Leerling van De Dood [OUD]

41. Bloedrood haar

Uiteindelijk nam ik afscheid van Linde en liep de kerkers al fluitend in.
Al snel liep ik iemand tegen het lijf. Mij bedenkend dat we waarschijnlijk ergens morgen al zouden vertrekken naar weet ik veel waar. Want niemand verteld mijn hier iets.

'Nick!' zei Rea. 'Jou moest ik hebben.'

'Huh, wat, mij?' zei ik verward en wees naar mezelf.

'Ja, ik heb een probleem en misschien kan je me helpen...'

'Vertel op,' zei ik, vouwde mijn handen over elkaar en leunde tegen een muur aan.

'Nou,' begon ze. 'Het punt is dat Mark de laatste tijd zich een beetje raar gedraagt. En nu dacht ik, jij bent een jongen dus misschien kan jij de reden achterhalen...'

Wie is Mark? dacht ik eerst, maar herinnerde me al snel de jongen met de bril die zich zwaar zorgen om haar had gemaakt toen ze in tijden niet meer was op komen dagen.

'Oké, waarschijnlijk,' zei ik. 'Maar wat versta je onder raar?'

'Nou, hij is opeens afstandelijker en kijkt steeds achterom als we erop uitgaan alsof hij door iemand achtervolgd wordt...'

'Heb je het hem gezegd dat je vindt dat hij raar doet?' vroeg ik om meer over de situatie te weten te komen. Alhoewel, ik had zo'n vermoeden.

'Ja, maar hij zei dat het niks was...' Ik maakte een gezicht alsof ik aan het nadenken was, maar had eigenlijk de vraag al paraat.

'Is dit eerder gebeurt?' vroeg ik na een paar seconden stilte.

'Hoe bedoel je?'

'Nou, dat andere jongens waarmee je omging hetzelfde gedrag vertoonde.' Rea dacht na.

'Hetzelfde gedrag zeg je...' ze plukte met haar vingers aan haar lip. 'Nu je het zegt... Er zijn wel meer jongens geweest die zich plots heel schuw gingen gedragen...' Ik lachte. 'Wat is er zo grappig?' vroeg ze.

'Ik heb zo'n gevoel dat ik de verklaring weet,' zei ik.

'En dat is?' Ik lachte duivels.

'Voor jou een vraag en voor mij een weet,' plaagde ik haar en kreeg een stomp tegen mijn arm aan.

'Nick,' zei ze beledigd. 'Zeg het gewoon.' Mijn glimlach maakte plaats voor wat meer serieusheid en ik keek haar aan.

'Het antwoord is dichterbij dan je denkt,' zei ik. 'Ik denk dat je het ook zonder mijn hulp kan vinden.'

'Kan je me dan in ieder geval een hint geven?'

'Er is iemand die er voor zorgt,' zei ik en zette me tegen de muur af. 'Meer zeg ik niet.' Ze keek me aan alsof ik chinees sprak en had zo te zien nog steeds geen idee wie ik bedoelde. Ik dacht toch echt dat het meer opviel, maar dat zou zeker weer aan mij liggen.

De tijd begon nu wel snel weg te tikken en ik wist dat ik nog moest slapen. Snel zocht ik mijn bed op en liet me erop vallen. Meteen viel ik weg met een glimlach denkend aan Linde en vroeg me af of de laatste keer dat ik het zo te pakken had inderdaad bij Erzo was...

***

De volgende dag werd ik wakker door de geur van ontbijt. Ik de keuken was Rea een ei aan het bakken.

'Ook voor mij?' vroeg ik, ze schudde haar hoofd.

'Had je gisteren moeten zeggen.' ik zuchtte en deed me maar te goed met een boterham.

'Waar is Killian?' vroeg ik en keek de kamer rond. Geen spoor van hem.

'Geen idee,' zei Rea. 'Hij zag er gisteren heel moe uit dus ik ben van plan hem pas een half uurtje voor we vertrekken wakker te maken zodat hij fit is.' Weer snapte ik niet hoe Rea steeds miste dat Killian voor haar gevallen was. Zeker nu ze weer kleine missies had gedaan en van mij te horen had gekregen dat hij bijna elke dag haar in de ziekenboeg had bezocht.