Leerling van De Dood [OUD]

6. Zin in een feestje?

De deur ging open en een straaltje licht glipte mijn bijna helemaal zwarte kamer binnen. 'Zin in een feestje?'

Ik kreunde en kwam langzaam overeind.
'Wat de fack heb jij nou weer gedaan?' Ik knipperde met mijn ogen en bekeek het silhouet dat in de deuropening stond. Ik reikte met mijn hand naar mijn hoofd door de plotselinge hoofdpijn die ontstond bij het opstaan.

'Uit me bed gevalle,' zei ik met mijn ogen nog half dicht.

'Sukkel.' Ik snoof en wankelde op mijn benen. 'Je ziet er bagger uit. Hoe lang had je niet geslapen?'

'Drie, vier... Ik denk drie dagen.' Mijn gesprekspartner zuchtte.

'Zelfs ik ben niet zo dom om dat te doen, je weet dat we om de twee dagen moeten slapen.' Ik zuchtte en mijn hersenen registreerde eindelijk wie er voor mij stond.

'Even het slapen terzijde Killian, je had het over een feestje?' Hij begon hard te lachen.

'Nu je het zegt,' lachte hij. 'Bij Mathies is er een, wil je mee? Meneer Hein vond het goed, vooral als ik jou mee zou nemen.' Killian stak zijn tong uit.

'Dan kan ik niet nee zeggen. Wanneer is het?'

'Over vijf minuten.'

'Kon je me niet eerder wakker maken?' Ik haalde de met bloed doordrenkte papieren zakdoekjes uit mijn neus en stopte er een nieuwe in.

'Ik wilde je slaap niet stelen én het is nooit leuk om te vroeg op een feestje te komen. We gaan over een uur, goed?'

'Beter, zie je niet hoe ik er uitzie?' Killian lachte en liep weg. Maar toen ik dacht dat hij weg was kwam hij terug. 'Iets vergeten?' vroeg ik sarcastisch.

'Ik zou je wapens meenemen.' Ik keek hem raar aan.

'Hoezo?'

'Voor de zekerheid, ik heb zo'n gevoel dat je ze nodig hebt. Plus, je was ze gisteren vergeten.' Ik zuchtte.

'Ik zal er aan denken.'

'Top.' Killian stak zijn duim op en stak zijn tong weer uit, dat was echt een trade mark van hem geworden, en liep nu wel weg. Ik raakte mijn neus aan, hij deed nog steeds pijn en ik struinde naar de badkamer. Eenmaal voor de spiegel staand bekeek ik mijn neus, hij was helemaal rood geworden, deels bloed though. Ik zuchtte voor de zoveelste keer, die droom had mijn humeur er niet beter op gemaakt.

'Yo Yee,' zei ik en een schim verscheen in de spiegel. De demoon keek me één seconden aan en barstte daarna in lachen uit.

'O Ni, je ziet er belachelijk uit!'

'Thanks Yee,' zei ik mat.

'Je wilt zeker opgeknapt worden?'

'Zou leuk zijn.'

'En daarom heb je me in de spiegel opgeroepen... Slim, ik wist niet dat je dat denkvermogen in je had.'

'Fiks m'n neus nou gewoon.'

'U wens is mijn bevel,' zei Yee. 'In theorie niet ech-'

'Yee, mijn neus?' onderbrak ik hem.

'Rustig, ik lap je al op.' De demoon in de spiegel raakte mijn neus aan, meer de neus van mijn spiegelbeeld, en de rode kleur trok langzaam weg. 'Wat heb je eigenlijk gedaan Ni, om je neus zo te verpesten? Je hebt al niet de meest mooiste neus, maar zo wordt hij er niet beter op.' Ik zuchtte.

'Klaar?'

'Ja.'

'Oké.' Ik liet mijn spiegelbeeld Yee's hand pakken en dwong de demoon terug te keren naar het Tussenrijk. 'Dat is beter.' Ik zuchtte weer, deze keer van opluchting en liep weer naar mijn kamer. Ik rook aan mijn shirt en trok een walgend gezicht. Snel trok ik het uit en gooide het in de wasmand die in de hoek van mijn kamer stond. Ik opende mijn kast en zocht naar iets om mijn bovenlijf mee te bedekken. Je moet wel even weten dat mijn kleren kast voornamelijk uit donkere kleuren bestaat, met misschien ergens achterin een rode trui die ik nooit draag. Ik pakte een donker blauw shirt, rook er aan, keurde het goed en trok het aan. Ik pakte mijn vest wat ergens op de grond  beland was, vraag me niet hoe, en begon met het zoeken naar mijn zwaarden. Hoe ik ze nou weer onder mijn bed had gekregen wist ik niet, wat ik wel wist was dat dit de reden was waarom ik alles kwijt was, er lag te veel zooi onder mijn bed...
Ik zorgde dat mijn zwaarden op mijn rug kwamen te zitten. Snel ging ik alles langs, zwaarden, zandloper, vest, was dat alles? Het moest maar. Met een nog lichte hoofdpijn ging ik naar de woonkamer en zakte in een van de banken. Ik trok mijn capuchon over mijn hoofd en deed mijn ogen even dicht, Killian zou me maar halen...

'Nick! Kom je?!' riep de bekende stem van Killian. Ik opende mijn ogen en stond op. 'Alles bij je?' vroeg hij, ik knikte. 'Roep Yee op.'

'Waarom?'

'Het valt minder op als hij mee met ons gaat vanaf het begin. Wat zou jij anders denken als er opeens meer mensen van het feest vertrekken dan er zijn gekomen?'

'Oké.'

'Ik roep Eeh en Mad ook op, dus je bent niet de enige die een demoon meeneemt,' lachte Killian en draaide aan zijn ring. 'Zo.' Twee schimmen kwamen uit de schaduwen op de grond. De een had kort goud haar en grijsgroene ogen, de ander had groen haar met gouden punten met grijsgouden ogen. Even om het duidelijk te maken, de ene met goud haar was de vrouwelijke demoon Eeh, de ander was de mannelijke demoon Mad. En nee, het is niet raar als je denkt dat Eeh een man is, want dat had ik de eerste keer toen ik haar zag ook.

'Ik zal Yee maar oproepen dan,' zei ik en draaide aan mijn armband.

'Krijg ik nog een excuus?' vroeg Yee meteen nadat hij uit de schaduwen was verschenen.

'We gaan naar een feest.'

'Oké,' zei Yee en werd opeens blij. 'Excuus aanvaard!' Hij was soms ook zo makkelijk over te halen. 'Zal ik je zwaarden onzichtbaar maken?' vroeg hij, ik knikte. 'Done!'

'Klaar?' vroeg Killian, zijn demonen knikten. 'Jullie ook?' Yee en ik knikte. Ik zag Eeh met haar ogen rollen. Had ik al verteld dat ze de half zus van Yee was? Nee? Nou dat is ze dus en ze is de jongere zus van Mad, die weer de oudere broer is van Yee. Is het nog te volgen? Nee? Het valt er op neer dat ze allemaal familie zijn, dat is alles wat je moet weten.

'Laten we gaan,' zei Killian en pakte zijn, ik wil er ook zo'n een, gitzwarte sleutel en opende de dichtstbijzijnde deur. We kwamen uit in een straat die me vaag bekend voorkwam. 'Daar is het.' Killian wees naar een deur die fel verlicht was met neon lampjes.

'Moeilijk te missen Kil,' zei Eeh. Dat wilde ik zeggen! Min het Kil gedeelte dan. Yee kwam vlak naast me staan.

'Same,' fluisterde hij waarmee hij bevestigde dat hij de demonen van Killian ook niet echt mocht, ook al was hij familie van de twee.

'Nou jongens,' zei de bloedrood harige en kreeg een dodende blik van Eeh, 'én meid. We zijn er.' Killian ging iedereen voor en stapte als eerste door de deur. We werden tegengehouden door een kast van een man.

'Naam?' vroeg de man bruusk.

'Killian, Killian Williams.' De man keek op zijn lijst, telde de groepsleden en liet ons door. Het moment dat we naar binnen stapte snapte ik waarom ik mijn wapens mee moest nemen, want iets aan de sfeer die er hing klopte niet...

------------------------------------------------------------------------------

Sorry voor dat het nog een beetje saai is,

maar anders is het niet aan elkaar te knopen.

Actie is in aantocht :P heb geduld ;)

Heeft er iemand eigenlijk op dit moment nog een liedje in z'n hoofd?

(leave it in the comments)