Leerling van De Dood [OUD]

13. Hoe je herinneringen verwijdert

Ik haalde nog een keer diep adem, sloot mijn ogen en liet me naar de duisternis toe trekken.

Ik hoorde een zacht getik. Een getik dat ik herkende als het getik van mijn zandloper die ronddraaide. Het was zacht en er zat precies één seconde tussen elke tik. Langzaam opende ik mijn ogen, niks. Ik draaide mijn hoofd, naar links, naar rechts... Nog steeds niks. Was ik iets vergeten? Wat dan? Ik had alles toch onthouden? Ten minste... Blauwe muren, houten vloer, twee ramen, bureau, twee kasten, lichtknopje... tyfus ik wist niet wat voor een lamp er aan het plafond hing... Zucht, en nu? Ik knipperde nog een paar keer met mijn ogen, hopend dat ik opeens iets zou zien. Zelfs duisternis zou beter zijn dan dit niks. Het leek alsof ik sliep, maar toch wakker was... Zucht, alweer. Ik wachtte. Het enige wat me een beetje besef van tijd gaf was het getik. Daardoor wist ik dat het me in theorie  gelukt was om haar gedachten binnen te komen. Dus waarom zat ik in complete duister-...nis... Ik zag iets! Nou eigenlijk ook niets, maar om me heen was het nu zwart. Ik moet zeggen dat ik daar niet veel mee op schoot, maar het is zoveel beter dan niks. Op dat moment merkte ik pas dat ik op de grond lag en ik stond op. Een rare stroom van energie liep door mijn lichaam heen en ik sidderde ongemakkelijk. Plots ging mijn haar licht geven. Het werd blauw bij de punten en hoe verder ik het omhoog volgde, dat was niet heel hoog, werd het steeds lichter en witter.

'Wat de?' zei ik terwijl ik mijn haar door mijn handen liet gaan. Waarom gaf mijn haar opeens licht? En waarom was het blauwig? Ik merkte dat ik nu een lichtblauwe gloed om mijn hoofd heen had die de omgeving om me heen liet op lichten. Het licht werd steeds sterker en bij elke tik kon ik steeds meer zien. Ik stond op een wolk... Die had ik echt niet verwacht. Voor me stonden, op wolken natuurlijk, een stel deuren. Die had ik dan weer wel verwacht. Ik telde de deuren, dit was zo anders dan normaal! Ik vroeg me af waarom Linde zo'n totaal andere omgeving in haar gedachten had in vergelijking tot de meeste mensen. Ik zuchtte, dit zou langer duren dan verwacht.

Welke deur moest ik nu kiezen? Het waren er vijftien en ik besloot die voor me te nemen. Ik liep naar voren en hoe dichter ik bij de deur kwam hoe groter hij werd. Ongemakkelijk keek ik naar de deurknop boven mij. Hoe de fudge moest ik daar nu weer bij komen? Ik zuchtte en probeerde tegen de deur te duwen en wonder boven wonder gaf het ding mee.

'Ha ha!' zei ik voldaan en liep weer een duisternis in.

Het beeld voor mijn ogen veranderde en de kleuren hadden geen vaste plek. Hoe verder ik liep hoe meer de kleur licht bruin het over nam. Ik stopte mijn passen en draaide een rondje om mijn as. Om mij heen vormde zich een studielokaal en ik veronderstelde dat dit waarschijnlijk niet de goede herinnering was. Ik zat nu op de derde rij en keek naar de leraar voor mij die een verhaal aan het vertellen was dat niet te volgen was. Het beeld draaide naar achteren en ik kon de rest van de zaal zien. Ik maakte, nee ik theorie maakte Linde, oogcontact met een meisje achter me. Ze gaf een gezicht van verveling en ik voelde dat ik moest lachen. Mijn ogen, eigenlijk Linde's, maar dat doet er even niet toe, keken verder door de klas en ongemakkelijk herkende ik de gast vier rijen omhoog. Hij zat daar met zijn armen op zijn tafel waar zijn hoofd op lag. Ik, Linde dus, schudde mijn hoofd en draaide me weer om. Het was zeker, die slapende jongen vier rijen verder was ik. Dat kon niet anders en het verklaarde ook waarom ik Linde de eerste keer niet herkende. Ik keek weer naar de leraar en het beeld veranderde, opeens stond ik buiten.

Mijn voeten brachten mij naar de tramhalte terwijl ik naar allemaal mensen zwaaide die ik niet herkende. In mijn ooghoeken zag ik mezelf, met capuchon op natuurlijk en handen in mijn zakken van het gebouw weg slenteren. Jeetje, wat zag ik er depressief uit. Ik, correctie Linde, stapte een tram in en ging naast een raam zitten. Dromerig keek ik naar buiten. Op een gegeven moment stopte de tram in een wijk en mijn lichaam vulde zich met verdriet. Mijn ogen waren gefixeerd op een huis dat er vervallen uit zag. De tram reed weer verder, maar het gevoel bleef. Mijn gedachten begonnen te racen. Waarom zou je verdrietig kunnen worden van een huis? Maar voordat mijn gedachten bij het antwoord kwamen veranderde het beeld weer en ik stond nu voor een rijtjeshuis.

Ik liep naar binnen en mijn, Linde's, telefoon ging af. Ik nam op en een stem aan de andere kant vroeg hyperactief of ik niet vergeten was dat ik samen met haar naar het feest ging. Ik antwoordde dat ik om elf uur haar kant op zou komen en het meisje aan de andere kant van de lijn hing vrolijk op. Oké, ik zat dan toch in de goede herinnering. Maar waarom moet ik nu die hele dag doorbrengen? Het beeld veranderde weer en ik zuchtte, deze keer was ik het zelf, niet Linde.

Ik reed nu in een auto naar een huis waar een meisje uitbundig stond te zwaaien. Haar donkere haar viel even voor haar gezicht en werd er snel weer uit gehaald. Ze wreef met haar handen over haar bruine wangen en daarna in haar ogen en lachte. Ik stapte uit de auto die ik herkende als die waarin ik had gezeten toen ik naar Linde's huis was gereden. Ik liep naar het meisje toe. Ze was even oud of misschien net wat jonger dan Linde, een jaar of negentien achttien zou ik zeggen.

Het beeld vervaagde weer en nu liep ik samen met die chick naar de plek toe waar de gevechten zich plaats hadden gevonden. Dit was het moment dat ik niet meer met Linde's gedachten mee kon lopen. Ik stapte als het waren uit haar en ging naast haar staan. Ik keek om me heen. Een deel van de omgeving was blurry, omdat ze zich daar niet op focuste. In de waas zag ik uiteindelijk Killian en ik de club betreden en niet veel later verscheen Rea ook. Mijn hart ging ongemakkelijk sneller kloppen, want nu kwam het moeilijkste deel. Ik haalde mijn zandloper uit mijn zak en hiel hem stevig vast, maar wel zo dat hij nog steeds door kon draaien. Linde werkte zich door de menigte samen met haar vriendin en ik kon niks anders dan haar volgen. Eerst dansten ze wat, daarna stonden ze aan de zijkant te praten en andere mensen kwamen en gingen.

Uiteindelijk zag Linde Rea, Killian, de demonen en ik over de dansvloer lopen en het zag er niet uit alsof we gingen dansen. Snel stopte ik met mijn pink de zand loper, het beeld stond stil. Met mijn zandlopervrije hand bewoog ik over het beeld dat nu vaag werd en liet de zandloper weer draaien. Het feest ging verder, maar je kon nu niet zien hoe we naar de draaitafel toe liepen, we waren nu vervaagd. Wel zag Linde hoe de DJ wisselde en werd weer naar de dansvloer getrokken totdat iedereen gillend uit elkaar schoot door het schot van Killian. Linde struikelde over haar eigen voeten en werd door haar vriendin weer omhoog geholpen. Toen ze zich omdraaide, stopte ik de tijd weer en vervaagde alles tot het moment dat de monsters verslagen waren. De tijd ging weer lopen en Linde werd opeens van achteren bij haar nek opgepakt en het beeld werd zwart... Oké, klaar! Dacht ik, maar hoe kom ik hier uit?