleden...

Zuchtend gleden mijn ogen verder naar beneden en ik las de omschrijving. 'Overtreding met code 10556 bla bla bla... niet terugbetaald binnen tijd door plotselinge dood bla bla... euhm... zoon moet betaling innen?' mompelde ik. Dus alles op een rijtje gezet was er een gast die zijn ziel had verkocht en voor de betaling dood ging?! Wtf, oké weer lekker duidelijk zijn die demonen weer. Ik las verder. "Gelieve hele familie met halssnede te vermoorden en zielen vrij laten gaan. De extra zielen worden meteen bij Meester Hein betaald. De overtreders zoons ziel wordt door de demonen opgehaald. Bij de moord geen domonenkrachten gebruiken voor gewenst effect." Stond er en de missie kwam opeens bij me terug, dat was echt een kut karwij destijds. Bij benodigdheden stond dat ze liever ook hadden dat de slachtoffers met maanzilver werden vermoord. Ik zuchtte, nu kwam het deel waar ik faalde...

Ik schoof het eerste blaadje achter de rest en bekeek het tweede. Het blad bevatte een foto van een man met alle informatie over hem en zijn vader die dus de regels had overtreden met code- nou ja je snapt het wel. Met een stempel was er aangegeven dat hij dood was, hetzelfde gold voor het volgende blad met zijn vrouw erop. Ik schoof nu het derde blaadje achter de andere en zag de al te bekende stempel MIST ZIEL in het rood erboven staan. Ik zuchtte weer en bekeek de foto, een jong meisje van ongeveer vijf jaar, bruin haar en grijze ogen. Ze keek niet al te vrolijk op de foto... Ik bleef staren naar de foto en kon mijn ogen niet afwenden. Ik had haar laten gaan en ik herinnerde me dat ook nog eens. Dat moment, haar verschrikte gezicht en ik die mijn zwaarden wegstopte in plaats van haar keel door te snijden. Honderd procent sukkel, dat was ik...

Ik zuchtte voor de tienduizendste keer en was verbaasd dat die twee op de bank er niet wakker van waren geworden. 'Oké,' zei ik zacht en las alle informatie over het meisje. Waar zou ze nu zitten? Ik stopte haar blaadje achter de rest en vond een extra bijlage. Er stond in dat ze eerst was overgeplaatst naar een weeshuis en daarna in een pleeggezin terecht was gekomen. Dit maakte het alleen maar makkelijker voor mij om haar te vinden. Ik las alles nog een keer door en probeerde alles te onthouden, het hebben geslapen hielp daar gelukkig bij en ik merkte dat ik veel helderder was dan bij het gevecht met het poepmonster en het doden van de oude hond. Voordat ik opstond las ik nog een keer haar naam. Linde Marksen, alsof het lot me eindelijk een keer wilde helpen, want ik wist wie ze was.

Het was negen uur toen Killian voorzichtig zijn ogen open deed en slaperig rond keek.
'Goede morgen,' zei ik op gedempte toon.

'Hr,' kreunde hij en keek glazig naar Rea die tegen zijn borst aangedrukt lag. Hij keek me vragend aan en ik haalde mijn schouders op. Voorzichtig verplaatste hij haar van zijn borst en legde haar voorzichtig op de bank. Slaperig wreef hij in zijn ogen en keek mij aan, een lichte tinteling schoot door mij heen. Nee, zei ik in mijn hoofd. Hou op, je bent er overheen! Ik zuchtte en wendde mijn blik af.

'Hoe laat begin jij?' vroeg ik zijn ogen ontwijkend.

'Uur of...' hij keek op zijn horloge. 'Nu, ik was al niet van plan te komen. Jij?' vroeg hij en wreef over zijn nek.

'Over een half uur, maar het is maar vijf minuten lopen.'

'Je wilt niet eerder zijn?' vroeg hij en ik wist daardoor dat hij van het document afwist. Ik schudde mijn hoofd.

'Het valt meer op als ze ervoor vermist wordt dan erna.' Killian knikte begrijpelijk.

'Dat ik daar niet aan dacht,' lachte hij. 'Het is ook ochtend.' Hij gaapte en rekte zich uit waardoor zijn shirt omhoog kroop, ik moest me heel erg inhouden niet naar zijn buik te staren en herinnerde me er zelf aan dat ik net zo gespierd was, niks om opgewonden over te raken. Killian zag jammer genoeg mijn struggle en begon gemeen te lachen.

'Wat lach je?' vroeg ik zo casual mogelijk.

'Fijn om te weten dat ik nog steeds aantrekkelijk ben,' antwoordde hij, knipoogde en stak, hoe kan het ook anders, zijn tong uit. Ik begon een beetje ongemakkelijk te lachen.

'Ik het nog steeds geen kans zeker?'

'Nope, blijf dromen jongen!' zei hij een beetje hard, maar Rea bleef vredig door slapen. 'Maar weet je Nick, je bent alleen zo geweest na Erzo... Ik vind het verdacht...'

'Erzo heeft hier niks mee te maken!' zei ik nijdiger dan ik verwachtte, hij was nog steeds een gevoelig onderwerp en ik kon er niet tegen dat Killian zo over hem deed. Mijn affectie en awkwardheid waren als sneeuw voor de zon verdwenen. 'En ik weet ook weer waarom ik niks voor je voel.' Killian haalde zijn wenkbrauwen op.

'Weet je het zeker? Weet je nog dat je met in je derde eeuw wilde zoenen?' zei hij wiebelend met zijn wenkbrauwen.

'Fack off,' zei ik en begon weg te lopen.

'Ik ook van jou!' riep hij me lachend achterna. Het moment dat hij dat zei draaide ik me om en keek hem even aan.

'O ja, Killian?' vroeg ik. 'Waag het niet om iets met Rea te doen.'

'Wie denk je wel niet wie ik ben?' Ik keek hem met een alwetende blik aan en hij lachte. 'Oké, ik zal niks doen, maak je maar geen zorgen.' Eigenlijk was mijn vraag overbodig, ik wist dat hij niks zou doen, maar het was een gewoonte, want vroeger zou hij sowieso iets uithalen.

'Dan is het goed,' zei ik en liep naar de deur toe, iets eerder op college zijn zou toch niet veel uithalen. De enige reden waarom ik weg wilde was Killian, ik kon het niet meer aan, ik lag droog voor meer dan twee maanden en daardoor raakte mijn hoofd op hol. Dat betekende ook dat ik gewoon geil werd van alles wat in de buurt was, zucht. Hopelijk geeft iemand doden wel voldoening, maar in mijn achterhoofd wist ik dat dat niet zo was. Ik zou Rea... Nope, hahaha... Laat ik maar gewoon gaan.

Ik greep naar mijn sleutels en was über blij dat op het tafeltje naast de deur nog een stel maanzilveren messen lagen. De messen griste ik van de tafel en verstopte ze onder mijn kleren, ik checkte alles. Gelukkig had ik alles al verzamelend in de tijd tussen het krijgen van de map en het wakker worden van Killian en gelukkig was mijn telefoon honderd procent opgeladen! Ik zuchtte tevreden, deze missie zou mooi worden afgerond.

-------------------------------------------------

Yay yay yay! 200 votes :D Party hard!